Voor de poëzieweek schreef Emma Stomp een gedicht over woede, onoverwinnelijkheid en vuur.
Lees je dit gedicht op je smartphone? Door je telefoon in de landscape-modus te houden, zie je het gedicht zoals het bedoeld is.
Vuurwerk
Je zegt dat er geen vonk was
en het lukt weer eens niet om boos te zijn.
Als kind was ik driftig en nog altijd
zie ik de omtrekken van de kamer
waarin mijn moeder me vasthield tot ik was uitgeraasd.
Later leerde ik hoe alles zich naar binnen keert
dat je het beste kunt blijven glimlachen.
Er zijn veel dingen die ik zou kunnen doen
maar ik verstop me achter een paar smileys
en zeg dat het oké is,
alles is altijd oké.
Ik denk na over het woord “vonk”
aan de elektriciteit ervan, hoe je het soms
door je lichaam voelt stromen.
Als je gelukt hebt tenminste.
’s Avonds kijk ik naar een Italiaanse serie
waarin een meisje dat niet wil trouwen
het hele servies door de kamer smijt.
Hoe ze alles breekt en breekt.
Ik zal nooit zijn zoals zij: woedend,
onoverwinnelijk.
Maar als ik het had gekund
dan had ik het gedaan.
Mijn oma vertelde ooit dat vuurwerkliefdes
de verkeerde soort liefdes zijn.
"Het zit in het woord snap je?" zei ze
en ze deed een explosie na met haar handen.
Voortaan wens ik een rimpelloos oppervlak, een grasweide.
Iets dat zich geluidloos voortbeweegt,
zich zachtjes op mijn schouder nestelt.
Ik weet al veel langer dan jij dat ze gelijk had.
Emma Stomp (1994) schrijft over alles wat haar fascineert: van vreemde Mexicaanse gezegdes tot aan de mooiste uren in je lichaam. Eerder studeerde ze sociologie aan de UvA, waar ze nu werkt als communicatiemedewerker. Ze is dol op Wes Anderson films en vintagekleding en heeft minstens zo’n grote koffieverslaving als Lorelai Gilmore.
Daphne Prochowski is een illustrator uit Groningen. Haar werk is te omschrijven als kleurrijk en verhalend.
