In 1988 deed illusioniste Dorothy Dietrich, toen negentien jaar oud, de Bullet Catch: de gevaarlijkste truc aller tijden. Moeten we haar erom bewonderen? Lisanne van Aert spreekt zich uit, en laat zien waar het hier echt om gaat.
1500
De illusionist Coulen wordt doodgeslagen met zijn neppistool
1820
Madame deLinsky, de vrouw en assistente van een Poolse illusionist,
staat voor een vuurlinie van zes man
Een van de zes mannen krijgt plankenvrees vooraf
Hij is een soldaat
Is het gewend om te schieten
Maar niet om in de spotlights te staan
Hij laadt trillend en per ongeluk een echte kogel in zijn reservoir
Hij schiet recht door haar mond
Het onderste stukje hersenkwab weg
Dood
DeLinksky zelf, de Poolse illusionist,
wil ophouden met bestaan
1840
Arnold Buck wordt neergeknald door een vrijwilliger uit het publiek
1880
Een toeschouwer springt op en grist het pistool
dat klaar ligt voor de Bullet Catch
van een fluwelen kussentje af
Hij is een van die mannen die naar goochelshows gaat
in de hoop dat er iets gruwelijk mislukt
Hij gelooft niet in nepbloed
Losse flodders
Hij is ongeduldig voor het ongeluk
Misschien gaat vandaag wel alles goed, verdomme
Misschien gaat vandaag wel alles goed
De toeschouwer begint als een maniak op de illusionist Raoul Curren in te schieten
1890
DeLine jr.
On stage neergeschoten door zijn vader
1972
Ralf Bialla valt van een klif tijdens het maken van vakantiefoto’s
Hij is constant duizelig
Sinds hij de Bullet Catch heeft gedaan
En zo zijn er nog wel meer
Doden, dollenden, dolenden
Ik zie dat als volgt voor me:
Een hoop lijken in showpakjes
Bloed dat over lycra loopt
Een publiek dat denkt dat het een grapje is
Een hele misselijke misschien
Maar walging en verwondering zijn hier sowieso part of the deal
Dus ze beginnen met lachen
Want illusionisten gaan niet echt dood
Dat is ooit zo afgesproken
Ik heb deze zinnenprikkelende intro geschreven
met een panfluitversie van Mad World op de achtergrond
Want waarom doen mensen zulke bizarre dingen
Ik snap dat dus niet
Zit er niet ergens iets in ons bloed dat we geklapper en doodsangst vrezen
Op afstand willen houden
Tot er vijanden komen
En dat we dan deze vijanden nog vriendelijk vragen om weg te gaan,
omdat dat voor iedereen makkelijker is,
en dat als deze vijanden dan blijven en schreeuwen terwijl wij willen slapen
Dat we dan pas willen zien hoe hun orgaanvlees als smoothies uit hun lichamen sijpelt
Dat we dan pas verlangen om iemand te zien lijden
Terwijl zijn lijf steeds meer op iets als bitterkoekjesvla begint te lijken
Waarom ben ik eigenlijk in staat zoiets gruwelijks te schrijven?
Ben ik zelf gruwelijk misschien?
En zo ja
Waarom voelt dat dan zo onorigineel?
Ge-bloed en ge-pang-pang-pang
Ge-bla-bla-bla
Misschien is het origineel om ongruwelijk te zijn
Ik weet het niet
Ik weet alleen dat ik graag over ingewanden en kots schrijf
Maar gisteren amper de ontstoken oorlel van mijn moeder aan durfde te raken
Ge-bloed en ge-pang-pang-pang
Ge-bla-bla-bla
Ik weet ook niet waarom ik sinds zeven uur ’s ochtends over de Bullet Catch lees
Alsof het over helden gaat
Waarom repliceren we constant alle shit van de wereld, strooien we glitter over de dood
Waarom voel ik meer mee met mannen in lycra
en hoge hoeden op hun hoofd
Dan met jongens in camouflageprint,
of meisjes die echt – als in gewoon thuis, gewoon in steegjes –
met kogels en penissen worden doorboord?
Waarom moet altijd alles mooi?
Een encore met nu nog meer bloed en gore
Maar dan wel van het helderste Valentijnrode soort
Ik weet het ook niet precies
Ik weet een heleboel precies niet
Ik kijk ook nooit horror
Alles is altijd gecompliceerd
Sorry daarvoor
Wordt er teveel op jullie afgevuurd?
Zo ja dan spijt dat me ook
Ik ben niet iemand van het kalmpjes aan doseren
De Bullet Catch is een truc, of misschien is stunt een beter woord
Waarin een kogel op een illusionist wordt geschoten en hij of zij deze opvangt
Met de hand, met de mond, tussen de tanden
Er is natuurlijk wel eens gesjoemeld met nepkogels,
maar de echte diehards,
die doen daar niet aan
Die laten iemand in het publiek de kogels bestuderen, de gevaarlijkste uitkiezen
En deze markeren met een fluorkleur
Een beetje zoals ze ook kaartstokken laten controleren
Voor van die onschuldige kaarttrucjes
Maar dit zijn dan kogels
En er is geen ontkomen aan
Ik heb nog nooit gehoord over mensenrechtenorganisaties die vechten voor de bescherming van de illusionist tijdens gevaarlijke trucs
Mensen weten wat ze doen
Daar gaan ze dan vanuit
Mensen weten wat ze doen
Ik heb mezelf nog nooit zoiets belachelijks horen zeggen
Mensen weten niet wat ze doen
Ze gaan gewoon door
Omdat andere mensen steeds meer van de mensen willen
Mensen gaan gewoon door
Als ze niet worden gestopt
Don't try the bullet-catching trick.
In een brief aan Houdini schreef zijn voorganger en geestesvader Harry Kellar:
Don't try the bullet-catching trick.
There is always the biggest kind of risk that some dog will *job* you.
And we can't afford to lose Houdini.
Harry, listen to your friend Kellar,
who loves you as his own son, and don't do it!
Houdini deed het niet
Hij is gewoon aan een verwaarloosde blindedarmontsteking gestorven
Dat geeft hoop
Al zit er aan deze hoop nog een luchtje
Dat ik voor nu buiten beschouwing laat
Wat geen hoop geeft
Is dat de wereld in 1988 een negentienjarig meisje kogels liet vangen
Het meisje heette Dorothy Dietrich
Een Dolly Parton in een dwangbuis zonder franjes
Maar wel getoupeerd, geblondeerd
Kittige hakjes
Dorothy werd geboren op de sterfdag van Houdini
Ze had zes oudere broers
Die haar in hun cowboy- en indianenspel
Als dame in nood, Damsel in Distress, aan al het mogelijke vastbonden
Op een dag zag Dorothy’s tante
Het gemak waarmee het kleine meisje zich uit de touwen wurmde
En zei:
‘Who do you think you are, Houdini?’
Dorothy had geen idee wie dat was
En ging naar de bieb
Vond daar wie ze zelf was
Ze was het meisje dat op dertienjarige leeftijd haar eerste echte verdwijntruc deed
Weg uit Pennsylvania
Op naar New York
Weg van haar vader
Hij was er zo eentje die sloeg
Ze was het kassameisje van bijna alle goochelwinkels in The Big Apple
Ze was het pubermeisje wier lichaam je week voor week
door het lycra, de glitter heen
kon zien groeien
Tot iets waarvan je hoopt dat het voor altijd blijft
Iets zachts
Voor tijdens het geweld van een goochelshow
Toen ik dertien was
zat ik vooral op het Ellegirl-forum
Ik verdween in internet, bleef waar ik was
Op een harde houten stoel
Ik ben daar best wel blij om, achteraf
Dorothy groeide op
Zoals alleen mensen dat kunnen die veel hebben meegemaakt
Snel
En met ogen die dof worden
En verstand van make-up
Ze was de eerste vrouw die een man doorzaagde
Ze was de eerste vrouw die zich in een dwangbuis naar boven liet takelen
Aan een brandend touw
Zonder trampoline op de grond
Met een presentatorstem op de achtergrond die iedere seconde herhaalde
Dat ze bijna dood is
Echt bijna dood
Iedere seconde, meer bijna dood
En dat met achttien jaar
Een achttienjarige meisje dat bijna te pletter slaat
Ik vraag me af hoe je dat kan doen
Als presentator
Je kan toch ook de hele boel staken
Het vrouwmeisje naar beneden halen
Vasthouden
Zeggen dat ze misschien denkt dat ze weet wat ze doet
Maar dat ze daar nog te jong voor is
Dat eigenlijk iedereen daar altijd te jong voor blijft
En dat het maar een rare constructie, deconstructie van maatschappij is
Dat er van je verwacht wordt recalcitrant te worden
Van iedere goede raad van anderen
Als ik iets heb geleerd in mijn tweeëntwintig jaar
Is het wel
Dat je zelf in lelijk licht moet gaan staan
En de mensen op afstand moet duwen
Voor ze vragen hoe het met je gaat
En een ‘goed’ als antwoord verwachten
Een jaar na de dwangbuistruc deed Dorothy de Bullet Catch
En ze overleefde het
Dat vertel ik er vast bij
Want ik gun niemand deze vorm van B-spanning
Die leidt namelijk alleen maar af van waar het hier echt om gaat
En waar ik via een onverharde omweg heen ben geslingerd,
en dat is:
Een meisje dat op haar negentiende besluit haar leven te wagen
Niet voor de oorlog
Niet voor de vrede
Maar voor de sensatie
En it was televised
Zoals de Amerikanen dat zo mooi kunnen zeggen
En ik vraag me af:
Had Dorothy niks te verliezen?
En ik vraag me af:
Wat zou ik allemaal voor heftigs doen als ik niks te verliezen had?
En ik vraag me af:
Zou ik daar camera’s op willen?
En ik vraag me af:
Is het wel eerlijk voor de mensen die echt bijna sterven
In de modder, of door iets abstracts en camera-ongenieks als een drone
Om zendtijd en aandacht op te eisen
Voor iets bloedmoois?
Dorothy was een jaar lang bezig geweest met het ontwikkelen
Van een soort van hightech vingerhoedje, dat ze in haar mond kon doen
Om de kogel op te vangen
Eentje die niet per ongeluk in haar keel door zou schieten
Eentje die de klap kon weerstaan
Waaruit de kogel niet terug zou ketsen, om zo haar lippen op te blazen
Ik zie voor me dat ze dat in een garagebox deed
Ergens net buiten New York
Waar geweld geen kunstje was
Ik spoel nu door naar het moment suprême
Voor ik verzink in moraal
1988
De negentienjarige Dorothy Dietrich is uitgenodigd door Donald Trump himself
Om op een van zijn resorts de Bullet Catch te doen
Voor het tienjarige jubileum van zijn succes
Als schutter heeft Dorothy een Vietnam-veteraan gevraagd
Hij is getraind met snipers, besnord,
Ze heeft een man
Die geleerd heeft zo efficiënt mogelijk hersens kapot te schieten
Gevraagd compleet tegen zijn aangeleerde natuur in te gaan
In het Atlantic Resort van Donald Trump himself
Als ik Dorothy zou zijn, zou ik alleen maar kunnen denken:
Deze man schiet me dood uit gewenning
Deze man weet wat hij doet
De man doet een proefschot
Een deuk in gewapend beton
Dorothy gaat klaarstaan
Een presentatorstem wenst good luck
Ook aan haar moeder, want die staat in het publiek,
Ze was er zo eentje die nooit zei:
Genoeg is
Genoeg is genoeg
Dorothy doet een plastic veiligheidsbril op
Zet haar plastic plateauzolen stevig op de grond
Haalt diep adem
En op de climax van de muziek
Slaat ze haar handen voor haar ogen
Zet ze een stap opzij
Ze wil niet
En op de climax van de achtergrondmuziek
Slaat ze haar handen voor haar ogen
Zet ze een stap opzij
Ze wil niet
De presentatorstem zegt:
‘Okay, just a moment of meditation.
Is everything all right? Are you sure?’
Zeg dan maar eens nee
Als duizend man om je heen staat
En je franjes draagt
En je moeder is overgevlogen
Ze zet een stap terug
De muziek start weer in
De presentatorstem telt af
De Vietnam-veteraan schiet
Dorothy knalt tegen het gewapende beton
Zakt niet naar de grond
En er komt applaus
Want ze heeft het overleefd
En is dat niet oneindig knap van haar?
Nee
Eigenlijk niet
Ik kan dat niet vinden
Hoe cool ik haar ook vind
En hoe ontvankelijk ik ook ben voor jaren tachtig trash
En feministische fun facts als: ze was de eerste vrouw die een man doorzaagde
Ik vind dat je jezelf nooit mag laten doordraaien
Dat is het enige waar ik hard in ben
Na afloop zegt Dorothy:
‘When you get more and more popular
The problem is coming up with new and bigger and better
And the audience always wants more, more, more
It’s just
It’s a constant problem
It drove Houdini crazy’
En ze zegt dat ze zoiets als dit nooit meer wil doen
Harry Kellar zei:
The world needs Houdini
En ik zeg:
De wereld heeft mensen nodig, die zeggen: nu is het genoeg
Een publiek dat zegt:
Wat is dit meisje mooi, wat is dit meisje mooi genoeg
Als ze een konijn uit een hoed tovert
Als ze een man zogenaamd met een broodmes uit elkaar zaagt
We willen helemaal niet dat ze bijna dood gaat
Want van die echte bijna-doden, dollenden, dolenden zijn er al meer dan genoeg
Een publiek dat zegt:
Ik kijk niet meer naar mensen die zogenaamd tot het uiterste gaan
Voor niets
Voor helemaal niets
Behalve voor mij
En ik ben in deze stom
En ik doe het zelf ook niet meer
Moet dat publiek zeggen
Ik laat me niet meer tot het uiterste drijven voor onzin
Genoeg is genoeg
En soms ben ik gewoon moe
Ik kom op deze manier verdomme niet meer aan echt belangrijke dingen toe
Ik kom op deze manier niet meer aan echt belangrijke dingen toe
Ik wil graag eindigen met name dropping
Adorno zei:
Als je hard bent voor jezelf, word je hard voor anderen
Laten we proberen zacht te blijven
Een begin is:
Erger je er niet aan, dat ik met vlagen moralistisch doe
Ik vind dat namelijk belangrijk
Dank je wel
--
Lisanne van Aert droeg deze tekst voor tijdens HARD//HOOFD TORPEDEERT, afgelopen 5 oktober.
Lisanne is schrijfster van pamflet, ode en bouquetreeksroman. In haar werk probeert ze naast pulp en poëzie ook cultuurkritiek te verschaffen.
