Kasper was net als zovelen verslaafd aan Amerikaanse tv-series. Maar sinds de laatste aflevering van The Sopranos is dat voorbij." /> Kasper was net als zovelen verslaafd aan Amerikaanse tv-series. Maar sinds de laatste aflevering van The Sopranos is dat voorbij." />
Asset 14

Weg met televisieseries!

In NRC’s Cultureel Supplement van 5 november stond een interessant artikel over televisieseries. Het stuk betoogt dat we in het gouden tijdperk van het Amerikaans televisiedrama leven en dat het medium film zelfs wat achterhaald zou zijn geworden. Door de kortere speelduur biedt een film minder mogelijkheid tot diepgang en gelaagdheid. Bovendien is in Hollywood teveel nadruk op het visuele aspect komen te liggen, terwijl televisieseries steeds beter de schoonheid van het beeld zouden weten te verbinden met intelligente en fascinerende plots, verhalen die je in hun greep houden, je aan het denken zetten en in zekere zin ook een afspiegeling zijn van de tijd waarin we leven.

Ik ben het met het artikel eens. Het kost mij veel moeite om films van de afgelopen jaren te bedenken die bij mij dezelfde gevoelens als series zoals Six Feet Under, Dexter en Breaking Bad opriepen. Gevoelens van totale toewijding en fascinatie, het gevoel als kijker onderdeel te zijn van iets betekenisvols dat ons allen verbindt; het aspect dat echte kunst religieus maakt. En het is heerlijk om te weten dat er nog zo ongelooflijk veel series zijn waar ik nog aan moet beginnen, maar waarvan ik weet dat ik me er wekenlang in zal kunnen onderdompelen, alsof ik een verre reis maak naar een oord dat ik altijd nog eens moest bezoeken. Onder meer The Wire, West Wing en Mad Men staan nog op mijn verlanglijstje. Ik zou een hongerwinter wel doorkomen.

Toch verlang ik soms terug naar de prehistorie, toen er nog geen DVD-boxen tussen schoonfamilies werden uitgewisseld en de computer niet nachtenlang zoemde om nieuwe seizoenen binnen te halen, maar domweg uit stond wanneer je er niet op aan het typen was. Je had toen tenminste nog tijd om een boek te lezen, of een goed gesprek te voeren, of een van die ontelbare andere dingen te doen die mensen vroeger schijnen te hebben gedaan, toen geluk nog heel gewoon was. Natuurlijk kwam het wel eens voor dat je een hele dag verdeed met voor de treurbuis hangen, maar dat werd altijd afgestraft met een vies gevoel van schuld en schaamte. Van de hedendaagse kwaliteitsserie kan je met gemak complete nachten van je leven overslaan, zonder dat gevoel ook maar een moment te krijgen.

Met enige regelmaat schiet door je hoofd dat je te ver bent gegaan - je weet dat er morgen weer een dag is - maar het blijft een puur rationele constatering en de ratio is als een staartstomp voor de Homo HBO-ens, een verre herinnering aan wat ooit was of had kunnen zijn. Ik heb een keer van half zes ’s avonds tot half acht ’s ochtends Lost zitten kijken, onder het genot van vijf liter karnemelk. Goed, toen was ik nog vrijgezel en werkeloos en was geluk heel gewoon, maar gezond klinkt het toch niet helemaal. Toch kijkt haast niemand verbaasd op wanneer ik dit vertel. De ware liefhebber herkent het controleverlies en het kan altijd nog erger. Zo had een vriend van mij alle seizoenen van 24 achter elkaar gekeken. Toen zijn hospita hem aantrof, baadde hij in zijn eigen uitwerpselen en had een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. Het gaat nu weer goed met hem.

Maar er is een andere, misschien nog wel veel grotere keerzijde aan het succes van de televisieserie. Het is tegenwoordig schier onmogelijk om nog een goed gesprek te voeren. Met films als onderwerp is het eenvoudig, daar kan je met iemand over ouwehoeren als je weet dat die ander hem ook gezien heeft. Maar bij een televisieserie is het altijd de vraag hoe ver je gespreksgenoot precies is. Je wilt zelf niet ‘gespoilerd’ worden en je wilt dat ook zeker de ander niet aandoen. Als een serie is afgerond is het helemaal lastig, zeker als iedereen ervan uitgaat dat je hem gezien hebt, omdat ze weten dat je een man van de wereld bent en de serie inmiddels tot de canon van de populaire cultuur is gaan behoren.

Zo is het met The Sopranos, dat het NRC-artikel geheel terecht aanwijst als het beginpunt van de televisie-Renaissance. De eerste vier seizoenen van deze serie heb ik op tv gevolgd, maar doordat ik aan het begin van de vijfde een aflevering had gemist in verband met een videorecorder die doorbrandde en ik bovendien een vriendinnetje kreeg dat Tony nog niet kende, leek het mij verstandig met kijken te stoppen en later met haar van voor af aan te beginnen. Maar er kwamen wat dingen – lees: series - tussendoor, dus pas onlangs kon ik de draad weer oppakken. In de tussentijd was The Sopranos voor mij echter een taboeonderwerp geworden. Ik zou er nooit mijn enthousiasme over kunnen delen, want dan zou ik onvermijdelijk ook mijn welonderbouwde visie over het einde moeten geven. En ik wist dat er om het einde veel te doen viel, maar wat dat einde dan precies was... Die informatie probeerde ik nou juist met de grootste moeite te ontwijken. Drie jaar lang heb ik mensen van mezelf moeten vervreemden, rollen spelen en flauwtes veinzen. Tot afgelopen week. Het moment was eindelijk daar; ik zou dan toch echt de laatste aflevering van The Sopranos gaan zien, zodat ik tenminste verder kon met mijn leven. Met ingehouden adem drukte ik de DVD-speler op play, om hem meteen weer op pauze te zetten, want mijn telefoon ging. Het was mijn moeder.

‘Ik moet het kort houden, mama, want ik ga eindelijk de finale van The Sopranos zien’, zei ik tegen haar. ‘O, je bedoelt die aflevering waarin.... en dan vervolgens niet....’ zei mijn moeder en ik wilde door haar heen schreeuwen, maar het was al te laat. Drie jaar zweet en tranen voor het uitvinden van sociale sluiproutes waren voor niets geweest. Ik heb de laatste aflevering uiteindelijk niet meer gezien en hoef hem ook nooit meer te zien.

Diepgang en gelaagdheid, m’n reet. Ik ga weer lekker naar de film.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

De betere wereld, Het Grote Geluk: Marthe van Bronkhorst vraagt zich af waar ze dat kan vinden, misschien gewoon op een borrel, in het samenkomen met vrienden? Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer