Asset 14

Cider Country

Cider Country

Koen Alfons schrijft elke twee weken een column voor hard//hoofd.

Tweede Kerstdag in Herefordshire, beroemd om zijn boomgaarden. Cider-country. Hier zit veel bloed in de grond. Invasies van Denen en Noormannen, the war of the Roses. Het betere hak- en snijwerk. Maar vandaag heersen rust en vrede. Niet vanwege Kerstmis, maar omdat dit het dunst bevolkte gebied van Engeland is. De anti-Randstad.

In de verte baden de heuvels van Wales in de ochtendzon. Boven de boerderij pakken donkere wolken zich samen. Het miezert al, maar ik sta toch op het gazon. Een paar minuten geleden liep er doodgemoedereerd een Rode Vos voorbij, helaas op veilige afstand. De vos keek me aan en mijn bek viel open. Daarna verdween hij in het struikgewas. Onder de wolken cirkelt een roofvogel, laat ik zeggen: een Buizerd. Ik ben niet Jan Wolkers, maar waan me in zijn dagboeken.

De boerderij is deel van een Hamlet, een verzameling huizen die de naam dorp niet mag dragen. Net als dat de boerderij de naam boerderij eigenlijk niet mag dragen. In de stal zijn geen koeien, maar een thuisbioscoop met vloerverwarming. Er is een veranda zodat we kunnen roken en een hectare grond waar een hovenier al zijn dromen heeft waargemaakt. Ik zou er mijn golfswing kunnen oefenen. Maar de vrouw des huizes bewaakt haar gras als een leeuwin haar welpen.

Vriendin en kind liggen nog te slapen, net als mijn volledige schoonfamilie. Het kerstdiner sleepte zich voort tot in de kleine uurtjes. Met de laatste druppel Laphroig ging het licht uit. De karaoke-machine voelt zich aangerand en heeft daar alle reden toe. Mijn schoonvader’s vertolking van Material Girl zal hem tot in het verzorgingshuis worden nagedragen. Zo dadelijk aspirine en een Engels ontbijt. Alleen weiger ik ’s ochtends bloedworst eten. Mijn gastheer verbaast zich daarover. “The tallest people on the planet, but no black pudding? Dear, oh dear…”

Ik vraag me af wanneer de buizerd zich als een baksteen uit de lucht zal laten vallen; het einde der tijden voor een veldmuis. Maar de veldmuizen laten zich niet zien of de Buizerd heeft geen honger. Hij begint aan een nieuwe ronde. Ik ga naar binnen en maak koffie. Ik neem de koffie en sigaretten mee naar de veranda. Voor mij vandaag geen Engels, maar een Frans ontbijt. Ik ga zitten en steek op en neem een slok. Ik kijk naar de heuvels van Wales en hoor de bomen ruisen. Ik denk: dit is een goed moment. Dan denk ik terug aan de dode dame.

L. zag de auto als eerste. Het was half zeven, het kerstdiner stond in de steigers. Ze zei: “Er staat een auto voor het hek.” De gastheer ging naast haar staan en vroeg aan zijn vrouw: “Are we expecting anyone, dear?” Zijn vrouw zei: “I wouldn’t think so. It’s bloody Christmas for Chrissake.”

De witte Volvo stond met draaiende motor op het laantje. Het was gestopt met regenen, de ruitenwissers schraapten over de voorruit. Achter het stuur zat een bejaarde dame. Toen we dichterbij kwamen, zag ik zag dat haar handen in haar schoot lagen. Levervlekken en een web van bloedvaten. Haar ogen waren gesloten, haar mond hing niet open. Er lag een hoedje op haar hoofd.

“She’s dead,” zei de zoon des huizes en hij stak zijn handen in zijn zakken. L. gaf hem tik op zijn achterhoofd en liep naar de auto en opende de deur. Ze vroeg: “Hallo? Mevrouw?” De zoon des huizes zei: “I don’t think she’ll understand any Dutch.” Hij haalde zijn schouders op. “Not that it matters, since she’s pretty much dead.”

Een verse tik, deze keer van zijn moeder. L. stak haar arm naar binnen en raakte de dame even aan, trok toen zachtjes aan haar schouder. ”Miss? Can you hear me?” Ze liet de schouder los en legde haar hand op de halsslagader. Ik was trots op mijn vriendin. Na een paar seconden keek ze om en schudde haar hoofd. De dame was dood. Departed.

Inmiddels is de Buizerd uit het zicht verdwenen. De veldmuizen halen opgelucht adem. Hun tijd is nog niet gekomen. Ik denk aan de dame en hoe haar handen in haar schoot lagen. Ik stel me voor dat mijn tijd komt, hier tussen ruisende bomen en roofvogels en heuvels in de ochtendzon. Ik vind het een prettig vooruitzicht. Met zo’n einde zou ik kunnen leven. Ik heb geen rijbewijs, dus achter het stuur van een witte Volvo zal het niet zijn. Misschien tijdens het oefenen van mijn golfswing. Wanneer de vrouw des huizes een oogje dichtknijpt.

Mail

Koen Alfons is sinds 2013 redacteur van Hard//hoofd. Hij schrijft columns en korte verhalen.

XF&M zijn een illustratie duo uit Groningen. Vanuit hun studio/huis werken zij samen aan hun illustraties, laag voor laag, met pen en papier, wat potlood, verf, krijt, inkt, stiften…en misschien nog wat spuitbus…

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer