Het zwembad is één van de meest ongemakkelijke plekken die er zijn. Dat begint al in de kindertijd: stiekem plassen in het ondiepe, grote jongens die voordringen bij de glijbaan, de zwemleraar met zijn haak, de geur van chloor. Daar dacht ik aan terwijl ik me in mijn eentje omkleedde. Onder de douches staarde iedereen zwijgend voor zich uit. Toen liet ik me in het lauwe water glijden.
Tijdens het eerste rondje kon ik mijn medezwemmers goed observeren. Er was een Arabische vrouw met een badmuts op, die nooit beleefd opzij ging voor tegenliggers. Er was een sneu dik meneertje dat net als ik zijn bril had opgehouden en zich voor zijn hele wezen leek te schamen. Er was een Aziatische man die nauwelijks kon zwemmen en met ontroerende volharding van de ene naar de andere kant spartelde. En er waren twee meisjes, waarvan er eentje knap was.
Dat laatste had ik eigenlijk als eerste moeten vermelden, aangezien ik in elke ruimte meteen na binnenkomst alle vrouwen scan op hun aantrekkelijkheid en binnen enkele milliseconden volautomatisch een rangorde van seksuele begeerlijkheid heb samengesteld.
Tijdens het passeren keek ik haar even nieuwsgierig aan, niet per se om te flirten, maar het was al te laat, door onze jonge leeftijd en de semi-naakte setting ging er meteen een onbedoelde intensiteit van mijn blik uit. Ik zag hoe ze het oogcontact incasseerde en licht verward verder zwom – het gesprek met haar vriendin viel even stil. Ik realiseerde me nu pas dat je beter geen enkel contact met de andere baantjeszwemmers kunt maken, positief of negatief, omdat dit zich vervolgens sowieso tot in den treure zal herhalen.
Bij de tweede confrontatie zag ik dat ze besloten had dat ze me niet leuk vond, dus keek ik ook heel bewust de andere kant op. Bij de vijfde keer probeerde ik haar aan te kijken met een geruststellende oogopslag, die het natuurlijk alleen maar erger maakte. Tijdens het zevende rondje verstopte ik me achter de trage Aziaat.
Toen sloeg de vermoeidheid toe, ik was hier immers gekomen om mijn belabberde winterconditie op te krikken. Al snel passeerde ik de meisjes dus als een slobberende hond, met dito zwemtechniek. Nu werden ze echt bang. Als ze even stonden uit te rusten aan het ondiepe eind, maakten ze zich snel uit de voeten zodra ik wild hijgend en met beslagen bril naderbij kwam. Ik probeerde mijn tempo aan te passen, maar hierdoor kwam ik juist in een positie terecht waarbij ik ze letterlijk achtervolgde.
Ik was dan ook opgelucht toen ik zag dat ze richting het trappetje zwommen. Vervolgens was ik getuige van zwembadmagie: op het droge bleek het mooie meisje niet zo’n mooi lichaam te hebben, terwijl haar minder knappe vriendin over een enorm sexy lijf beschikte. Nauwelijks bekomen van deze omslag voltooide ik mijn eigen parcours.
Onder de douche bedacht ik dat ik mezelf zou belonen met een Snickers uit de automaat die ik bij binnenkomst al had gezien: ik had nog een euro in mijn broekzak. Ik liep met mijn spullen langs de rij kleedhokjes en zag net het mooie meisje een van de eerste hokjes binnengaan, dus besloot ik helemaal naar het uiteinde te lopen, maar daar trof ik tot mijn schrik de fitte vriendin aan, waardoor ik vlug in het hokje naast haar schoot.
Mijn toch al gigantische zelfbewustzijn spreidde zich nu naar alle uithoeken van mijn lichaam: elk kuchje, elke buiging, elk kreuntje dreunde na in mijn interpretatie van haar gehoor. 'Wacht even', dacht ik toen, 'ben je de situatie nu niet bewust aan het dramatiseren zodat je straks een goed verhaal kunt vertellen?' Dat hielp, ik kalmeerde enigszins. Opgelucht pakte ik mijn broek, waarop de door mij zo gekoesterde euro op de grond viel en onder het tussenschot door rolde.
Ik hoorde haar adem stokken. Of gebeurde dat alleen maar in mijn hoofd?
