Foto: privécollectie Ava Mees List Mees neemt de zweep ter hand." /> Foto: privécollectie Ava Mees List Mees neemt de zweep ter hand." />
Asset 14

Dominatrix

DOMINATRIX
Foto: privécollectie Ava Mees List

Als je als vrouw wel eens je bek opentrekt en niet alleen maar mooi staat te zijn in een hoekje, denkt men al snel dat je dominant bent in bed. Ik weet niet of het andere dames wel eens gebeurt, maar mij is om de één of andere reden al herhaaldelijk overkomen dat iemand mij knipogend denkt te kunnen inschatten en vertrouwelijk zegt: “Jij wilt zeker altijd bovenop.” Die mensen hebben er duidelijk niets van begrepen. Zonder een uitspraak te doen over mijn eigen voorkeur leg ik ze dan uit dat niet alles is wat het lijkt. De stilste muis schreeuwt het uit tijdens een orgasme, de opschepperigste macho houdt het na drie minuten hijgend voor gezien. Je weet het nooit, denk ik altijd maar.

Ook al heb ik zelf weinig affiniteit met sadomasochisme, ik vind het altijd leuk om onderzoek te doen naar andermans seksuele uitspattingen. Zo bezocht ik voor mijn eerste officiële antropologische onderzoek als negentienjarige direct een vrouwvriendelijk erotisch café. Hier schroefde ik iemands tepelklemmen op verzoek aan en beleefde daarmee mijn eerste participerende observatie. Die avond werd mij voor het eerst (en wel door dezelfde naakte man met tepelklemmen) gevraagd of ik zijn dominatrix wilde zijn. “Nee bedankt,” stamelde ik beleefd. Toen ik wegliep lag hij in een hoek, stil en ingebonden met wel drie ijzeren kettingen. Dahag, zwaaide ik nog even, maar hij reageerde niet. In de les bleek dat mijn klasgenoten hun onderzoek allemaal in kleuterklassen en de supermarkt hadden verricht. Had ik weer.

Afgelopen winter, in het zonnige Californië, werd mij weer gevraagd of ik iemand met de zweep wilde bewerken. Ik dacht eerst dat het een grap was, maar het bleek bittere ernst. Niet dat het me trouwens verbaasde uit zijn mond. Ik had hem eerder een boek van Markies de Sade gegeven voor zijn verjaardag, vanwege zijn buitengewone interesse in de duistere kant van de mensheid. Dus in beschonken toestand dacht ik er even over na. Ja hoor, sure, waarom niet? “Maar ik kan dat helemaal niet”, zei ik, en hij zei: “Ik leer het je wel.” Je moet alles een keer proberen vind ik (in het kader daarvan deed ik bijvoorbeeld twee jaar geleden een poging tot skateboarden) en waar gaat het nou eigenlijk om? Ik meende me te herinneren dat er bij S&M heel vaak geen daadwerkelijke seks aan te pas komt. We spraken af dat ik een paar dagen later langs zou komen.

Toen de maandag in kwestie daar was (hoe bedenk je het, op een maandag) voelde ik me niet bepaald dominant. Ik begon over de praktische kant na te denken. Stond ik daar straks, stel dat één van zijn huisgenoten open zou doen? Hey, ik kom voor dinges, juu, en dat je dan een kwartier later het gezwiep van leer hoort. Bovendien: wat moest ik aan? Ik zou eigenlijk aan moeten komen in compleet latexpak met bijpassende stilettolaarzen, maar dat had ik allemaal niet binnen handbereik. Dus ik loog even en zei dat ik omkwam in het werk. In de negen maanden dat ik daar heb gewoond heb ik misschien zes dagen gewerkt, en ik kan je verzekeren dat de maandag in kwestie er geen van was. Schuldbewust trok ik me terug op mijn kamer.

Achteraf kreeg ik spijt. Wat een slappe hap. Ik was toch verdomme niet op mijn mondje gevallen, ik had gewoon moeten gaan. Ik wilde per se weten wat nu de appeal was van dat spel, en de volgende keer dat ik hem zag nam ik hem apart. Met visioenen van Bettie Page en haar kokette filmpjes verdrong ik de Jamberstaferelen uit mijn hoofd en zei: “Oké ik doe het. Maar dan moet het wel NU.” Hij twijfelde. Zeg, dit ging mij niet overkomen. “Dan moet je niet een potje gaan zitten leuteren, we stappen nu die taxi in en daarmee uit.” Bingo. Onder de indruk van mijn dwingende stem vertrokken we.

De zweep bleek minder extreem dan ik dacht. Ik had voorstellingen van een drie meter lange tuchtroede, waarmee je zo’n knallend geluid maakt (en waarvoor we, nu ik er over nadenk, ook in een aula hadden moeten staan wil je dat even praktisch voor je zien) maar het waren twee korte, van driekwart meter en met een hoop slierten van soepel zwart leer. Hij deed zijn stropdas af, maakte de knopen van zijn overhemd los. Hij ging liggen, en ik voelde me machtig. Met in beide handen een wapen torende ik op hoge hakken boven hem uit. Langzaam en met toegeknepen ogen haalde ik mijn arm, zweep in hand, omhoog. Daar gingen we dan.

Mail

Ava Mees List

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer