Asset 14

De grote opruiming

De grote opruiming

Het huis waar ik ben opgegroeid is het mooiste huis ter wereld. Al mijn oude schoolvrienden beamen dat. Met tal van verborgen ruimtes achter de kronkelige trapjes en onder de ingebouwde bedstedes, was dit zeventiende-eeuwse herenhuis hét verstoppertje-walhalla. Als ik deze vrienden mededeel dat het verkocht is, zie ik in hun ogen dat een deel van hun jeugd ontnomen wordt. Mijn ouders verhuizen binnen hun pittoreske plaatsje een straat verder. Ze mogen nu dan nog uitermate kwiek zijn - sinds hun pensioen zijn ze actiever dan ooit in onder meer zangverenigingen en gemeenteraden - maar de tijd zal ook op hen vat krijgen. De nieuwe woning is van alle gemakken voor het bejaardenrijk voorzien, zoals een lift en een scootmobielparkeerplek. Mijn moeder heeft het gevoel alsof ze levend begraven gaat worden, maar mijn vader is een praktisch man en kijkt graag vooruit. De afgelopen tien jaar liet hij met regelmaat weten dat ik eens langs moest komen om mijn troep uit te zoeken. De noodzaak daartoe begreep ik nooit zo goed; al deze ‘troep’ (zoals schoenendozen vol onverstuurde liefdesbrieven en schoolschriften met opstellen waar het Letterkundig Museum wellicht ooit interesse in zou kunnen tonen) lag daar toch prima? Ik beschouwde mijn ouderlijk huis als een conserveringsplek voor de eerste helft van mijn leven, een helft waar ik nooit naar om hoefde te kijken omdat hij daar altijd was. Maar nu lijkt de tijd toch echt aangebroken om onder ogen te durven komen dat niets in het leven voor eeuwig hetzelfde blijft. Mijn zus en ik moeten dit weekend naar huis komen om onze kamers op te ruimen.

Mijn zus lijkt op mijn vader, ‘niet lullen maar poetsen’ is hun credo. Mijn moeder is meer als ik, elke schijnbare futiliteit roept een tsunami van associaties op waar uitgebreid bij moet worden stilgestaan. Met z’n vieren staan we in de oude kamer van mijn zus rond drie stapels dozen. De ene zal zo met mij mee moeten, de tweede met mijn zus en de derde dient te worden gevuld met spullen die mijn zus en ik op Koningsdag gaan verkopen. We beginnen met de kinderboeken.
‘Ach, weet je dit nog?’ zegt mijn moeder. Ze houdt een boek omhoog.
‘Er staat me iets van bij,’ zeg ik. ‘Maar ik weet niet wat me ervan bij staat. Iets. Ik zou het eens door moeten bladeren.’
Ik pak het boek, maar mijn zus grist het meteen uit mijn handen.
‘We gaan niet een potje staan bladeren, anders staat die kast volgende week nog vol.’
‘Maar hoe kunnen we dan bepalen wat in welke doos moet?’ vraag ik verbouwereerd.
‘Gewoon op de eerste indruk afgaan,’ zegt ze en ze wijst naar de prent op de voorkant. Een zwarte jongen in een rieten rokje zit op de rug van een schildpad. ‘Hier gaan we geen van onze kinderen mee verpesten en dit leggen we ook niet op een kleedje. Deze moet bij het oud papier.’
‘Maar dat is toch juist hoogst interessant als artefact, een tijdsbeeld om te zien hoe anders we naar de wereld zijn gaan kijken?’ mompel ik.
‘Oud papier? Dus nu hebben we opeens een vierde categorie?’ ziet mijn vader kermend ons feilloze systeem ineenstorten.

Een half uur en vijf boeken later worden mijn moeder en ik de kamer uitgestuurd. Mij wordt gesommeerd om maar alvast aan mijn eigen kamer te beginnen, daar valt immers ook genoeg te doen. Ik ga zitten aan het bureautje, steek een sigaret op en open voorzichtig een van de lades. Hij puilt uit van de papieren. Ik pak er eentje, strijk het glad en probeer mijn dertienjarige handschrift te ontcijferen.
Er staat: ‘Vandaag begint de lange weg naar zorgen.’
Daaronder is een grijnzend poppetje met een grote zonnebril getekend.
Wat zou ik daarmee bedoeld hebben? Was dit een boodschap aan mijn toekomstige zelf die deze kamer op moest ruimen?
Ik leg het papiertje weer terug. Misschien was dit niet de juiste la om mee te beginnen. Zonder te kijken laat ik mijn hand de inhoud van een volgende la doorvoelen. Ik haal er een leeg pakje John Player Special uit. Dat was het merk dat ik rookte van mijn vijftiende tot mijn zestiende. Waarom moest deze bewaard worden? Is het verbonden aan een bepaalde vakantie of vriendschap? Of vond ik het gewoon mooi?

Ik sta op uit mijn stoel. Laat ik maar eerst even de blootblaadjes onder mijn bedstede weggooien. Als dat ik een beetje snel doe komen er vast geen persoonlijke herinneringen bovendrijven en dan heb ik tenminste iets gedaan.
Om in de kruipruimte terecht te komen moet ik achter een kast gaan liggen, dan wurm ik mezelf in de opening. Het is hier pikdonker en stoffig. Op de tast zoek ik naar de tijdschriften die hier verborgen moeten liggen. Met mijn hoofd kom ik tegen iets zachts aan. Het is een berg van tissues. Opeens weet ik weer dat ik die samen met de lectuur na de gedane arbeid in de opening naast mijn bed deponeerde. Beschaamd beschouwde ik dat als een afgrond waar nooit naar omgekeken diende te worden. Zou het niet aardig zijn om een paar van deze kleinoden in een plakboek te archiveren, als aandenken aan die eenzame tijden vol verwarrende verlangens? Wellicht dat met DNA-onderzoek een benadering van de desbetreffende data gegeven kan worden. Maar nee, dit gaat te ver. Ze moeten zo snel mogelijk in een vuilniszak, lekker onderop zodat mijn familie er niets van ziet. Ik moet deze ruimte uit, voordat ik mij bedenk. Die blaadjes moeten hier nog steeds ergens liggen, maar die zijn dan een leuke vondst bij het verstoppertje spelen voor de kinderen van de nieuwe bewoners.

Vreemd, ik ben op mijn rug naar binnen gegaan maar nu lig ik op mijn buik, de tissues tussen mijn armen geklemd. Het zou in feite dus niet moeten uitmaken, maar toch lijk ik nu behoorlijk klem te zitten in de opening.
‘Waar is die jongen nou?’ hoor ik mijn vader snauwen.
‘Vast weer ergens simpele dingen ingewikkeld maken,’ zegt mijn zus. ‘We hadden hem natuurlijk nooit moeten meevragen. Dit kunnen wij veel beter voor hem doen.’
‘Ik ben hier,’ wil ik zeggen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Hoe lang lig ik hier nou al, met mijn onderlichaam onder het bed en met mijn hoofd achter de kast?
‘Laten we eerst die lades dan maar even uitruimen,’ zegt mijn vader.
Ik hoor hoe de handen van mijn zus razendsnel door de papieren gaan.
‘Hier, een mooie foto om te bewaren. Een stripboek om te verkopen. Voor de rest allemaal rotzooi.’
‘Oké, kieper het dan maar in z’n geheel om boven de vuilniszak.’
Er schiet een vlaag van paniek door mij heen, maar vervolgens voel ik hoe dit plaatsmaakt voor jubelende opluchting. Met elke plof waarmee ik die herinneringen aan herinneringen voorgoed in de vergetelheid hoor verdwijnen, groeit dit gevoel.
‘Kom op, dan nu de volgende la. Als we in dit tempo doorwerken is deze zwijnenstal uitgemest voor de middagboterham,’ zegt mijn vader.
Ik leg mijn hoofd te rusten op de tissueberg en besluit zo nog even te blijven liggen.

Ook zo'n liefhebber van Kaspers stukken? Onze vaste columnist is binnenkort ook in de boekwinkel te vinden. Meer info vind je hier.

Beeld: Shawn Rossi

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
We zijn tenminste allemaal nog mensen

We zijn tenminste allemaal nog mensen

Een zaterdag begin november, op perron 5 van Utrecht Centraal. Het is rond vijven en het perron ziet zwart van de mensen die net als ik naar Amsterdam willen. Ik zet me schrap voor het moment dat de trein arriveert en ik me tussen de lange stroom mensen naar binnen moet zien te wurmen. Als... Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Automatische concepten 71

We hebben een probleem met de derde helft

Een voetbalwedstrijd stopt officieel misschien op het veld, maar Marthe van Bronkhorst merkt in de trein dat het slinkse spel doorgaat. Lees meer

Zeker weten dat hij een super goede vader wordt

Zeker weten dat hij een supergoede vader wordt

Eva wil blij zijn voor haar vriend, die na een halfjaar weer van zich liet horen, maar merkt dat het haar moeite kost. Lees meer

Ondraaglijk gewicht

Ondraaglijk gewicht

Een opmerking van een kennis activeert bij Aisha een stroom van onzekere gedachten. Waarom wordt ons zelfbeeld zo beïnvloed door externe standaarden? Lees meer

Wegwerpliefde

Wegwerpliefde

Liefde overwint niet alles, en zeker niet het kapitalisme, merkt Marthe van Bronkhorst. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 7

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel vier. Lees meer

Une Belle Histoire

Une Belle Histoire

Als Aisha haar moeder vertelt over haar vakantieplannen in Bretagne reageert ze nuchter. ‘Dan kun je gelijk wel tante Ans uitstrooien’. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 6

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel drie. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 3

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel twee. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel een. Lees meer

Zeggen dat ik schrijver ben

Zeggen dat ik schrijver ben

Voorafgaand aan een netwerkevenement besluit Eva dat het maar eens afgelopen moet zijn met haar heimelijke schrijverschap. Lees meer

Geesten uit mijn datingverleden

Geesten uit mijn datingverleden

In de digitale wereld komt Aisha haar ex-dates nog regelmatig tegen. Ze posten sportschoolselfies, krijgen een puppy, of een baby. Hoe zou het zijn als ze met hen samen was gebleven? Lees meer

‘Sexy, dat beenhaar’

‘Sexy, dat beenhaar’

Ongeschoren vrouwenbenen zijn voor sommige mannen 'een dingetje'. Maar Eva is wel klaar met al dat gedoe, en in het café waar ze zit blijkt ze daarin niet de enige. Lees meer

Mijn roodbewangde gezicht 2

Mijn roodbewangde gezicht

Het bekijken van jeugdfoto's dwingt Eva te reflecteren op één van haar onbewuste mechanismen: blozen. Lees meer

:De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

Sinds vorig jaar voelt Aisha soms de behoefte om zand te eten. Ze gaat op zoek naar waar dit vandaan komt en hoe cultureel bepaald is wat we eetbaar vinden. ‘Is mijn zandbegeerte niet gewoon een hunkering naar verbinding naar iets dat ik ergens ben kwijtgeraakt?’ Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer