I
Buurman Burgerlul’s zilvergrijze hybride kwam de keurige straat waar velen een ander dan hun wederhelft deden ingereden. Business was booming en Burgerlul had een mooie woning, slanke vrouw, twee terriërs, wat fototoestellen en geen reet te vertellen. In de milieubewuste autozaak zwaaide zijn vader nog altijd de scepter, hoewel de boel officieel was overgedaan aan Burgerlul. Thuis trok Buurvrouw Burgerbitch aan de touwtjes.
Burgerlul opende de voordeur en hurkte zodat zijn vrolijk kwispelende hondjes Chia en Goji hem konden begroeten. Goji hupste op Burgerlul’s bovenbeen en gaf diens gezicht een liefdevolle lik. 'Was Burgerbitch haar dinges altijd maar zo nat als ik thuiskwam,' grinnikte Burgerlul.
Burgerbitch was nog op haar startup. Ze was pissig. Gisteravond vertikte Burgerlul het om haar van yoga op te halen, terwijl hij heimelijk in het laatste café zonder Facebookpage vertoefde.
'Je kunt dat stukje van twintig minuutjes heus lopen lief #healthylife #uitstootvrij #toedeloe', liet een ladderzatte Burgerlul weten. Tot voor kort had hij nooit zo onhoffelijk tegen zijn liefste durven doen, maar sinds Burgerlul op Wikipedia over Guy Debord’s La Societé de Spectacle had gelezen, broeide er iets.
'Ik ben mijn van pseudo-progressieve monocultuur doordrenkte leven beu,' verklaarde Burgerlul dikwijls zonder echt te begrijpen wat hij zei. Hij wilde niet meer mee naar Schutkleur of Gifgas in BAKELIET, de tot uitgaansgelegenheid omgetoverde plasticfabriek aan de rand van het provinciestadje. Pannenkoekjes versierd met een tot voor kort uitgestorven gewaande variant van de Japanse wijnbes, waarvan hij geen hapje mocht nemen eer Burgerbitch ze op haar foodblog had gezet, kwamen Burgerlul de strot uit. De autodealer die hybrides eigenlijk spuuglelijk vond wilde nooit meer naar een nieuw bandje kijken. En in het bordeel van de stad, Nina’s Neukplekje, hadden alle dames een EKO-keurmerk en drie Beter-Levensterren.
Illustratie: Martijn Moedars
Op een van zijn kroegavonden hoorde Burgerlul van een bejaarde man over een woest en grensverleggend innovatief oord: Amsterdam. 'Daar prikken kritische studenten natuurlijk zo door de fantasieloosheid verhullende vormgevinkjes van provinciale koffietentjes of dat ‘(live)’ van die demagogische techno-dj’s heen. Je kunt je voegen bij de intelligentsia in de contramine, of de avant-garde, zulk spul. Ik heb er zelf gewoond jongen, maar ben te oud om terug te gaan.', had de grijsaard gesproken.
Burgerlul propte zijn canvas rugzak met kunstlederen accenten vol met de blikken knakworst die hij zojuist had aangeschaft, want vandaag liep hij weg. Hij pakte zijn iPhone uit zijn broekzak en smeet het ding stuk tegen de beeltenis van de favoriete singer-songwriter van Burgerbitch. Burgerlul liet een hardvochtig en akelig briefje achter voor zijn geliefde, die alleen maar een eerlijkere wereld wilde.
'Ik heb je lief maar trek dat gepopiejopie niet meer. Chia, Goji en ik gaan naar Amsterdam. De DS 5 (auto!) mag je hebben en dat Zoetemelkiaanse wrak geef ik je bij dezen terug. Stel je voor dat ik, onsportieveling en duidelijk geen wielrenner, op zo’n gedateerde racefiets ga rondrijden door Amsterdam. Ik zou flink voor lul staan en ze zouden me uitmaken voor provinciaal! Trouwens, salades zijn niet zo vooruitstrevend als jij dacht want ik las laatst dat ze al bestaan sinds de jaren zeventig, plus yoga is ouder dan het christendom. Gisternacht piste ik in die fles hennepolie. Dat spijt me heel erg. Verder hoop ik ook echt dat jij snel weer gelukkig wordt met jezelf. Je mag heel kwaad op me zijn.'
Burgerlul stapte opgelucht naar buiten en brak bruusk een tak van de appelboom die hij en Burgerbitch ooit samen hadden geplant. 'De komende tijd eten we knakworsten!', zei hij triomfantelijk tegen de in vervoering op en neer springende Chia en Goji. 'Zullen we eens zien hoever ik deze motherfucker weg kan flikkeren?' en Buurman Burgerlul gooide zo ver hij maar kon.
II
'Tien kilo vetvrije spiermassa. Jezus, ik ben ripped! Wel jammer dat mijn lul nu kleiner lijkt, maar Burgerbitch vindt vast dat ik een killer body heb!' riep Burgerlul vrolijk uit terwijl hij zichzelf in de spiegel bekeek. Zijn quadriceps puilde enigszins uit en het leek net alsof zich een klein bakje magere kwark in zijn bovenarm genesteld had. 'Je bent een machine, die laatste cutting phase heeft heel nice uitgepakt,' zei Charles terwijl hij Burgerlul op de schouders sloeg. De twee poedelnaakte boezemvrienden proostten met hun proteïneshakes en omhelsden elkaar in de kleedkamer van Fit Fighters. Hun laatste gezamenlijke training zat erop.
Een halfjaar terug eindigde Burgerlul’s exodus à pied na een uur of acht in de gedeukte BMW X5 van fitnessfanaticus en gevoelsmens Charles. De immense weduwnaar van middelbare leeftijd trof Burgerlul, Chia en Goji ‘s avonds laat in ontredderde toestand toen hij van de sportschool naar zijn rijtjeshuis reed. 'Dit is niet normaal vriend. Je reinste vluchtgedrag. Binnen een paar maanden maak ik een man van je, daarna zoek je het maar uit. Bel nu je baby en zeg sorry,' reageerde Charles nadat hij Burgerluls verhaal die avond had aangehoord.
En zo geschiedde het dat de voormalige autoverkoper met zijn terriërs introk bij de wijze stukadoor Charles, om een man te worden. Burgerlul kreeg de kamer van Charles’ negentienjarige zoon. De jongen, die voor hij zich tot de islam bekeerde naar de naam Frits geluisterd had, zat niet in het buitenland om te studeren en kwam waarschijnlijk nooit meer terug.
Charles leerde Burgerlul meer dan pull-ups, squats en bench presses. Hij leerde hem denken, voelen en praten. De eerste dag waren ze samen naar Amsterdam gegaan zodat Burgerlul kon vernemen dat iedereen er op oude racefietsen naar technofeestjes reed, dat het gewoon de algemeen geaccepteerde popcultuur was en dat het fossiel in de kroeg maar wat had geraaskald. 'Amsterdam en provincie: het is één pot nat Burgerlul. Maar waar maak je je eigenlijk druk om? Zorg gewoon dat je genoeg eiwitten binnenkrijgt en heb de mensen lief,' sprak Charles.
Leven met Charles bracht Burgerlul inzicht, leven met Burgerlul gaf Charles gezelschap. In de sportschool kreeg Burgerlul discipline en zelfvertrouwen. Hoewel zijn spieren wegens zijn bescheiden bouw nogal in het niet vielen bij die gigantische massa van Charles, waren ze volgens zijn mentor manifestaties van een innerlijke kracht. De sensitieve stukadoor sprak veel over liefde: 'Als je tijdens het vrijen gaat neuken, daar heb ik geen probleem mee. Maar als je zegt ik ga neuken, dan ben je geen gevoelsmens. En als je vreemdgaat breek ik je neus en kijk ik je nooit meer aan.'
Nu Burgerlul zich tot man ontpopt had, vond Charles dat de tijd rijp was om uit elkaar te gaan. Het afscheid viel de huisgenoten zwaar. Zwijgend stonden ze voor de sportschool in hun strakke tanktops met diepe decolletés een sigaret te roken. Langsfietsende schooljongens gilden met overslaande stemmetjes 'Homo’s!'.
Toen een zilvergrijze hybride geruisloos de parkeerplaats op kwam gereden, gaf Charles Burgerlul een hand. 'Je bent als een broer voor me en een puike stukadoor. Maar een man moet er zijn voor zijn dame, Burgerlul. Volgende week kom ik barbecuen, dus zorg dat je biefstuk en kip hebt.'
De deur van de DS 5 vloog open en Burgerbitch stapte uit. Ze holde gracieus op Burgerlul af en vloog hem om de nek. 'Lief wat ben je geil geworden, vanavond eten we friet van normale aardappels, wil jij rijden?' zei ze opgewekt en ze kuste hem teder.
--
Wiard van der Kooij (1992) is de lezer dankbaar. Zijn hectische bestaan vol kolkende werkgroepen, meisjes met issues en internationale rapbattles tegen huisgenoten doet amper ter zake.
Dit stuk werd eerder gepubliceerd op 10 februari 2015.