Vroeger hekelde Kasper alles wat met voetbal te maken had. Nu weet hij het niet zo zeker. " /> Vroeger hekelde Kasper alles wat met voetbal te maken had. Nu weet hij het niet zo zeker. " />
Asset 14

Geen supporter

Mijn vader heeft me vroeger een keer meegenomen naar een wedstrijd van Ajax in het Olympisch Stadion. Hij wist wel dat zijn enige zoon niets met voetbal had en ook wel nooit zou krijgen en ik wist dat hij dat wist en ik wist dat hij dat apart vond, maar dat hij wel meer apart aan mij vond en dat hij dat ergens juist ook wel weer heel erg leuk vond en er ieder geval niet minder door van mij hield. Natuurlijk had hij zoals elke gezonde Hollandse vader op een jongetje gehoopt, zodat hij daar lekker een balletje mee kon trappen. Een jongentje bleek ik wel te zijn, maar zo gauw er een bal op mij af kwam rende ik in panische angst weg. Wat dat betreft was er weinig plezier aan mij te beleven. Als kind probeerde ik de buitenlucht zoveel mogelijk te vermijden, om al mijn tijd aan mijn bureautje door te brengen. Daar sprak ik de meest gestoorde sprookjes in op cassettebandjes. In zesentwintig jaar ben ik eigenlijk bar weinig veranderd.

Van de wedstrijd die ik met mijn vader zag kan ik mij niets meer herinneren, behalve dat ik alleen meeging om hem een plezier te doen en dat ik wist dat hij dat ook wist en dat dat goed was. Het ging om het idee, zonder het uit te spreken zagen wij dat zo. Waarschijnlijk zat ik diep in gedachten negentig minuten voor me uit te staren, terwijl om mij heen de tribune werd afgebroken. Toen ik later op school laconiek vertelde wat ik dat weekend gedaan had, reageerden mijn klasgenoten getergd. Zij werden nooit door hun vaders naar een wedstrijd meegenomen en hadden daar toch alles voor over. Terwijl mijn hoofd in een toiletpot verdween drong voor het eerst de onontkoombare ironie van het leven tot me door.

Sindsdien verzette ik me met een passie tegen alles wat met voetbal te maken had. Vooral de cultuur eromheen – dat vreselijke oranje, die walgelijke verbroedering – deed ik maar al te graag af als hopeloos onderontwikkeld. Ik cultiveerde mijn wereldvreemdheid en veinsde zelfs op overtuigende wijze dat ik niet wist en ook niet wilde weten wat een doelpunt was, om mij op die manier als zonderling boven de rest van de wereld te plaatsen. Ik zag uit naar belangrijke wedstrijden, om de volgende dag te kunnen zeggen dat ik een goede film had gezien en het mij om het even was wie er gewonnen had.

Tegenwoordig kan ik nog met enige regelmaat een lichtelijk excentrieke indruk maken, maar sta toch op de eerste plaats bekend als een gezellige jongen met brede belangstellingen. Ik wil mij helemaal nergens tegen afzetten en de vreugde van mijn medemens is voor mij het hoogste goed. Ik draag mijn wereldvreemdheid niet langer met trots, maar ervaar het als een loden last. In zesentwintig jaar ben ik eigenlijk behoorlijk veranderd.

Het WK van 2010 is een ondraaglijke maand in mijn bestaan. Mijn vriendin doet haar best mij bij de feestvreugde te betrekken. Met een pruik op het hoofd en een toeter in de hand schreeuwt ze vanaf de bank dat ik vers bier voor haar moet halen, zonder haar blik een seconde van het scherm te wenden. Ik leg mijn boek weg om me naar de koelkast te haasten.

Een paar dagen later begint een Turkse snackbarman in gebrekkig Nederlands met mij een praatje over de wedstrijd met Japan. Het probleem is dat ik niet kan doen alsof, ik heb het idee dat ik anders meteen door de mand val. Dus zeg ik maar weer - voor de zóveelste keer de afgelopen twee weken - met een verontschuldigende lach dat ik geen voetbal kijk. De gebruikelijke stilte valt. Die stilte valt mij elke keer weer steeds wat zwaarder. Het is een stilte die lijkt te worden veroorzaakt om er iets mee te zeggen. Maar ik wil helemaal niets zeggen. Ik wil mijn gesprekspartners nergens mee confronteren, ik wil geen enkele sfeer doorbreken, ik wil dat iedereen probleemloos in zijn onschuldige plezier op kan gaan. Maar na de stilte is nooit meer iets hetzelfde en mijn kroket smaakt nergens naar.

Ik werk sinds enige tijd bij een huiswerkinstituut. Mijn baas is een van de meest beleefde personen die ik ken. Hij heeft zichzelf voor een tv geïnstalleerd om nog even een stukje van een belangrijke wedstrijd te kunnen meepikken voordat de kinderen komen en we aan de slag moeten. Hij nodigt mij met een hartelijk gebaar uit om naast hem plaats te nemen. Voor ik het weet heb ik mezelf weer verontschuldigd. Ik rangschik de tafeltjes in het lokaal, terwijl mijn baas kreten van aanmoediging, vreugde en frustratie uitroept. Maar ik weet dat hij zichzelf niet echt kan laten gaan, althans niet zoals ik mij voorstel dat hij dat normaal zou doen. Door mijn aanwezigheid ziet hij zichzelf ongewild door de ogen van een ruimtewezen.

Terwijl ik ze binnenlaat vragen de leerlingen of ik de wedstrijd heb gezien. Ik heb de afgelopen maanden een goede band met ze opgebouwd, maar na de stilte is dat in één klap weg. ‘Wat een vage gast zeg’, gebaren ze naar elkaar. En wanneer ik er een paar streng aanspreek omdat ze hun huiswerk niet afhebben, kijken ze me spottend aan.

Was ik nog maar een puber die zich overal tegen af wilde zetten. Of een kind dat constant weg mocht dromen. Nu wil ik niets liever dan een met de wereld zijn en het leven omarmen. Door mij mee te nemen naar een wedstrijd leerde mijn vader me dat het leven een spel kan zijn dat je soms mee moet spelen en ik speelde dat spel met alle liefde mee voor hem. Nu wil ik het spelen voor mezelf, anders zal ik eenzaam sterven. Daarom bereid ik me nu vast voor op het EK van 2012. Bier en vlaggetjes zijn reeds in huis gehaald en de spelregels door mijn geliefde uiteengezet. Over twee jaar kan ik eindelijk beginnen met mens te zijn.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer