Een verkiezingsdag voelt voor Kasper als Kerstmis; het liefst zou hij voor altijd in het stemhokje blijven." /> Een verkiezingsdag voelt voor Kasper als Kerstmis; het liefst zou hij voor altijd in het stemhokje blijven." />
Asset 14

Stembus

‘‘Your uncle had an old saying:
"If you don't vote, than you can't complain"
Sizing up candidates first election day,
you thought: "I'm 18 and have no opinion either way"
’’

Cass McCombs – ‘Don’t Vote’

Als een kind in een snoepwinkel, zo voel ik mij. Want dit jaar mag ik maar liefst twéé keer stemmen! Tweemaal het spannende hokje in om met bevende hand een vakje aan te kruisen (ja, in Amsterdam gaat het nog gewoon met de hand) en daarmee mijn democratisch recht te verzilveren. Wát machtig voel ik me dan. De toekomst van zowel het land als de stad ligt in mijn trillende handen. Ik kan in een moment van verstandsverbijstering op 9 juni mijn stem op de PVV uitbrengen, of op 3 maart de Mokumse versie van Trots op Nederland de burelen in helpen. Of een partij als Partij voor Mens en Spirit, om maar wat te noemen. Natuurlijk hoeft niemand achter mijn keuze te komen, het is een geheimpje tussen mij en mezelf. Geniepig kan ik de catastrofale consequenties gadeslaan, lachend in mijn vuistje. Natuurlijk lach ik innemend zoals altijd tegen mijn Turkse pizzabakker wanneer ik mijn dagelijkse halal-bal bestel, terwijl achter zijn kebabspies de boerka’s als eiermutsjes van zijn harem worden getrokken door nobele stadswachten en dappere buurtagenten. Het lot van de mensheid ligt al met al in mijn bevende handen. Zoveel verantwoordelijkheid maakt best wel angstig. Het is te vergelijken met een tocht in het reuzenrad, waar ik op elk moment uit het bakje zou kunnen springen, ook al wil ik dat helemaal niet. Toch zit hem in die angst precies de kick van kermissen. En verkiezingsdagen zijn voor mij de grootste kermissen van allemaal.

Met bonzend hart word ik wakker, wetend dat het eindelijk zover is. Mijn tocht naar de stembus stel ik zo lang mogelijk uit, om de adrenaline tot een kookpunt op te voeren. In de tussentijd weet ik niet wat ik met mezelf aanmoet. Ik probeer een boek te lezen, maar het gaat niet. Ik bereid een salade, maar realiseer me halverwege dat ik de slabak en de kattenbak door elkaar heb gehaald. Al met al zou je kunnen stellen dat ik ernstig in de war ben. En toch voel ik mij beter dan ooit. Het lijkt wel alsof ik over lucht loop; niets kan mij nog raken. Vandaag ben ik een God, zo diffuus en dement als alleen een God maar zijn kan. Maar eigenlijk sta ik hoger dan God en Allah op elkaar gestapeld, want ik ben een Burger met een grote B en iedereen gelooft in mij. God, kon ik elke dag maar stemmen. Maar goed, we weten allemaal hoe het afliep met het kindje dat wenste dat het iedere dag Kerstmis was, dus ik moet op mijn woorden letten. Twee keer zo vlak achter elkaar is ook eigenlijk al bijna teveel van het goede. Ik weet niet of mijn hart dat wel dragen kan.

De rest van de tijd houd ik mij overigens geenszins met politiek bezig. Natuurlijk heb ik wel altijd een mening over van alles en nog wat paraat, want je kunt tegenwoordig niet meer over straat lopen zonder een microfoon onder je neus gedrukt te krijgen. Ik ben daarom tégen de Noord-Zuidlijn, vóór de koopzondag, tégen het smelten van de poolkappen en vóór het opstoken van brandhaarden. Deze zaken neem ik altijd even door vóór het slapengaan. Ook op feesten en partijen weet ik zeer aardig mee te babbelen met verontwaardigd links en relativerend rechts en laat af en toe een ferme discussie ontstaan, voor de gezelligheid. Al met al kan ik mij goed handhaven in deze tijden waarin iedereen maar een mening over van alles moet hebben. Maar het is allemaal slechts schone schijn, het is een spel. Een noodzakelijk spel weliswaar, want mijn ware aard mag vooral niet boven komen drijven. Deze aard is namelijk verontrustend ongeëngageerd. Ik kan mij werkelijk nergens druk over maken, behalve over mezelf. En wanneer ik het stemhokje binnenloop kan ik eindelijk volledig mezelf zijn; een onderbuik die slechts rommelt wanneer de voedertijd is aangebroken. Enorme rijen vormen zich achter mijn hokje, maar ik blijf het moment van mijn democratisch recht steeds nog een minuutje rekken. Eigenlijk zou ik er nooit meer weg willen gaan.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
We zijn tenminste allemaal nog mensen

We zijn tenminste allemaal nog mensen

Een zaterdag begin november, op perron 5 van Utrecht Centraal. Het is rond vijven en het perron ziet zwart van de mensen die net als ik naar Amsterdam willen. Ik zet me schrap voor het moment dat de trein arriveert en ik me tussen de lange stroom mensen naar binnen moet zien te wurmen. Als... Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Automatische concepten 71

We hebben een probleem met de derde helft

Een voetbalwedstrijd stopt officieel misschien op het veld, maar Marthe van Bronkhorst merkt in de trein dat het slinkse spel doorgaat. Lees meer

Zeker weten dat hij een super goede vader wordt

Zeker weten dat hij een supergoede vader wordt

Eva wil blij zijn voor haar vriend, die na een halfjaar weer van zich liet horen, maar merkt dat het haar moeite kost. Lees meer

Ondraaglijk gewicht

Ondraaglijk gewicht

Een opmerking van een kennis activeert bij Aisha een stroom van onzekere gedachten. Waarom wordt ons zelfbeeld zo beïnvloed door externe standaarden? Lees meer

Wegwerpliefde

Wegwerpliefde

Liefde overwint niet alles, en zeker niet het kapitalisme, merkt Marthe van Bronkhorst. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 7

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel vier. Lees meer

Une Belle Histoire

Une Belle Histoire

Als Aisha haar moeder vertelt over haar vakantieplannen in Bretagne reageert ze nuchter. ‘Dan kun je gelijk wel tante Ans uitstrooien’. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 6

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel drie. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 3

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel twee. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel een. Lees meer

Zeggen dat ik schrijver ben

Zeggen dat ik schrijver ben

Voorafgaand aan een netwerkevenement besluit Eva dat het maar eens afgelopen moet zijn met haar heimelijke schrijverschap. Lees meer

Geesten uit mijn datingverleden

Geesten uit mijn datingverleden

In de digitale wereld komt Aisha haar ex-dates nog regelmatig tegen. Ze posten sportschoolselfies, krijgen een puppy, of een baby. Hoe zou het zijn als ze met hen samen was gebleven? Lees meer

‘Sexy, dat beenhaar’

‘Sexy, dat beenhaar’

Ongeschoren vrouwenbenen zijn voor sommige mannen 'een dingetje'. Maar Eva is wel klaar met al dat gedoe, en in het café waar ze zit blijkt ze daarin niet de enige. Lees meer

Mijn roodbewangde gezicht 2

Mijn roodbewangde gezicht

Het bekijken van jeugdfoto's dwingt Eva te reflecteren op één van haar onbewuste mechanismen: blozen. Lees meer

:De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

Sinds vorig jaar voelt Aisha soms de behoefte om zand te eten. Ze gaat op zoek naar waar dit vandaan komt en hoe cultureel bepaald is wat we eetbaar vinden. ‘Is mijn zandbegeerte niet gewoon een hunkering naar verbinding naar iets dat ik ergens ben kwijtgeraakt?’ Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst! 

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Wij zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Sluit je ook aan bij Hard//hoofd en zorg dat wij talent een podium kunnen blijven bieden. Als je je vóór 31 december aanmeldt als kunstverzamelaar, ontvang je in januari al je eerste kunstwerk!

Word kunstverzamelaar