Asset 14

Bezichtiging

Bezichtiging

Koen Alfons schrijft elke twee weken een column voor hard//hoofd.

Kinderen kopen geen huizen. Een makelaar praat liever met volwassenen of met mensen die op volwassenen lijken. Op papier maak je je entree in de volwassen wereld op je achttiende verjaardag. In sommige landen pas op je eenentwintigste, maar in die landen mag je ook zonder zorgen een aanvalswapen onder de kerstboom leggen. Met een strik erom. En de beste wensen.

Wanneer ik om half zeven de straat in fiets, staat L. al voor het appartementencomplex te wachten. Ze is zenuwachtig. We gaan proberen een huis te kopen. Het huis kost tien jaarsalarissen. Ik kijk haar aan en ze begint te lachen.

“Zijn we dit echt aan het doen?”

Ik haal mijn schouders op. Ik ben ook zenuwachtig, maar wil dat niet laten merken. Nog niet eens zo heel lang geleden woonde ik op de zolder van een slooppand in Osdorp. Dat was de woestijn. Dit appartementencomplex is de oase. Er zijn geen palmbomen, maar wel een binnentuin en een parkeergarage voor de auto die we niet hebben.

“Ik geloof het wel,” zeg ik. “Dit is wat volwassenen doen. En we zijn volwassenen, schat.” L. begint te proesten. Ik zeg: “Shut up,” en druk op de bel. Nummer 39 wacht op ons. De potentiele kopers.

Wanneer we de lift uitstappen, zien we op de galerij een dame naar ons zwaaien. Ze draagt een pak en opgestoken haar. Ze ademt succes en gezondheid, ze gaat op vakantie naar Nieuw-Zeeland. Ik vraag me af of het de makelaar is. “We hadden toch een afspraak met de bewoners?” fluister ik, maar L. gebaart dat ik mijn mond moet houden. Ze loopt een stukje voor me uit.

De dame zegt: “Halohóóó,” en stelt zich voor als Marie-José. Er worden handen geschud. Ik realiseer me ineens dat ik nieuwe schoenen nodig heb. En een afspraak bij de kapper. L. is gelukkig direct uit haar werk naar de bezichtiging gekomen. Zij ziet er wel uit alsof ze aan de vraagprijs kan voldoen. “Zullen we maar meteen beginnen?” vraagt Marie-José. “Jullie zijn al de negende partij deze week.”

Hoewel het woord partij me het gevoel geeft dat ik serieus word genomen, ben ik ervan overtuigd dat alle voorgaande partijen serieuzer waren. Ik zie diepe zakken en mensen die op vakantie gaan naar Nieuw-Zeeland. Ik zie ons bod, en hoe het van tafel wordt geblazen.

Binnen zien we als eerste een roze en een blauwe slaapkamer. “Hebben jullie ook een kindje?” vraagt Marie-José. L. knikt en ik hoor mezelf zeggen: “Ons kindje is een zoontje.”

Marie-José kijkt me glimlachend aan maar voordat ik verder kan gaan, vraagt L. of die schuifdeuren deel waren van het originele ontwerp. Marie-José zegt iets over Japanse invloeden en het concept van de transparante deur. Wanneer ze ons voor gaat in de richting van de volgende slaapkamer, kijkt L. me even aan. Haar blik is niet onvriendelijk, maar ik heb me wel eens populairder gevoeld.

VeeVeeEee

Illustratie: XF&M

“De master bedroom,” zegt Marie-José en ze spreidt haar armen alsof ze ons binnenleidt in Wayne Manor. Er hangt erotische kunst aan de muur. Marie-José ziet me denken en knipoogt: “Daar heb ik niet zelf voor geposeerd hoor.” Ik lach maar een beetje en ontwijk L.’s blik. Ik vind erotische kunst in een slaapkamer net zoiets als foto’s van een kreeft in een keuken. Ja, we eten soms kreeft. Maar meestal zijn het aardappelen hoor.

We gaan verder en de twee vrouwen praten over de VeeveeEe, wat staat voor Vereniging van Eigenaren. Dat wist ik. Maar wat zo’n genootschap nou precies doet, is me een raadsel. “De VeeveeEe is zeer actief,” zegt Marie-José. “We vergaderen minstens één keer per jaar.” Ik knik. Weer iets geleerd. De Vereniging van Eigenaren is een Reuzenpanda.

Wanneer we de huiskamer binnenstappen, staat er een man op van de bank. Hij zegt: “Ralph. Hai.” Ik schud zijn uitgestoken hand en knijp er hard in. Ik adem misschien geen succes, maar een ferme handdruk kan niemand mij ontzeggen. Ralph vraagt: “Wat vinden jullie van ons stulpje?”

Een dag voor de bezichtiging las ik ergens dat er geen tactiek bestaat voor dit soort momenten. Je moet gewoon jezelf zijn. Niet overdreven nonchalant lopen doen. Eventueel enthousiasme hoeft niet te worden verborgen. Over het uitlachen van de heer des huizes werd niets gezegd. Maar ik vermoed dat het onze zaak geen goed zal doen.

“Mooi huis,” zeg ik en kijk goedkeurend om me heen. Het interieur druipt van het geld. Ik vraag me af hoe wij deze ruimte ooit gaan vullen. Ralph knikt. “Ja, het is een fijne plek. Maar goed, op een gegeven moment wil je een echt huis.”

Ik kijk hem aan en concludeer dat Ralph een doodlopende straat is. Ik stel me voor hoe hij in een onderbroek van tachtig euro zijn tepelhaar verwijdert. Met een pincet. Ik wil Ralph vertellen dat ik mijn geld verdien met de handel in tweedehands boeken. En dat ik shag rook. Dat ik tien jaar geleden op de zolder van een slooppand in Osdorp woonde. Maar dat zal onze zaak waarschijnlijk ook geen goed doen. Ik bijt op mijn tong. L. zegt dat we nog even naar de berging gaan kijken.

Twintig minuten later fietsen we terug naar de Baarsjes. L. zegt: “Het is een droomhuis.” Ik knik. Ik vind dat ze gelijk heeft. Ik zeg: “Maar in een droom kun je niet echt wonen.”

Ze zwijgt. Ze denkt na over de tocht die voor ons ligt. We zijn The Fellowship of Funda. Het genootschap der potentiele kopers. Volwassenen, of wat daarvoor moet doorgaan.

  
Mail

Koen Alfons is sinds 2013 redacteur van Hard//hoofd. Hij schrijft columns en korte verhalen.

XF&M zijn een illustratie duo uit Groningen. Vanuit hun studio/huis werken zij samen aan hun illustraties, laag voor laag, met pen en papier, wat potlood, verf, krijt, inkt, stiften…en misschien nog wat spuitbus…

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

Kun je, met alles wat er gebeurt in de wereld, nog gelukkig zijn? Marthe van Bronkhorst vindt het antwoord en ontdekt een boel hoopvolle initiatieven Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer