Every dollar counts
And every morning hurts
We mostly work to live
Until we live to work
She said: "You know,
There's nowhere else to go
But change in rows’’
It struck me that the two of us could RUN
Vampire Weekend – Run
Het ultieme gevoel dat een goed popliedje kan bewerkstelligen is een haast misselijkmakende verliefdheid. En dan bedoel ik niet dat je vlinders in je buik krijgt omdat een liedje je aan iemand doet denken, omdat het een bepaalde herinnering naar boven haalt. Die kracht heeft muziek natuurlijk ook, maar dat hoeft niet zoveel te zeggen over de kwaliteit van een song. Als ik bijvoorbeeld ‘Ademnood’ van Linda, Roos & Jessica hoor (dat gebeurt eigenlijk nooit, maar stel dat) doet dat me denken aan de tongzoen die ik ooit op een schoolfeest uitwisselde. Overigens werd die plaat pas opgezet toen het speeksel reeds rijkelijk vloeide en niet andersom. Ik was niet zo’n zoener in die tijd en mijn vrienden vonden het waarschijnlijk hilarisch om dit gebeuren van een passende soundtrack te voorzien. Deze plagerij kon me niet schelen, want ik was op dat moment vervuld van geluk. Een eerste zoen is een indrukwekkende gebeurtenis en ‘Ademnood’ staat nu dan ook voor altijd in mijn muzikale geheugen gegrift. Maar het is natuurlijk een vreselijk kutnummer.
Er zijn mensen die denken dat nostalgie en popmuziek onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. En het jammerlijke is dat dit voor hen wellicht ook het geval is. Op een bepaalde leeftijd stoppen ze met het gericht luisteren naar nieuwe liedjes, omdat er toch geen indrukken meer worden opgedaan die ze voor altijd zullen bijblijven. Deze mensen voelen zich oud als ze met nieuwe muziek geconfronteerd worden, terwijl het ze juist jong zou moeten doen voelen. Ze stappen dan over naar klassieke muziek of rustige jazz, omdat de zogenaamde tijdloosheid van die klanken een gevoel van veiligheid en stabiliteit biedt. Of ze worden Bob Dylan-fanaat, want Dylan staat tenminste boven het onderbuikgevoel.
Zonder de kick van een popsong zou ik niet kunnen leven. En de grootste kick zit hem nu juist in de liedjes die geen enkele herinnering oproepen, maar geheel uit zichzelf verliefdheid veroorzaken. Door een melodie die je nooit meer kwijt wilt raken, een tekst die daar onlosmakelijk bij lijkt te passen, een sound die fris maar toch vertrouwd klinkt. De nieuwe Vampire Weekend, getiteld Contra, bestaat uitsluitend uit dit soort liedjes en mag daarmee zonder overdrijving een perfecte popplaat genoemd worden. Hun debuut van twee jaar geleden was al steengoed, maar viel vooral op door de nieuwigheid ervan. De vanzelfsprekendheid waarmee Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse ritmes, barokke strijkers, electropop, punk en ska binnen een liedje gecombineerd werden, was uiterst origineel en zorgde ervoor dat deze band door de muziekpers als ‘the next big thing’ omarmd werd. Alles wat goed was aan het debuut wordt op Contra nog beter uitgewerkt en is daarmee wellicht minder verrassend, maar wel overtuigender. Zou je Vampire Weekend twee jaar geleden nog met enig cynisme voor gimmick kunnen uitmaken, nu is het een band die blijven zal.
Als ik een favoriet nummer van Contra zou moeten aanwijzen, is het toch wel ‘Run’. De tekst van deze song neigt naar de opwindende romantiek van de vroege Bruce Springsteen; ontsnappen met het mooiste meisje van de klas uit het keurslijf waarin je geworpen bent, weg van alle kleinburgerlijke verwachtingen, het avontuur tegemoet! Deze thematiek klinkt op papier wellicht wat oubollig, maar goede popmuziek maakt dit verlangen juist weer geloofwaardig en urgent. Een goede song roept in minder dan vier minuten op tot actie, tot beweging, tot het openbloeien van gevoel. En het doet dit niet omdat het op een bepaald moment in je leven een rol van betekenis heeft gespeeld. Het doet dit omdat je het nú hoort. Het onvermijdelijke nú, dat is de essentie van de popsong. Het geeft geen betekenis, het is betekenis.
Stel nou dat mijn vriendin het uit maakt terwijl Contra over onze boxen schalt. Of Gaston komt bij ons langs met een bloemetje, terwijl ik voor de zoveelste keer ‘Run’ op repeat heb staan. De muziek zal voor eeuwig besmeurd zijn. In positieve of in negatieve zin, dat maakt dan niet meer uit. De verliefdheid is dan een huwelijk geworden.