Kasper is het totaal oneens met alles wat collega-columnist Philip beweert." /> Kasper is het totaal oneens met alles wat collega-columnist Philip beweert." />
Asset 14

Brief aan een collega

Beste Philip,

Je bent weliswaar enkele maanden jonger dan ik, maar daar kan het toch zeker niet aan liggen. We hebben een aantal schijnbare overeenkomsten – studeerden beide filosofie, houden van Bob Dylan en Spinvis en schrijven graag – maar toch staan we volgens mij totaal anders in het leven. Ik lees jouw stukken met plezier, want er spreekt een vurige betrokkenheid uit en daar houd ik van. Maar ik ben het eigenlijk met alles wat jij stelt (en dat is nogal wat) pertinent oneens. Het belangrijkste speerpunt van jouw persoonlijke partijprogramma is de emancipatie van ‘de jongere’. Op tv, in de politiek, overal moet die jongere maar vertegenwoordigd zijn. Maar wie is die jongere nou eigenlijk?

Ik heb mij nooit met een leeftijdsgroep kunnen identificeren. Als kind vond ik het verschrikkelijk om met de andere kinderen aan een aparte tafel te worden gezet en wilde niets liever dan met de ‘grote mensen’ eten. Maar goed, ik begreep toen ook wel dat er nou eenmaal een onoverbrugbaar verschil was tussen beide tafels. De volwassenen spraken onderling een andere taal, een geheime taal, waar ik nog niet aan deel kon nemen. En natuurlijk zou het slechts een kwestie van tijd zijn voordat die taal ontsluierd zou worden. Zo vanaf je zestiende mag je toch wel een vorkje mee komen prikken. Maar Philip, ik heb het idee dat jij nog steeds aan dat kindertafeltje zit, met je bestek demonstratief op je bord bonkend. Je maakt zoveel kabaal, dat het maar niet tot je door kan dringen dat je al lang bent uitgenodigd om bij ons aan te schuiven.

Het is haast aandoenlijk hoe jij je sterk maakt voor de twintiger. In je eerste bijdrage aan deze site stel je de vraag ‘Wordt er ook televisie gemaakt waardoor wij ons vertegenwoordigd voelen op het veld van de publieke omroepen?’ Op verontwaardigde toon doe je uit de doeken dat ons nationale kijkcijferkanon Matthijs van Nieuwkerk maar liefst bijna vijftig jaar oud is. Gelukkig maar, zou ik zeggen. Hij is goed in wat hij doet dóórdat hij niet de jongste is. Hetzelfde geldt voor zijn gasten (je hebt van iedereen de leeftijd bijgehouden, want je neemt je veldwerk serieus), die mensen hebben nou eenmaal vaak iets bereikt in het leven en mogen daarom op de beeldbuis verschijnen. Er is geen principieel verschil tussen de twintiger en de veertiger en de zestiger; we zitten met z’n allen aan de grote mensentafel. Maar daar geldt wel dat de oudste aan het hoofd zit, die heeft immers de meeste verhalen te vertellen. Als iemand naar voren wil worden geschoven ómdat hij jong is, verdient die het niet volwaardig disgenoot te zijn. Aan hem verspillen we liever niet onze goede wijn en oesters, want hij neemt blijkbaar toch wel genoegen met het kindermenu. De verstandige jongere doet niet moeilijk en geniet gewoon van de maaltijd, want weet dat zijn tijd wel komen zal. Hij kijkt niet met verontwaardiging naar Pauw, Witteman en al die andere heren van stand, maar heeft respect voor ze. Wat natuurlijk niet betekent dat hij geen kritiek kan uiten, maar die kritiek moet dan wel verder strekken dan gejammer om vermeende leeftijdsdiscriminatie.

In een ander vurig betoog laat je weten erover te denken je abonnement op de Volkskrant op te zeggen. Dit omdat alle Volkskrant-columnisten boven de 35 zijn en je jezelf dus ‘nergens terug ziet op de pagina’s van die krant’. Ik vind dit echt heel vervelend voor je Philip, maar zoals gezegd heb ik mijzelf nooit met een leeftijdscategorie geïdentificeerd en kan ik mij dus ook niet in jouw probleem herkennen. Nu kan het best zijn dat ik nogal eigenaardig hierin ben en jij een gevoel verwoordt dat breed onder onze generatie leeft, maar ik hoop het toch eigenlijk niet. Want het zou betekenen dat mensen alleen maar de krant openslaan om zichzelf terug te zien en niet om zichzelf nou eens los te laten. Het zou betekenen dat mensen zich niet willen verbreden en ontwikkelen. Een column van een leeftijdsgenoot kan interessant zijn om te lezen, maar ik neem toch eerder iets aan van een oude rot als een Jan Blokker of een Henk Hofland. Je kan natuurlijk ook alleen echt goed zijn als je daar lang en hard voor gewerkt hebt. Een columnist aantrekken puur en alleen om de stem van een generatie te vertegenwoordigen staat per definitie garant voor een verlies aan kwaliteit.

En laten we toch vooral niet uit het oog verliezen dat het juist stikt van de jongeren in de media, hoe dan ook veel meer dan mij lief is. Soms kunnen ze iets, (bijvoorbeeld zingen, of hun ballen aan elkaar nieten) maar in de meeste gevallen worden ze uitsluitend aan de grotemensentafel uitgenodigd omdat ze zo heerlijk brutaal uit de hoek kunnen komen (zie BNN, al lijk je daar dan weer weinig mee op te hebben) en het fijn is eens een ‘nieuw gezicht’ te zien. Allemaal mooi en aardig, maar ik ervaar eerder plaatsvervangende schaamte als ik die groene blaadjes zie dan dat ik mij door ze gerepresenteerd voel.

Een jong volwassene is precies dat, een volwassene die nog jong is. Een twintiger is niet meer, maar ook zeker niet minder, dan pure potentie. Zet hem of haar niet aan het hoofd, maar in een hoek waar hij goed zicht heeft op die plek. Houd daar bij je tafelschikking rekening mee!

Hartelijke groeten,

Kasper

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

De betere wereld, Het Grote Geluk: Marthe van Bronkhorst vraagt zich af waar ze dat kan vinden, misschien gewoon op een borrel, in het samenkomen met vrienden? Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer