Asset 14

Dieet

Er is niks in huis. Geen chips, geen koekjes, geen drop, geen nootjes, geen chocolade en geen ijs. Er is zelfs geen hagelslag. Alleen Mickey is er. Hij staat bovenop de kast, naast een fles Lagavulin. Zijn kop is gevuld met Smarties. Als je aan een hendeltje draait, komt er via een glijbaantje in zijn romp een Smartie naar beneden rollen. ‘‘Kijk niet zo blij, met je domme kleutersnoep’’ snauw ik naar hem. ‘‘Je weet toch dat ik op dieet zit.’’

Annika was er al bijna aan gewend dat er nooit meer iets lekkers in huis was. Buitenshuis werd ze toch wel genoeg verwend, door opa’s en oma’s en haar vele suikerooms en -tantes. En ze was bovendien zelf mede debet aan de rigoureuze veranderingen in ons voorraadkastje.
‘‘Papa, heb jij een baby in je buik?’’ had ze op een dag gevraagd, wijzend naar een harige vetrol die onder mijn bezwete T-shirt uit was gekropen.
‘‘Nee,’’ lachte ik beschaamd, ‘‘dat is allemaal eten.’’
Mijn dochter keek mij geschrokken aan.
‘‘Eten voor de baby?’’ vroeg ze met voorzichtige hoop.
Haar moeder had het gesprek aangehoord en siste naar mij: ‘‘Je hebt het mooi voor elkaar, meneertje vreetschuur, nog minstens tien jaar te gaan tot haar puberteit en ze walgt nu al van je.’’
‘‘Ja, maar....’’ probeerde ik.
‘‘En nee, nu niet het ‘b-excuus’. Een Bourgondiër heeft smaak. Jij stopt alles in je mond waar een frituur- of suikerlaagje omheen zit.’’
Het was waar, ik heb altijd te kampen gehad met een nogal kinderlijke smaak en een onverzadigbare trek.

Een kleine twee weken ging het goed. Ik at enkel nog appels en rijstwafels als tussendoortje en was al bijna anderhalve kilo afgevallen. En toen kwam Mickey in ons leven. Terwijl ik mijn fiets aan het losmaken was, begon Annika vanuit haar zitje druk te zwaaien. ‘‘Snoepjes,’’ riep ze. Ik keek omhoog en zag het Disney-karakter op ons neerkijken vanachter het raam van de bovenburen. ‘‘Dat is niet Snoopy, dat is Mickey,’’ onderwees ik. ‘‘Niet Snoopy, snoep-jes!’’ zei mijn dochter geërgerd. De grijze hoofden van de buurman en buurvrouw verrezen als volleerde poppenspelers vanachter de vensterbank omhoog. Veelbetekenend wezen ze naar de plastic figuur tussen hen in en zwaaiden vervolgens langs hun wangen, als om een culinair hoogstandje te prijzen. Na het minutenlang uitwisselen van armgebaren, stapten wij op de fiets en lieten de voorstelling achter ons. Toen we thuiskwamen, stond het ding op de gang voor onze deur. ‘‘Wat is dat nu weer?’’ vroeg mijn vrouw. ‘‘Snoepjes!’’ riep Annika. ‘‘Van de buren,’’ voegde ik daar snel aan toe. Ik ruimde de boodschappen in op een manier alsof ik nergens wat mee te maken had.

Dat is nu twee dagen geleden. De rest van het gezin is naar het strand. Ik zit alleen thuis om aan een essay te werken over de Finse filosoof Timo Fröjdman. ‘‘Zoals Fröjdman in zijn hoofdwerk Onder alles aantoont,’’ typ ik geconcentreerd, ‘‘begint en eindigt vrijheid altijd bij het gebod. In de latere periode van zijn denken, zoals we dat op meerdere plekken in de nagelaten werken tegenkomen, komt hij tot een nieuwe definitie. Aangezien het gebod zelf ook een vrijheid veronderstelt, moet er achter de vrijheid een andere vrijheid (of eigenlijk ‘vrij-Zijn’) zitten. Dit is wat we onder ‘ongeopende contra-existentie’ kunnen verstaan.’’ Ik vraag me af hoeveel Smarties er in dat ding zitten. Twintig? Dertig? Annika mocht er gisteren twee en de dag ervoor ook. Dan hou je toch best een aardig schaaltje over. Het is opmerkelijk hoe rustig ik over dit soort dingen na kan denken. Alsof het allemaal puur theorie is en ik er eigenlijk boven sta. Dat moet wel een goed teken zijn. Ik schenk mezelf een kopje koffie in. Hoe fijn zou zo’n chocoladelaagje daar wel niet bij smaken. Het zou het karakter van de koffie boven zichzelf uit laten stijgen. Feitelijk is één zo’n pastille al voldoende om die smaaksensatie te bewerkstelligen. Het is toch eigenlijk in strijd met alle wetten van de logica om jezelf zoiets te ontzeggen. Je moet het juist zien als een teken van kracht, dat een mens met slechts een piepklein snoepje tevreden kan zijn. Langzaam knik ik met mijn hoofd, omdat de implicatie van deze redenering nu pas ten volle tot mij doordringt. Ik sta op, loop naar de kast, pak Mickey aan een van zijn oren en zet hem voor mij op tafel. ‘‘Dit is mijn keuze,’’ zeg ik, terwijl ik in de ovalen ogen staar. ‘‘Jij hebt hier niets mee te maken. Je bent een muis en ook nog eens een fictieve.’’ Behoedzaam als een geheim agent die een tijdbom ontmantelt, draai ik aan de hendel.


Illustratie: Merlijn van Bijsterveld

Er blijken meer Smarties in Mickey te zitten dan ik had gedacht. Als ik hem schud, hoor ik er enkele tegen de binnenkant van zijn schedel botsen. Inmiddels voel ik mij best voldaan en de koffie is al lang op, maar het zou onzin zijn om er nu nog een paar over te laten. Dat zal het drama dat zo onvermijdelijk gaat ontstaan echt niet minder maken. Ik draai weer en een roze komt naar beneden. Die had ik lang niet meer gezien. De afgelopen minuut waren ze allemaal groen of paars en de minuut ervoor voornamelijk geel. Ik ga op mijn hurken zitten, met mijn mond wijd opengesperd onder de uitgang, want ik heb ontdekt dat als ik een Smartie laat liggen, en ik met een zekere vaart een andere Smartie naar beneden laat komen, die andere de ene naar mijn tong kan lanceren. Ik draai, maar er gebeurt niets. Ik draai nog een keer. Met een schuin oog kijk ik naar binnen en zie dat een Smartie boven het trapje de weg blokkeert. Ik schud een paar keer, maar het ding blijft vast zitten. ‘‘Ach, wat doet het er ook allemaal toe,’’ zeg ik en ik zet Mickey terug op de kast. Ik probeer te lezen wat ik heb geschreven over Fröjdman, maar een misselijk gevoel maakt het moeilijk om mij te concentreren. Dan sta ik weer op, pak Mickey en beuk hem met een sierlijke zwaai tegen de muur. Zijn hoofd vliegt de kamer door en de laatste paar Smarties stuiteren met een dof getik op de grond.

‘‘We hoorden zo’n kabaal en vroegen ons af of alles wel in orde is,’’ zeggen de buren bezorgd. Ik sta in de deuropening en probeer het zicht op de ravage te ontnemen. ‘‘Niets aan de hand hoor, gewoon wat boeken van de plank.’’ Dan gaat de voordeur open. ‘‘Papa! Buren!’’ roept Annika blij. ‘‘Wat heb jij nou op je gezicht?’’ vraagt mijn wederhelft op vieze toon en ze veegt met haar hand over mijn wang. ‘‘Papa, ben jij geschminkt?’’ vraagt Annika. Op de hand van mijn echtgenote zie ik een haast lichtgevend kleurstofvlek. ‘‘Hoe is het met Mickey?’’ vraagt de buurvrouw aan Annika, in een poging het onderwerp van mijn smerige gelaat naar iets gezelligers om te buigen. ‘‘Ik ga even kijken!’’ roept mijn dochter enthousiast, alsof ze zich hem nu opeens herinnert, en stormt langs mij heen. Een stilte van verbazing vult de ruimte. ‘‘Oh nee!’’ horen we haar dan gillen. De buren en mijn vrouw kijken elkaar verschrikt aan, ik staar naar de grond. ‘‘Mickey is doodgemaakt!’’

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Merlijn van Bijsterveld is illustrator. Zijn illustraties zijn vaak humoristisch van aard waarbij hij een andere draai aan de context geeft.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer