Kasper ging aan de slag met het thema 'Verwachting'." /> Kasper ging aan de slag met het thema 'Verwachting'." />
Asset 14

Een leuke avond

◊ entrée

Entrée

Gedurende het hele jaar zal hard//hoofd in het kader van zogenoemde Late Night Café's wederom samenwerken met Entrée. De zes edities van het Late Night Café zijn elk gekoppeld aan een eigen thema. Elke editie wordt aan twee van onze redactieleden de opdracht gegeven een bijdrage te leveren, geïnspireerd op het thema van de betreffende avond. Het resultaat hiervan verschijnt op onze website en zal op de Late Nights eveneens onderdeel uitmaken van het programma. Deze keer (vrijdag 27 januari) is het thema 'Verwachting'. Kasper van Royen schreef een column binnen dit thema, dat op de avond zelf ook te vinden zal zijn.

Soms zie ik hem van verre aankomen, maar meestal overvalt hij me vanuit het niets: de kriebel. Er was een periode dat hij me meerdere keren per week begroette, tegenwoordig steekt hij goddank twee, hooguit drie maal per maand de kop op. Tja, ik word ook een dagje ouder. Het liefst breng ik mijn avonden lezend, schrijvend, of filmkijkend door. Mijn ochtenden en middagen overigens ook, maar daar gaat het nu even niet over. Als de kriebel komt kan ik daar even intens van genieten, de mogelijkheden die voor mij liggen lijken onbeperkt, maar al gauw moet er actie ondernomen worden. Met wie wil ik dansen, dronken worden, slap ouwehoeren? Moet dat met één persoon, of met meerdere, en wie vormen dan goede combinaties?

Ik scroll door de contactenlijst van mijn telefoon en streep in mijn hoofd namen door en zet andere namen in een mapje van mogelijke opties. Dan verstuur ik een paar smsjes, de eerste selectie. Het liefst zou ik willen dat men gewoon met ‘ja’ of ‘nee’ reageert, dat zou een hoop gedoe schelen, maar de meesten doen enthousiast een voorstel voor een andere dag. Zo werkt het echter niet voor mij, de kriebel moet vandaag bevredigd worden en vanaf morgen ben ik weer iemand die zijn avonden lezend, schrijvend en filmkijkend doorbrengt. Tot de volgende kriebel zich aandient, maar dan zien we wel weer verder.

De voorstellen tot andere afspraken probeer ik vriendelijk af te wimpelen, maar er zijn er die voet bij stuk houden en steeds weer andere data uit hun mouw weten te schudden. Op zeker moment geef ik mij maar gewonnen en moet opeens allerlei afspraken in mijn agenda zetten, sommige voor in de verre toekomst. Ik weet dan al meteen dat die afspraken in de loop der tijd steeds over en weer verzet zullen gaan worden, totdat op de uiteindelijke avond geen van de partijen er meer echt zin in heeft en het bier drinken een taakstraf is geworden. Met de aanvankelijke kriebel heeft het dan natuurlijk niks meer van doen.

Aan een tweede selectie vrienden wordt sms’en verstuurd en aan een derde. Niemand kan op zulk een korte termijn. Er zijn andere plannen, er moet morgen weer gewerkt worden, men moet bijkomen van de vorige avond, de persoon in kwestie blijkt in het buitenland of overleden. De kriebel is inmiddels getransformeerd tot een zeurende jeuk. Ik moet en zal vanavond de deur uitgaan, maar een zogenaamde topavond kan het toch onmogelijk nog worden. Ik beland bij de laatste selectie, daarna heb ik van de nummers in mijn telefoon alleen de tandarts, de pizzeria, de belastingdienst en het consultatiebureau nog niet gecontacteerd. Hoe vager de kennis des te uitgebreider dient het begeleidend schrijven te zijn, want tegenover iemand die je twee jaar niet hebt gezien kan je je er onmogelijk vanaf maken met ‘zuipen vanavond?’. Dat zou pathetisch zijn.

Goed, zo gaat het niet altijd. Soms heb ik meteen beet en zit ik een paar uur later met mijn favoriete vrienden in mijn favoriete kroeg. Aan alle voorwaarden voor een fantastische nacht zijn voldaan, maar het zal nooit meer dan een schaduw kunnen worden van het spektakel dat de kriebel in zich droeg. Dat was de belofte van een hels bacchanaal waar nog eeuwen later vol bewondering schande van gesproken zou worden, maar in de praktijk staat voor je het weet de ene helft van de groep in de regen te roken, terwijl de andere helft een kettingreactie van gegaap in gang zet, waarna iemand zegt dat het tijd wordt voor een laatste rondje. Dan zegt de barman dat je net te laat bent en overhandigt je de rekening, want het is een doordeweekse dag in de grote stad. Vervolgens zit je met z’n allen in een snackbar naar Al Jazeera te staren. Als je geluk hebt heeft er ondertussen iemand overgegeven in je fietstas, zodat je de volgende ochtend toch nog kan zeggen dat het een dolle boel was.

Het leukst blijken de avonden waar ik in het geheel niet naar heb uitgekeken. Avonden waarvan ik dacht dat ik ze liever aan lezen, schrijven, of filmkijken had besteed. Mijn vriendin heeft vrienden uitgenodigd om aan onze eettafel koehandel te spelen, of ik word verwacht op een verjaardag waar iedereen als zijn favoriete wiskundige verkleed moet gaan. Chagrijnig olijven prikkend begin ik dan maar met iemand een gesprek en voor ik het weet ben ik bevangen door een geluk waarin ik met de avond samen val. Waardevoller dan een bedrieglijke kriebel ooit had kunnen voorzien.

Vorige week was het weer eens zover. Terwijl ik in alle onschuld een vis aan het panneren was kroop de kriebel in mijn kop. Mijn handen veegden zich af aan mijn broek en maakten zich startklaar om de eerste selectie te berichten, maar net op tijd wist ik ze tot de orde te roepen. Ik legde de telefoon op het aanrecht en richtte mij tot de kriebel. "Ho ho," riep ik met een gestoorde grimas, "jij beheerst mijn leven al sinds het eerste onderbouwfeest, maar vanaf nu gaan we het eens helemaal anders aanpakken. Je kan me niet voor de gek blijven houden, ik ben sterker dan jij." In een oude telefoonklapper zocht ik de stomste mensen die ik maar kon bedenken, zo stom dat ik hun nummers nooit in mijn mobiel had overgenomen, en sprak met ze af in een disco waar ik nog niet dood aangetroffen zou willen worden. Dát zou de kriebel leren, ditmaal zou ik hem dan toch echt te slim af zijn. Deze avond moest wel de beste avond ooit worden. Het werd de grootste kutavond die ik ooit heb meegemaakt.

Sindsdien hou ik mezelf elke nacht wakker met de vraag waar het is misgegaan. Mijn plan had waterdicht geleken, maar van een avond waar je niks van mocht verwachten had ik toch wel wat meer verwacht. Voorlopig kom ik de deur niet meer uit.

Illustratie: Tejo Verstappen

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer