Een herschreven hoofdstuk uit Mein Kampf is gepubliceerd in het feministische wetenschappelijke tijdschrift Affilia. Kennelijk worden fanatieke feministen soms niet voor niks gekscherend feminazi’s genoemd.
De linkse wetenschappers Helen Pluckrose, James Lindsay en Peter Boghossian waren bezorgd over de intellectuele integriteit binnen genderstudies en nauwverwante disciplines als critical race studies, cultural studies en fat studies – inderdaad, dat bestaat. Het drietal heeft het afgelopen jaar twintig neppapers geschreven. Daarin uitten zij absurde ideeën. Zeven van deze papers zijn geaccepteerd door enkele van de gewichtigste feministische academische platforms. Zeven andere zijn positief beoordeeld in peerreviewprocessen en waren nog onder redactie toen de Wall Street Journal lucht van het project kreeg.
De bezorgde academici muntten de term ‘grievance studies’: grief is troef binnen de getorpedeerde disciplines. Niet waarheidsvinding, maar rancune jegens de oneerlijke maatschappij is dikwijls de motivatie voor academisch onderzoek. Waar de ideologie bloeit, wordt de realiteit verfoeid, zeg ik altijd maar.
En ach, het artikel waarin de gedragingen van hondjes in een park als indicatief voor de vermeende ‘rape culture’ der mensenmaatschappij worden beschouwd, is heel geestig. Het academische betoog dat je over feministische activisten en anderen die strijden voor sociale rechtvaardigheid geen geintjes mag maken – dit artikel werd door het prominente filosofische tijdschrift Hypatia geaccepteerd – is een steengoede grap. Al even kostelijk is het stuk waarin ons drietal schrijft dat louter onderdrukkende sociale structuren ervoor zorgen dat overgewicht als negatief gezien wordt, terwijl bodybuilders in de sportschool op complimenten mogen rekenen. Echter, een dik persoon is ook een bodybuilder!
Het onvermogen pure bullshit en fascistoïde denkbewegingen als zodanig te kunnen herkennen spreekt boekdelen.
Het lachen verging mij toen ik besefte dat twee andere papers zijn gebaseerd op herschreven teksten van Hitler. Eén zo’n prutswerkje is dus gepubliceerd (en vermoedelijk reeds verwijderd), het andere is na intensieve peerreview geweigerd. In laatstgenoemd paper werden Joden door witten vervangen en het geheel werd overgoten met een sausje critical race theory. De racistische drek werd door de feministische reviewers bij wijze van wetenschap ernstig genomen, de auteurs kregen een compliment voor hun ‘significante en weldoordachte methodologie’.
In het krankzinnige ‘The Progressive Stack: An Intersectional Feminist Approach to Pedagogy’, onder redactie bij Hypatia, wordt betoogd dat ‘geprivilegieerde’ studenten benadeeld moeten worden in de leeromgeving bij wijze van ‘experiential reparations’. Een docent kan dat bewerkstelligen door de studenten geen recht van spreken te geven, ze doelbewust te discrimineren en door hen op de grond te laten zitten, in kettingen.
Pluckrose, Lindsay en Boghossian hebben intellectuele corruptie binnen de humaniora en sociale wetenschappen blootgelegd. Dit is slechts het topje van de ijsberg. Te veel academici zijn verblind door (waan)ideeën over maatschappelijke rechtvaardigheid. Het onvermogen pure bullshit en fascistoïde denkbewegingen in een intersectioneel jasje als zodanig te kunnen herkennen spreekt boekdelen.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind het een topplan de maatschappelijke werking van gender, ras en seksualiteit onder de loep te nemen. Het mag een grof schandaal heten dat Orbán genderstudies in Hongarije verbood. Dat daargelaten zouden feministische academici – en activisten die hun begrippenapparaat aan zogenaamde griefstudies ontlenen – er goed aan doen zich eens flink achter de oren te krabben.
Want het is verontrustend dat disciplines die doorspekt zijn met onwetenschappelijkheid en ressentiment een wezenlijke – corrumperende – invloed uitoefenen op progressieve en emancipatoire bewegingen. Maatschappelijke vooruitgang is niet gebaat bij een schrijnend gebrek aan realiteitszin. Ik wens feministen en andere activisten de moed om zich te kanten tegen de waan en het zelfbedrog binnen de eigen gelederen.
Een overzicht van het project vind je hier.
Hier een deel van een film die het drietal maakte.
Lees hier de geproduceerde ‘papers’.
Beeld: Walt Jabsco via Flickr