Asset 14

Sentimenteel

Koen Alfons schrijft elke twee weken een column voor Hard//hoofd, afgewisseld door Kasper van Royen.

Volgens A.L. Snijders dient een schrijver te allen tijde het sentiment te vermijden. Het sentiment is een vloek. Ik ben het daarmee eens. Het probleem is echter dat ik graag schrijf, maar eigenlijk ook gewoon een sentimentele lul ben. Wanneer mijn zoon mij een zoen geeft krijg ik een brok in mijn keel. Niet omdat hij mij een zoen geeft, maar omdat hij de techniek van het zoenen nog niet beheerst. Hij tuit zijn lippen niet maar duwt zijn volledige gezicht tegen mijn wang, snot en kwijl inbegrepen.

Sentimentaliteit is het op een overdreven manier inspelen op het gevoelsleven in plaats van op het verstand. Een schrijver mag op het gevoel inspelen maar niet op overdreven manier. Er is een grens. Of misschien kun je het beter een maat noemen. Er zit een maat op. En een vader die schrijft over een zoen van zijn zoon, houdt geen maat.

In zijn columns en ZKV’s schrijft Snijders regelmatig over zijn vriend Wartena (voornaam Sjoerd) die in Frankrijk woont. Een kolossale figuur die nogal tot de verbeelding spreekt. De twee mannen zijn bevriend sinds hun studententijd, tegenpolen, en in hun omgang met elkaar (in persoon, dan wel in brieven) alles behalve sentimenteel. Wanneer Snijders hem een van zijn Parool-columns laat lezen, noemt Wartena die column “gebabbel.” Later omschrijft hij Snijders als “een huilerig type.” Er is geen mantel der liefde, er wordt niets gespaard.

Mijn vriend Sjoerd is chef-kok. Hij woont niet in Frankrijk, maar zijn menukaart wel. Ooit maakte ik deel uit van zijn keukenbrigade. Daar was ook geen mantel der liefde. Wanneer ik voor de zoveelste keer een gepocheerd kwartelei liet sneuvelen in het draaikolkje van heet water en azijn, hief hij zijn handen ten hemel en riep: “Wat kun je dan wel?!” Maar wat gebeurt in de keuken, blijft in de keuken. Ondanks de leerschool werden we vrienden.
Na een paar jaar zag ik in dat ik zijn liefde voor oesters en zwezerik en boudin blanc nooit zou evenaren. Ik besloot hem te verlaten. De beslissing drukte zwaar op mijn gemoed. Ik wilde loyaal zijn maar wist dat het fornuis mij geen toekomst bood. We spraken af, ik legde het hoge woord op tafel. Ik vertelde dat ik een baan in een antiquariaat had gevonden en zette me schrap. Sjoerd pakte mijn schouder en gaf me een zoen en feliciteerde me. Hij wist dat de beslissing juist was.

jonge-hond

Illustratie: XF&M

Nadat ik niet meer voor hem werkte, veranderde de relatie. Sympathie werd affectie. Dat merkte ik pas toen hij een paar jaar geleden ziek werd. Na de diagnose volgden weken van onderzoek en uitslagen. Ik stelde me voor dat hij dood zou gaan en wist dat ik van hem hield. Hij werd geopereerd. Hij herstelde. Opluchting.

Mijn angst is dat achter iedere liefde de sentimentaliteit op de loer ligt. Dus schrijven over het telefoontje waarin hij vertelde dat er geen uitzaaiingen waren is gevaarlijk, omdat ik na dat telefoontje huilde. Of over een veel te magere Sjoerd in een veel te groot ziekenhuisbed een dag na de operatie. Gevaarlijk. Emoties. Er zit een maat op. Dan maar terug naar de chef-kok die ziekenhuisaardappels moet eten en dat weigert. Hij laat obers uit zijn restaurant pannetjes bezorgen. Zijn kamergenoten zijn daar blij mee. De porties zijn te groot, hij kan uitdelen. De verpleging knijpt een oogje dicht.
Behalve Chef-kok is Sjoerd ook Manchild Extraordinaire. Een jonge hond, voor altijd achttien gebleven, terwijl hij eind dit jaar toch echt vijftig wordt. Ik pest hem daar niet mee. Ik spaar zijn gevoelens. Mantel der liefde.

Of Snijders en Wartena van elkaar hielden, weet ik niet. Ik heb nog niet alle ZKV’s gelezen. De mannen komen op mij vaak over als sparring-partners. Brein tegen brein, zonder handschoenen. Sjoerd en ik sparren weinig. Ik hou van muziek, hij is een zogenaamde kenner. Hij lacht me uit wanneer ik zeg dat Bob Marley de grootste zanger aller tijden is. Zijn gewauwel over New Order boeit me niet. Hij leest mijn columns alleen als ik ze rechtstreeks aan hem mail, wat ik de helft van de tijd vergeet. Hij waardeert ze. Ik denk ook omdat ze bewijzen dat ik eindelijk met regelmaat schrijf. Dat stemt hem tevreden.

Ooit publiceerde A.L. Snijders ook op deze pagina’s. Dat maakt mij enigszins trots. Maar volgens Snijders kun je het beste helemaal nergens trots op zijn.

Daar ben ik het dan niet helemaal mee eens.

Mail

Koen Alfons is sinds 2013 redacteur van Hard//hoofd. Hij schrijft columns en korte verhalen.

XF&M zijn een illustratie duo uit Groningen. Vanuit hun studio/huis werken zij samen aan hun illustraties, laag voor laag, met pen en papier, wat potlood, verf, krijt, inkt, stiften…en misschien nog wat spuitbus…

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer