Asset 14

Verdraaid tevreden

Verdraaid tevreden

Kasper stopte in de naam van de Goede Week met zichzelf druk maken.

Eigenlijk heb ik het toch maar mooi voor elkaar. Ik leef in een welvarend land, verkeer in redelijke gezondheid, heb veel lieve vrienden, een fantastische dochter en een aardige verzameling platen. Bovendien heb ik bescheiden ambities; een groots en meeslepend leven hoeft van mij niet zo nodig en rijk of beroemd worden lijkt me teveel gedoe. Je zou dus zeggen dat ik in een constante staat van tevredenheid moet verkeren, maar het tegendeel is waar. Over de kleinste dingen kan ik me druk maken. En waar ik me dan vooral druk om maak is dat ik me over die dingen druk maak, als ik iets niet uit kan staan dan is dat het dat wel.

Daar moest nou maar eens verandering in komen. Veertig dagen lang zou ik proberen volledig zen te leven en om de uitdaging compleet te maken, ging ik mij niet verdiepen in de vele methodes die daar in de menselijke geschiedenis toe ontwikkeld zijn maar het volledig naar eigen inzicht doen. Het lijkt er zowaar op dat het is gelukt, al werd het me niet altijd even makkelijk gemaakt.

De eerste dag loopt alles op rolletjes tot vijf voor half twee 's middags. Dan betreed ik het postdepot om mijn zakken te verversen. Na twee minuten loop ik naar buiten en kijk naar de fiets die er niet meer staat. Wat er nog wel staat is de mogelijkheid dat ik hem op slot heb gezet en dit allemaal niet gebeurd is. Het universum heeft zich in tweeën gesplitst - zoals dat om de haverklap gebeurt - en ik bevind mij domweg in de verkeerde parallel. Ik roep een paar keer ‘kut’, omdat de collega’s om mij heen dat vast verwachten. De vloek resoneert nauwelijks door mijn hoofd. Het was maar een fiets, een hele goeie en dure weliswaar, maar geen voertuig van de ziel. De post kan ook met een karretje gebracht worden.

Natuurlijk duurt de werkdag een stuk langer, aangezien deze methode niet in mijn systeem zit. Het karretje rijdt er constant – terwijl ik mij over de brievenbussen ontferm - zonder mij vandoor, tot drie keer toe op een nippertje na een kettingbotsing veroorzakend.

Als het werk dan eindelijk klaar is moet ik naar mijn dochters school, voor een tienminutengesprek met haar juf. Tijd om mij thuis om te kleden is er niet meer, dan maar de schoolprestaties bespreken in een oranje jas. En het wordt dus met de tram. Ik wil inchecken, maar mijn saldo blijkt ontoereikend. Gezagsgetrouw stap ik weer uit. Er blijken zich weinig oplaadpunten in deze buurt te bevinden, pas na een klein kwartier dolen ben ik weer terug op de halte. Ditmaal is er geen tram te bekennen. Ik zal de juf moeten bellen om het allemaal uit te leggen. Ik pak mijn telefoon, die op dat moment uitvalt. Ik open mijn mond om ‘verdomme’ te zeggen, maar in plaats daarvan hoor ik ‘verdraaid nog aan toe’, alsof ik door een bijzondere ingeving getroffen ben. Enkele medewachtenden draaien hun hoofd naar de verlichte postbode.

Mocht er binnen tien minuten een tram komen, dan zal ik op z’n minst tien minuten te laat komen op het tienminutengesprek. Als ik vanaf deze halte naar huis loop ben ik daar hoogstens vijf minuten eerder en kan ik inpluggen om in de resterende vijf minuten het tienminutengesprek telefonisch te voeren. Een beetje doorlopen is dan wel vereist.

Halverwege mijn route word ik aangesproken door een bloedmooi, verveeld kijkend meisje. Ze vraagt of ik een vuurtje heb. Beheerst pak ik een aansteker uit mijn broekzak en hou ‘m haar voor.
‘Even m’n peuken pakken hoor,’ mompelt ze en ze knielt neer voor haar beige tasje. Ze vist er met een haast uitdagende traagheid twee glossy’s, een scheermesje, enkele oogpotloden en wat maandverband uit. Dan houdt ze een gekreukte Marlboro Menthol omhoog. Met mijn lam wordende arm wil ik de aansteker activeren, maar met een schurend geluid draai ik het wieltje stuk.

Nauwelijks buiten adem stop ik thuisgekomen de telefoon in de oplader. Terwijl de toon overgaat loop ik naar de spiegel om te zien of ik er net zo vredig uitzie als dat ik me voel. Mijn gezicht blijkt onder de groene pukkels te zitten. Merkwaardig, want die zaten er vanmorgen nog niet.

Gelukkig is deze dag alweer bijna ten einde, ik moet alleen nog wat te eten bedenken en dan staat er een ontmoeting met een potentiële nieuwe levenspartner op de agenda. Terwijl ik op de voicemail van de juf vertel over de gestolen fiets, de zoektocht naar een oplaadpunt en het meisje met het volle tasje, bedenk ik met een grijns dat – met nog negenendertig dagen voor de boeg - het noodlot mij meteen wil laten zien wie hier de baas zal zijn. Zo makkelijk geef ik mij niet gewonnen. Ik zet een pot kruidenthee en struin het internet af naar het meest bewerkelijke recept dat ik maar kan vinden.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Jesse Strikwerda is illustrator en één van de drie winnnaars van de Fiep Westendorp stimuleringsprijs 2015.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

Kun je, met alles wat er gebeurt in de wereld, nog gelukkig zijn? Marthe van Bronkhorst vindt het antwoord en ontdekt een boel hoopvolle initiatieven Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer