Asset 14

Cider Country

Cider Country

Koen Alfons schrijft elke twee weken een column voor hard//hoofd.

Tweede Kerstdag in Herefordshire, beroemd om zijn boomgaarden. Cider-country. Hier zit veel bloed in de grond. Invasies van Denen en Noormannen, the war of the Roses. Het betere hak- en snijwerk. Maar vandaag heersen rust en vrede. Niet vanwege Kerstmis, maar omdat dit het dunst bevolkte gebied van Engeland is. De anti-Randstad.

In de verte baden de heuvels van Wales in de ochtendzon. Boven de boerderij pakken donkere wolken zich samen. Het miezert al, maar ik sta toch op het gazon. Een paar minuten geleden liep er doodgemoedereerd een Rode Vos voorbij, helaas op veilige afstand. De vos keek me aan en mijn bek viel open. Daarna verdween hij in het struikgewas. Onder de wolken cirkelt een roofvogel, laat ik zeggen: een Buizerd. Ik ben niet Jan Wolkers, maar waan me in zijn dagboeken.

De boerderij is deel van een Hamlet, een verzameling huizen die de naam dorp niet mag dragen. Net als dat de boerderij de naam boerderij eigenlijk niet mag dragen. In de stal zijn geen koeien, maar een thuisbioscoop met vloerverwarming. Er is een veranda zodat we kunnen roken en een hectare grond waar een hovenier al zijn dromen heeft waargemaakt. Ik zou er mijn golfswing kunnen oefenen. Maar de vrouw des huizes bewaakt haar gras als een leeuwin haar welpen.

Vriendin en kind liggen nog te slapen, net als mijn volledige schoonfamilie. Het kerstdiner sleepte zich voort tot in de kleine uurtjes. Met de laatste druppel Laphroig ging het licht uit. De karaoke-machine voelt zich aangerand en heeft daar alle reden toe. Mijn schoonvader’s vertolking van Material Girl zal hem tot in het verzorgingshuis worden nagedragen. Zo dadelijk aspirine en een Engels ontbijt. Alleen weiger ik ’s ochtends bloedworst eten. Mijn gastheer verbaast zich daarover. “The tallest people on the planet, but no black pudding? Dear, oh dear…”

Ik vraag me af wanneer de buizerd zich als een baksteen uit de lucht zal laten vallen; het einde der tijden voor een veldmuis. Maar de veldmuizen laten zich niet zien of de Buizerd heeft geen honger. Hij begint aan een nieuwe ronde. Ik ga naar binnen en maak koffie. Ik neem de koffie en sigaretten mee naar de veranda. Voor mij vandaag geen Engels, maar een Frans ontbijt. Ik ga zitten en steek op en neem een slok. Ik kijk naar de heuvels van Wales en hoor de bomen ruisen. Ik denk: dit is een goed moment. Dan denk ik terug aan de dode dame.

L. zag de auto als eerste. Het was half zeven, het kerstdiner stond in de steigers. Ze zei: “Er staat een auto voor het hek.” De gastheer ging naast haar staan en vroeg aan zijn vrouw: “Are we expecting anyone, dear?” Zijn vrouw zei: “I wouldn’t think so. It’s bloody Christmas for Chrissake.”

De witte Volvo stond met draaiende motor op het laantje. Het was gestopt met regenen, de ruitenwissers schraapten over de voorruit. Achter het stuur zat een bejaarde dame. Toen we dichterbij kwamen, zag ik zag dat haar handen in haar schoot lagen. Levervlekken en een web van bloedvaten. Haar ogen waren gesloten, haar mond hing niet open. Er lag een hoedje op haar hoofd.

“She’s dead,” zei de zoon des huizes en hij stak zijn handen in zijn zakken. L. gaf hem tik op zijn achterhoofd en liep naar de auto en opende de deur. Ze vroeg: “Hallo? Mevrouw?” De zoon des huizes zei: “I don’t think she’ll understand any Dutch.” Hij haalde zijn schouders op. “Not that it matters, since she’s pretty much dead.”

Een verse tik, deze keer van zijn moeder. L. stak haar arm naar binnen en raakte de dame even aan, trok toen zachtjes aan haar schouder. ”Miss? Can you hear me?” Ze liet de schouder los en legde haar hand op de halsslagader. Ik was trots op mijn vriendin. Na een paar seconden keek ze om en schudde haar hoofd. De dame was dood. Departed.

Inmiddels is de Buizerd uit het zicht verdwenen. De veldmuizen halen opgelucht adem. Hun tijd is nog niet gekomen. Ik denk aan de dame en hoe haar handen in haar schoot lagen. Ik stel me voor dat mijn tijd komt, hier tussen ruisende bomen en roofvogels en heuvels in de ochtendzon. Ik vind het een prettig vooruitzicht. Met zo’n einde zou ik kunnen leven. Ik heb geen rijbewijs, dus achter het stuur van een witte Volvo zal het niet zijn. Misschien tijdens het oefenen van mijn golfswing. Wanneer de vrouw des huizes een oogje dichtknijpt.

Mail

Koen Alfons is sinds 2013 redacteur van Hard//hoofd. Hij schrijft columns en korte verhalen.

XF&M zijn een illustratie duo uit Groningen. Vanuit hun studio/huis werken zij samen aan hun illustraties, laag voor laag, met pen en papier, wat potlood, verf, krijt, inkt, stiften…en misschien nog wat spuitbus…

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
  • Nina LäugerAdjunct-hoofdredacteur
het laatste
Mijn roodbewangde gezicht 2

Mijn roodbewangde gezicht

Het bekijken van jeugdfoto's dwingt Eva te reflecteren op één van haar onbewuste mechanismen: blozen. Lees meer

:De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

Sinds vorig jaar voelt Aisha soms de behoefte om zand te eten. Ze gaat op zoek naar waar dit vandaan komt en hoe cultureel bepaald is wat we eetbaar vinden. ‘Is mijn zandbegeerte niet gewoon een hunkering naar verbinding naar iets dat ik ergens ben kwijtgeraakt?’ Lees meer

Mannen die over zichzelf praten

Mannen die over zichzelf praten

Na een aantal dates met een op zich interessante man twijfelt Eva of ze nog wel een keer met hem moet afspreken. Het probleem: hij praat te veel over zichzelf. Lees meer

De dingen die we onszelf vertellen

De dingen die we onszelf vertellen

Aisha Mansaray vraagt zich af waarom mensen elkaars misstappen zo uitvergroten. Zeggen onze ergernissen misschien juist meer over onze eigen gebreken dan die van een ander? Lees meer

Ilustratie van een zwarte vrouw die in een waterplas met haar hand cirkels creëert

Zwarte prinsessen bestaan wél

Onlangs werd Aisha herinnerd aan een gevoel uit haar jeugd toen ze twee tentoonstellingen in de Kunsthal bezocht. Achteraf wilde ze haar vroegere zelf troosten: "Trek je er niets van aan, want zwarte prinsessen bestaan wél." Lees meer

Automatische concepten 55

Mijn vader en ik, mijlenver uiteen

Hoe blijf je strijdvaardig als misstanden generatie na generatie niet worden opgelost? Marthe van Bronkhorst reflecteert op de relatie met haar vader en hoe ze verschillend met onrecht omgaan. Lees meer

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

Een koetjes-en-kalfjesgesprek tussen Eva en een collega in de trein wordt ongemakkelijk wanneer hij ongefundeerde aannames doet over haar privéleven. Lees meer

een persoon die naar hun eigen vervormde gezicht staart in de weerspiegeling van een telefoon

AI-angst

Wanneer Aisha in het bibliotheekcafé ineens met een human robot hybrid wordt geconfronteerd die rechtstreeks uit the Uncanny Valley schijnt te komen, lijkt het toppunt van haar industrialisatieverwarring bereikt. Lees meer

Baas in eigen brein

Baas in eigen brein

Marthe van Bronkhorst loopt in haar werk als psycholoog tegen een dilemma aan - is medicatie wel echt altijd de oplossing voor psychische problemen? Lees meer

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Eva slaapt de laatste tijd slecht. De nachtelijke hersenspinsels die ze compulsief noteert 'rieken een beetje naar waanzin'. Lees meer

Verliefde klimaatvluchtelingen

Verliefde klimaatvluchtelingen

Het is midden november en 17 graden. Twee geliefden kuieren het strand af en aanschouwen de vreemde schoonheid van het industriële landschap. Waar zullen ze gaan wonen als het water komt? Lees meer

Welkom in het circus van de dood

Het circus met één wild dier

Marthe van Bronkhorst verbaast zich tijdens een circusact die verkeerd afloopt over hoe laconiek het publiek reageert: "We hadden met zijn allen bij de galg kunnen staan, een standrechtelijke executie, een heksenverbranding – de popcorn was rondgegaan." Lees meer

Onthouden dat ik het even moet vergeten 1

Onthouden dat ik het even moet vergeten

Heeft iedereen zo'n fabelachtig goed geheugen voor schijnbaar onbenullige details, of ligt het aan Eva? Lees meer

Vriendschapsverdriet

Vriendschapsverdriet

Marthe van Bronkhorst worstelt met de abrupte beëindiging van een vriendschap. Lees meer

Automatische concepten 86

De lelijke waarheid van het wachten

Wachten is niet Eva's sterkste kant, zeker wanneer er hartstocht in het spel is. Lees meer

22 dingen om te onthouden uit 2022

22 dingen om te onthouden uit 2022

Marthe van Bronkhorst combineert plaktivisten, het WK en boze boeren in haar muzikale terugblik op 2022. Lees meer

Automatische concepten 84

Het probleem van degenen met een baarmoeder

Eva denkt terug aan alle keren dat haar bedpartners ervan uitgingen dat zij wel maatregelen zou treffen ter voorkoming van een zwangerschap. Lees meer

Automatische concepten 83

Je bent onironisch goed

Een muzikaal jaaroverzicht drukt Marthe van Bronkhorst met haar neus op het feit dat ze een onironische wansmaakhebber is. Lees meer

Mensen uit een ander leven

Mensen uit een ander leven

Tijdens een schrijfretraite op het Noord-Franse platteland ontmoet Eva van den Boogaard twee mensen met wie het meteen klikt. Maar zo snel het contact was gelegd, zo snel is het weer verbroken bij het afscheid. Of ziet ze ze nog terug? Lees meer

Column Marthe

De liefde tegen het systeem

Kan de liefde alle verschillen tussen mensen overwinnen? Marthe van Bronkhorst betwijfelt het na een vurig debat tijdens een date. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je vóór 1 juli aan en ontvang al in juli je eerste kunstwerk én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel