Foto: privé-collectie Ava Mees List Mees neemt een duik in de ijskoude, gewelddadige Grote Oceaan." /> Foto: privé-collectie Ava Mees List Mees neemt een duik in de ijskoude, gewelddadige Grote Oceaan." />
Asset 14

IJsbeer

IMG_0488

Foto: privé-collectie Ava Mees List

Mijn opa woonde vlakbij zee. Tot en met november trotseerde hij fier de tegenwind en fietste door de duinen naar Schoorl aan Zee en dook vervolgens de golven in, elke dag. Mijn moeder leerde het weer van hem, en ook al heb ik hem nooit gekend, hetzelfde gezonde Hollandse bloed stroomt door mijn aderen. Elk jaar maak ik er een punt van tijdens een geweldige storm of met min tien (figuurlijk dan) uit de kleren te stappen en zonder aarzelen als een gek op het water af te rennen. “Je bent net je moeder,” verzuchtte mijn vader toen ik twee jaar geleden op een regenachtige oktoberdag trots verkondigde te hebben gezwommen, de rode blosjes nog op het gezicht.

In San Francisco is het klimaat overwegend wispelturig maar zacht. Afgelopen maart hadden we onverwachts een hete dag: het was maar liefst 28 graden. Samen met wat vrienden besloten we boterhammetjes te smeren, een paar koude sixpacks bier in te pakken, en in de auto reden we langs de rotsachtige kust van Californië naar een afgelegen strand. Na enkele biertjes, een paar potjes catch en een uur in bakken in de volle zon vond ik het welletjes. Er moest gezwommen worden. Het was me al opgevallen dat geen van de strandgangers ook maar een teen in het water stak. Toegegeven, de golven zagen er gevaarlijk hoog uit maar wie houdt er niet van een beetje actie? Ik liep naar de kustlijn en stak mijn voeten in het water. IJs- en ijskoud. Achter me zaten mijn makkers me vanonder hun petten aan te staren. “Are you crazy? No one goes swimming here, the water's freezing!” “I'm Dutch!” gilde ik terug, en ik draaide me om, deed nog een stap. Ik dacht aan de keren dat ik de Noordzee in was gedoken, terwijl de regen naar beneden kwam. Op die momenten was het water, opgewarmd door de zomermaanden, een welkome verwarming geweest voor de gure buitenlucht. De Grote Oceaan is een ander geval. Door stromingen vanuit het noorden wordt de watertemperatuur meestal niet hoger dan 15 graden -en dat is dus in de zomer- maar dat wist ik toen nog niet.

Tot mijn knieën stond ik nu, kippenvel liep van mijn rug naar mijn armen. Voor ik het wist zag ik een golf op me af razen, en werd ik ruw omver gesmeten. Midden in de branding tuimelde ik onder water, geschuurd door de zanderige bodem, en ik voelde dat het getij me verder de zee in trok. Met alle macht wist ik eerst mijn handen, en toen mijn voeten stevig in het zand te wroeten, happend naar adem. De volgende golf stortte zich over me heen, maar ik vocht terug en proestend kwam ik boven. Angstig klauterde ik op mijn knieën naar het strand. Beschaamd en opgelucht stond ik op, maar niemand keek meer. Mijn huid was rood van de kou en de schaafwonden, maar ik had het gedaan. Soort van. Ik had gezwommen. Terwijl ik terug liep naar de handdoeken zei mijn vriendin: “You're such a polar bear. I can't believe you actually went in. Here, grab a beer.” Ik plofte neer, nog iets nahijgend.
Toen we terug naar de parkeerplaats liepen zag ik het waarschuwingsbord pas:

Dangerous Currents!

Rip currents can form anywhere here. People entering shallow waters can be caught in rip-currents and quickly pulled into deep water.

Daaronder stond in grote rode letters:

Shark Advisory!

Great White sharks live in these waters. A shark attack occurred here in 6 feet of water. Be aware of the potential for sharks close to the shore, along the entire length of the beach.

Hey, had niemand dat even van te voren kunnen zeggen? Ik mag dan wel een ijsbeer zijn, niemand van ons kan op tegen Jaws, behalve dan Chief Brody. Als ik had geweten dat er haaien waren, had ik nog geen kleine teen in het water gestoken, en dan hebben we het nog niet eens over gevaarlijke stromingen. Huiverend stapte ik de auto in.

Inmiddels ben ik al een paar maanden terug in Nederland. Oktober loopt op zijn eind, en ik heb me nog niet het water in gewaagd. Zittend op de bank staar ik uit het raam naar de bruine herfstbladeren, met een dikke sjaal omgeknoopt. De trein naar Zandvoort vertrekt elk half uur vanaf Centraal Station, maar ik vrees dat ik blijf zitten. Sorry opa.

Mail

Ava Mees List

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer