Asset 14

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Van verlegen mensen wordt gezegd dat ze ‘eerst de kat uit de boom kijken’. Dit is eigenlijk een verkeerd gezegde, want als verlegen mens kan ik je vertellen dat je eerder de bange kat in de boom bent dan de passief agressief starende hond die de kat de boom in heeft gejaagd.

Een nostalgische filmklassieker waarin een kat uit de boom wordt gekeken is Minoes. Of nou ja, Minoes is geen kat (meer), maar een poes-die-is-veranderd-in-een-vrouw. Een vrouw in een groen mantelpakje, zich angstig verschuilend in de takken van een boom. Degene die haar probeert uit de boom te kijken is Tibbe. Tibbe is journalist, maar niet zo succesvol: hij is namelijk te verlegen om op mensen af te stappen. Als hij Minoes aantreft bovenin een boom, denkt hij eindelijk een spraakmakend nieuwtje te hebben gevonden. Ze is echter weg voordat hij haar kan interviewen. Later vinden ze elkaar terug en Tibbe en Minoes besluiten elkaar te helpen. Hij geeft haar onderdak en vis, zij brengt hem de laatste nieuwtjes. Hoe komt Minoes aan dit nieuws? Van haar oude vrienden en ex-soortgenoten, de katten, die zich als een geheim gemeenschap tussen de huizen van de buurt voortbewegen.

 

Wat sommigen als roddelpraat beschouwen, is in feite een vitale manier om informatie te verspreiden. Niemand let op de katten en zo zijn ze ongezien als eerste aanwezig op de plaats van misdaad. Roddelen wordt vaak gezien als iets triviaals, iets vrouwelijks. Het Engelse woord voor roddelen, gossip, komt van het oud Engelse god-sibb, wat godparent betekent. Die godparent had een bredere betekenis dan nu en hield zoiets in als ‘goede vriend die aanwezig is bij de geboorte van een kind’, meestal een vrouw. Tijdens de geboorte van een kind bespraken de aanwezige vrouwen het laatste nieuws in gesloten kring.

 

Niemand let op vrouwen die in de achtergrond gadeslaan. Minoes wordt Tibbe’s assistente en dankzij de ‘kattenpersdienst’ verslaat Tibbe de ene na de andere primeur. Achter elke grote man staat immers een geheim leger van spionerende katten. Er bestaat een lange geschiedenis van ideeën over vrouwelijkheid en katten: vrouwen vertonen kattig gedrag en zijn gekke kattenvrouwtjes als ze na een bepaalde leeftijd geen partner of kinderen hebben. Dit laatste stereotype, de crazy cat lady, kwam ook meermaals uit de mond van de toekomstige vicepresident van de Verenigde Staten, JD Vance. Als je wilt weten hoe een man over vrouwen denkt, vraag je hem hoe hij over katten denkt. In het geval van Vance en Trump lijken ze het volgende te denken: ‘jouw lichaam, onze keuze’, terwijl ze pleiten voor het terugdraaien van het abortusrecht en de terugkeer van rigide genderrollen.

 

Maar de pussy grabs back. Katten zijn autonoom, mysterieus en nieuwsgierig. Er zit kracht in hun afwachten. Uiteindelijk brengen Tibbe, Minoes en de kattenpersdienst de waarheid aan het licht over meneer Ellemeet, erevoorzitter van de vereniging voor dierenvrienden en eigenaar van een deodorantfabriek. Spoiler alert voor wie deze kinderfilm nog niet heeft gezien: in werkelijkheid blijkt deze Ellemeet helemaal geen dierenvriend en blijkt zijn deodorantfabriek vieze chemicaliën te verspreiden. Tibbe schrijft zijn grote stuk in de krant en Ellemeet verdwijnt achter slot en grendel.

De film eindigt zoals een traditioneel sprookje dat betaamt, zoals we zien bij de prinses en de kikker en Belle en het Beest. Minoes kiest ervoor om mens te blijven, en Tibbe en de original crazy cat lady Minoes besluiten samen dolverliefd te trouwen. Dankzij de gemeenschap van de katten heeft Tibbe ook zijn verlegenheid overwonnen. Een kat is autonoom, ja, maar mensen vergeten dat katten ook groepsdieren zijn.

 

En ik? Ik vind het eng om uit de boom te springen, maar het is het waard. Mijn nagels zijn scherp als de klauwen van een kat en ik weet wanneer ik terug moet krabben. Een kat komt immers altijd op haar pootjes terecht.

 

Mail

Lieke van den Belt (zij/haar, 2001) is geïnteresseerd in van alles, maar het meeste in (eco)feminisme, zelfexpressie en verbinding. Ze studeert antropologie en sociologie in Amsterdam.

Amber Pieren (2001) is een illustrator uit Amersfoort. Haar interesse in de huidige tijdgeest en ‘pop culture’ zorgen voor kleurrijke digitale beeldverhalen met een vleugje humor. De illustraties zijn opgebouwd door middel van een mix van lijnwerk, kleurvlakken en tekst. Het liefst een beetje bizar en het liefst met het gebruik van neon roze.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer