Koen Alfons schrijft elke twee weken een column voor Hard//hoofd, afgewisseld door Kasper van Royen.
Aan het ontbijt besloten we de vrijdagavond eruit te gaan zweten. De receptionist met de snor vertelde over een spa, tien minuten fietsen. Multo bene.
We zagen het andere Bologna, de buitenwijken. Die spraken minder tot de verbeelding dan het Piazza Maggiore, maar daar konden de buitenwijken niets aan doen. Er moest hier ook gewoon geleefd worden. Drie kwartier later stonden we aan de rand van een zwembad en keken naar een groep bejaarden. Aquajogging, of wat daarvoor moest doorgaan.
“Jullie kunnen nu niet zwemmen,” zei de badmeester ernstig. Zijn Engels was goed maar hij leek toch blij dat hij weer eens kon oefenen. We begrepen het. Even wachten tot de les voorbij is. Achter hem stond zijn collega. Die maakte passen op de plaats en riep: “Uno! Due! Tre! Avanti!” Maar in het bad kwam niemand vooruit. Sommigen bewogen alleen hun armen. Een man die ik negentig schatte, stond doodstil. Hij friemelde aan de sluiting van zijn badmuts.
Er wordt gezegd dat de mens een gevallen schepsel is. Als dat klopt, zijn onze pogingen iets van dit leven te maken futiel. Of bewonderenswaardig. Dat hangt van je blik af. Mijn vriendin vindt mij een pessimist. Volgens haar pas ik in het hokje futiel. Ik noem mezelf een realist, bij gebrek aan een beter woord. Ik denk niet dat onze pogingen bij voorbaat futiel zijn. We kunnen alleen moeilijk weerstand bieden aan de drang onze eigen ramen in te gooien.
Illustratie: XF&M
Het dragen van outdoor-kleding en bergschoenen, terwijl je eigenlijk alleen maar een dagje naar de stad gaat, zal niet het einde van onze beschaving inluiden. Maar het laat zien hoe de mens zich draagt. Zijn we in Tirol? Nee, het is de Damstraat. Maar de mens wil comfortabel zijn en geen last hebben van zijn voeten. Ik wil ook comfortabel zijn, dus liet ik me zakken in een jacuzzi ter grootte van mijn huiskamer. “Daar liggen we dan,” zuchtte L. en ze sloot haar ogen. De Sangiovese van gisteravond was nog niet gepacificeerd. Ik gluurde over de rand en zag de bejaarden.
Mijn buurman zei ooit: “Als je een oude kerel ziet, bedenk dan dat ‘ie het heeft gehaald. Dat moet jou nog maar zien te lukken.” Oud worden is een doel. De dood op de lange baan. Je doet een poging. Passen op de plaats in een zwembad. Niet teveel Sangiovese drinken. Bergschoenen voor gezonde voeten.
Later op de dag zaten we op de trappen voor de Basilica San Petronio, op veertien na de grootste kerk ter wereld. Binnen brandden kaarsjes voor de doden. De doden weten dat niet. Maar het is een poging hen niet te vergeten. Futiel, zeker. Het geheugen is een oplichter. Maar ik bewonder het gebaar, de poging hen dichtbij te houden.
Op het plein voor de trappen flaneerden lokale geliefden tussen duiven en de koorts van het georganiseerd reizen. Ik strekte mijn benen en sloeg een arm om L.’s schouders. Ik wilde iets in haar oor fluisteren maar hield mijn mond. Geen poging nu. Alleen dit uitzicht op de mens.
Koen Alfons is sinds 2013 redacteur van Hard//hoofd. Hij schrijft columns en korte verhalen.
XF&M zijn een illustratie duo uit Groningen. Vanuit hun studio/huis werken zij samen aan hun illustraties, laag voor laag, met pen en papier, wat potlood, verf, krijt, inkt, stiften…en misschien nog wat spuitbus…
