Koen Alfons schrijft elke twee weken een column voor Hard//hoofd, afgewisseld door Kasper van Royen.
Een vrijdagavond aan de bar in mijn broers café. Het gaat over voetbal. Uiteindelijk komen alle kroeggesprekken uit op voetbal. Oranje, Blind, Memphis. Ik word aangestoten. P. houdt zijn telefoon voor m’n gezicht. Parijs. De volle omvang dringt niet tot me door. Ik ben bezopen. De Affligem stroomt al sinds zeven uur. Ik kijk op mijn eigen telefoon. Het begint te dagen. Naast me zegt iemand: 'Laat gaan. We kunnen er hier vandaan toch niks aan doen.' Er wordt een plaatje aangevraagd.
Zaterdagochtend. Ontwaken. Een scheurende hoofdpijn. Het duurt een paar seconden voordat het binnen komt zeilen: Parijs. Ik begin te lezen. Ik kan niet stoppen. Mijn vriendin tikt op mijn voorhoofd. Waar zijn de eieren? Het gezin moet ontbijten. Ik ben de eieren vergeten. Een zaterdagochtend zonder eieren is geen zaterdagochtend. Ik ga de straat op.
Illustratie: XF&M
In mijn buurt wonen moslims. Ik zie ze lopen. Ik ben niet bang voor ze. Ik hoef mezelf dat niet te vertellen. Ik Ben Niet Bang. We zien elkaar al jaren. We delen deze straten. We leven langs elkaar heen. Maar dat doet de hele stad. Tot zover niets veranderd.
Maar ik ben onrustig. Schrikkerig. De kater helpt niet. Waarom toch zoveel bier? Omdat het vrijdagavond was. Vrienden rond een bar, geouwehoer, ik vind het een groot goed. Elkaars gezelschap. Zorgeloosheid. Ik stel me voor dat de mensen in het 10e arrondissement daar ook zo over dachten. Ik stel me mijn broers café voor, stampvol. Een mooi 'zacht doel.' Ik ril. Ik wil terug naar huis, maar weet dat mijn zoon al klaarstaat in de keuken. Hij is geobsedeerd door roereieren. Ik loop verder. Pappa komt zo, dan gaan we koken.
In het woud der meningen ben ik de zoveelste boom. Ik heb mijn profielfoto niet in de driekleur veranderd. Ik vind het een leeg gebaar. Maar dat geldt voor dit stuk ook. Liever wil ik stil zijn, niets toevoegen, want wat valt er toe te voegen? De verontwaardiging is vanzelfsprekend. Net als het medeleven en de angst en de onmacht. De aanslagen en hun betekenis moeten een plek krijgen in mijn hoofd. Dat doe ik liever alleen. Maar toen ik op deze plek begon te schrijven nam ik me voor nooit een woensdag te missen. Nooit. Maar mijn oorspronkelijke plan, schrijven over opvoedkundige lectuur en het bijhorende tenenkrommende gedachtegoed? Na de gebeurtenissen in Parijs leek dat banaal. Maar toen ik schreef over een wortelkanaalbehandeling en een weekend met Tom Cruise, lagen er ook doden op straat. Alleen niet in Parijs, maar ver weg. In Damascus, in Beirut. Ze noemen Beirut 'het Parijs van het Oosten.' Daar zijn ook terrassen en Cambodjaanse restaurants. Drinkende mensen op een vrijdagavond. Maar ik ben er nooit geweest. Ik zie het niet voor me.
Ooit was ik een eerstejaars journalistiekstudent en leerde nieuwsberichten schrijven. Nieuwsberichten moeten worden verkocht. De docent zei: 'Een ramp om de hoek is beter dan een ramp ver weg.' Hij noemde dat een journalistieke wet. Maar de wet kan met pensioen. Om de hoek is deze wereld. De steden, de straten en de mensen die er wonen. Op uitbarstingen van geweld kunnen we ons niet voorbereiden. Het is een loterij. Waar we ons wel op kunnen voorbereiden, is op elkaar. We zijn hier en we gaan verder. We delen deze straten. Niet zorgeloos. Dat nog niet.
Maar wat is niet is, kan komen.
Koen Alfons is sinds 2013 redacteur van Hard//hoofd. Hij schrijft columns en korte verhalen.
XF&M zijn een illustratie duo uit Groningen. Vanuit hun studio/huis werken zij samen aan hun illustraties, laag voor laag, met pen en papier, wat potlood, verf, krijt, inkt, stiften…en misschien nog wat spuitbus…
