Bill en Tanja verwerken hun scheiding beiden op problematische wijze. En als de geestelijk leider van het dorp zich ook nog met hen gaat bemoeien, loopt alles volledig uit de hand.
Wiard van der Kooij droeg dit korte verhaal eerder voor op de Schaam//rood-avond van Hard//hoofd in BAUT.
Een zonnestraal glipte door de gordijnen en scheen vervelend in het oog van Bill.
‘Wat is erger,’ vroeg Bill zich luidop af, ‘wakker worden met wijvengezeik, of met die kutzon in je oog?’ Aangezien hij onlangs gescheiden was, besloot Bill voortaan maar zijn zonnebril in bed te dragen. Dat was om een tweede reden handig, want Bill werd iedere dag huilend wakker, maar zag het zelf liever niet. Het aanschouwen van zijn reflectie in spiegel, raam of regenplas had een geruststellende werking op Bill, maar de wallen onder zijn ogen ontsierden de boel.
Bill ging rechtop zitten, prutste een slaapvuiltje uit zijn ooghoek en stak een joint op.
Zijn buikje tuimelde over de glanzende band van zijn onderbroek.
‘Roken in bed, dat mocht van Tanja anders nooit!’ zei Bill terwijl hij een blik bier opentrok om zijn paroxetinepilletje mee weg te spoelen. Hij vergat te douchen en pakte zijn ontbijt uit de koelkast: twee koude pannenkoekjes met spek, twee met banaan, een tweede blik bier.
Hoewel Bill vanaf de keukentafel uitzicht had op het erf, merkte hij niet dat vanuit het schuurraampje een verrekijker stak.
Dat was Tanja, die haar Bill smachtend gadesloeg.
Al ruim een maand was Tanja van Bill gescheiden, maar ze had het woonerf nooit verlaten.
‘Tot de dood ons scheidt, lieve Tanja.’ Bill had het zelf op hun trouwerij gezegd. En daarom sliep Tanja stiekem in de schuur. Als Bill naar zijn werk ging, maakte ze het huis schoon, deed ze de was en vulde ze voorraden aan. En daar Bill zich nimmer van dergelijke taken had gekweten, had hij hiervan geen benul.
Zodra Bill de dijk op fietste, verliet Tanja haar schuilplek en ging ze het huis binnen. Ze at de restjes pannenkoek die ze voor Bill gebakken had op, ruimde de vaat uit, stapte onder de douche en zong een droevig liedje.
Bill runde de dorpssportschool. Omdat hij op de fiets nog een biertje had gedaan en flink Amnesia Haze had gerookt, bemerkte hij niet dat zijn buik onder de rand van zijn shirt, maatje M, uitfloepte.
Met Bill ging het echt heel erg slecht.
Hij schonk nog maar een blik bier in zijn bidon over, deed zijn haar goed en liep de gym binnen alsof hij het lichaam van voor zijn scheiding had. Bill was naar zijn eigen mening volledig gereed voor een trainersafspraak met een jongedame die zich net voor zijn sportschool had ingeschreven.
‘Ho ho ho, schat dit kan echt niet hoor,’ zei Bill tegen het onzekere twintigjarig meisje. ‘Kijk, ik ben een begripvolle jongen, ik snap honderd procent dat je ook een beetje mee moet en alles, iedereen wil zich sexy voelen, maar waarom trek uitgerekend jij nou zo’n strak broekie aan?’
Het meisje was sprakeloos.
‘Tja, kun je wel niks zeggen, maar kijk even in die spiegel en zeg me dan eerlijk: hoe vindt je zelf dat het staat?’ Bill sprak met dubbele tongval.
‘Sorry ik wist niet dat…’ begon het meisje nadat ze zichzelf op Bills commando in de spiegel had bekeken.
‘Ik wist niet dat… ik bedoel, het zit wel gewoon prettig tijdens de work-out.’
‘Work-out?! Luister schat,’ begon Bill en hij nam een flinke slok uit zijn bidon, ‘ik bedoel, kijk: squats, deadlifts, compound-shit. Dát is werken. ’
Bill wees op een andere jonge vrouw, die net met een zware stang in de nek omhoog kwam. ‘Zie je dat achterwerk, en dan bedoel ik niet alleen die bilpartij, nee het gehele achterstel: dat is toch kunst. Tanja had dat ook, God ik mis die chick. Eh, maar bij jou is het een beetje van… Nou ja als je geen vlees hebt ga je niet barbecueën, toch?’
‘Nou ik ben dus heel bewust vegan en….’ Maar het meisje kon haar zin niet afmaken.
Bill liet haar optrekken aan een stang. Of eigenlijk was het meer zo dat het meisje een stang vasthield, en Bill haar onderhands bij de schenen greep en naar boven stuwde.
Bill zei:
‘Lekker bezig bitch, nothing beats a fit body and you know it of niet dan heuuuuu?!’
Met Bill ging het echt heel erg slecht.
Ondertussen verschoonde Tanja de lakens van de man die haar hart nog altijd in een fiks BPM deed bouncen. Ze smeet de ramen van het slaapvertrek open, opdat de rooklucht zou vervliegen. Tanja begreep er niets van dat Bill zoveel was gaan drinken en roken. Ze wist ook niet hoe lang ze haar zorgtaken nog vol kon houden. Immers, de zorg voor een ongeëmancipeerde man op je nemen is een van de vermoeiendste dingen die je kunt doen, vraag dat maar aan mijn lieve moeder.
Tanja verliet het huis en wandelde naar het IJsselmeer.
Er waaide een heerlijk briesje en grijze golfjes vloeiden over de kustlijn, even verderop bouwden de oversekste puberjongens van het dorp een zandbordeel, maar zelfs de magie der natuur kon Tanja’s hartenpijn niet helen. Ze zat met haar hoofd in haar handen, haar voeten in het water, en ze huilde zoveel dat de zeespiegel er wel een halve millimeter van steeg.
Het is goed dat we ons collectief zorgen maken over smeltende poolkappen en shit, echter laten we niet vergeten wat de invloed van een gebroken hart op het welzijn van de homo sapiens kan zijn! En als je nagaat hoeveel gebroken harten er op dit moment wereldwijd zijn, en hoeveel harten er nog zullen breken, met vele onvoorspelbare maar zeer desastreuze oorzaken ten gevolg, dan vraag ik mij af: is dat gebroken hart niet veel ingrijpender voor mens en milieu dan een stel stomme ijsschotsen?
‘Yo Tanja!’ klonk het vanaf het IJsselmeer. Het was dorps-imaminee Mehmet-Kees die weer eens aan het windsurfen was. Dat moet ik even uitleggen. In het dorpje waar Tanja en Bill woonden, waren kerk en moskee gefuseerd.
Afgezien van wijs was de imaminee ook een baken van daadkracht.
De meeste christenen en moslims gingen eigenlijk alleen nog voor de gezelligheid en Mehmet-Kees, een windsurfer die zowel domineesdiploma als imamsbewijs had, had de hele pleuriszooi bij elkaar gegooid en fungeerde heden ten dage als imaminee.
Ja, er heerste consensus dat Mehmet-Kees de wijste man van het dorp was.
‘What’s up Tanja?’, zei de imaminee terwijl hij van zijn plank sprong. Mehmet-Kees leek enigszins op Jesse Klaver, behalve dan dat hij werkelijk knap, waarlijk wijs en wel duizendmaal minder irritant was.
‘Bill en ik zijn gescheiden,’ snikte Tanja.
De imaminee fronste zoals alleen een spiritueel leider dat doet.
‘Eh, ik heb jullie twee maanden geleden nog getrouwd,’ zei Mehmet-Kees, ‘wat ben dit nou?’
‘Bill wilde op huwelijksreis naar Tessel, ik wilde dat onder geen beding,’ snikte Tanja.
‘Waar wilde jij dan heen?’ vroeg Mehmet-Kees verbaasd.
‘Terschelling,’ antwoordde Tanja.
‘Godverdomme zeg!’ bracht de imaminee uit, ‘ik ken Bijbel en Koran van haver tot gort, maar zelfs in die boeken zegt niemand zoiets doms!
'Afgezien van wijs was de imaminee ook een baken van daadkracht. Derhalve griste hij Tanja’s telefoon uit haar hand, en stuurde hij een berichtje naar Bill.
Er stond:
‘Mis je kk erg. Ameland?’Tanja’s telefoon deed ‘ping’ en er verscheen een respons van Bill, die luidde:
‘Ameland is perfect. Lieverd wil je met mij trouwen?’
‘Oké, Deo volente heeft Mehmet-Kees dinsdag tijd,’
antwoordde Mehmet-Kees voor Tanja.
Tanja had het allemaal niet gezien. Ze zat nog steeds te huilen.
‘Nou ik ga weer windsurfen, kom dinsdag maar langs met Bill, dan hertrouw ik jullie wel weer. Loof de Heer Insjallah!’’En Mehmet-Kees windsurfte er vliegensvlug vandoor.
Toen Tanja op haar telefoon keek, kon ze haar ogen niet geloven.
Zingend en dansend verliet ze het strand en ze begaf zich naar het dorp om een spannend pakje voor Bill te kopen; ze wilde hem verrassen als hij terugkwam van werk en hem eens goed verwennen.
Bill zwoer nooit meer een druppel te drinken. Als herboren sprong hij op zijn mountainbike en hij begaf zich huiswaarts. ‘Trouwen met Tanja, en dat voor de tweede keer in twee maanden, wat een feest!’. Hij zette zijn fiets tegen het hek en terwijl hij naar de deur liep, vroeg hij zich af welk eten er nu toch weer op miraculeuze wijze in zijn koelkast zou staan.
‘Aha, nasi, mijn lievelingseten,’ dacht Bill toen hij de koelkast opentrok. Simultaan hoorde hij gestommel uit de slaapkamer komen. Dat was Tanja, die haar uitdagende pakje aantrok, maar Bill dacht aan een inbreker. De sportschoolhouder nam een kettlebell van vijftien kilogram ter handen en sloop de trap op.
Toen Bill de deur naar de slaapkamer opentrapte, vond Tanja dat maar wat opwindend, want het scheen haar toe dat haar verloofde wel heel erg veel zin in haar had. Maar in plaats van het uit de kluiten gewassen geslachtsorgaan van de door haar zo geadoreerde Bill, zag Tanja alleen nog een flits van een kettlebell, welke met een noodgang op haar hoofd afvloog en haar schedel weldra verbrijzelde.
En zo geschiedde het dat er die dinsdag werd gerouwd in plaats van getrouwd.
Onder leiding van imaminee Mehmet-Kees, dat dan weer wel.
‘Zeg, dorpsgenoten, waar is Bill eigenlijk?’ vroeg de wijze imaminee op de begrafenis van Tanja.
‘Hij schijnt uitgeweken te zijn naar Ameland, imaminee!’ antwoordde een dorpsgenoot. De imaminee trok een ernstig gezicht – voor de bühne, want in werkelijkheid dacht hij heimelijk:
‘Och, wordt me dat toch eens een lekker windsurftripje.’
Wiard van der Kooij dankt je voor het lezen. // wiard@hardhoofd.com
Nastia Cistakova is een illustrator. Ze is boos op de wereld dus probeert ze met een hoge dosis humor, absurditeit en brutale uitspraken mensen wat langer stil te laten staan bij diverse onderwerpen. Haar hart gaat sneller kloppen van t-shirtteksten, mensen in scootmobielen, knalblauw en de ‘shhh-oorlog’ in de stiltecoupé.