Alex Philippa moet niks hebben van hen die het leven in lockdown willen optimaliseren. Zelfisolatie is niet optimaal, het is onnatuurlijk eenzaam. Een poëtische tip tegen Zoom en proteïnepillen, en voor Bowie en huilen in bed.
Zodra liters waterstof je door dampkringlagen duwen en de mensen waarvan je houdt onherkenbare stipjes onder je worden, zul je troost moeten vinden in een ongewisse toekomst. Drietrapsraketten hebben een duidelijke structuur maar jouw baan om de aarde is hoogstens verraderlijk. Je zult jezelf vermaken met de krasjes in je helm en het uitdokteren van de rationering van de proteïnepillen. Je bent veilig en beschermd, maar onherroepelijk eenzaam.
Ik heb meer dan eens huilend mij vastgehouden aan de dekens terwijl David Bowie in mijn oren zong. Zijn nummer Space Oddity (1969) heeft door de jaren heen een culturele en persoonlijk poignante betekenis gekregen. In Valeria Luiselli’s Archief van Verloren Kinderen (2019) speelt het gezin op hun roadtrip het nummer opnieuw en opnieuw. De familie valt gedurende de pagina’s uit elkaar, zij houden zich vast aan de snippers informatie in hun provisorische documentatiedozen.
In een filosofisch zelfonderzoek annex toneelstuk beschrijft Oliver Thorn zijn coping mechanisme voor suïcidale neigingen: hij neemt de rol van de kosmonaut aan en ondergaat de onnoemlijk zware g-krachten van zijn zelfdestructieve geest. Hij vliegt langs de sterren en stelt zich gerust met het vooruitzicht dat aan elke reis een einde komt, ook aan de meest helse. De ruimtevaart is daarmee vooral een periode waarin je de tanden op elkaar moet zetten, je proteïnepillen natelt en de ruimtehelm steviger aandrukt.
Het is dan ook geestelijk armoedig om zoals internetgoeroe CGP Grey een productieve en zelfregulerende levensstijl te propageren in de uiterste regionen van het wereldlijk leven. Leven in de quarantaineshuttle is niet normaal. Het is nodig, omdat iedereen ten dode staat opgeschreven als we niet die reis naar volkomen isolatie ondernemen. Maar het is een verschrikkelijke ervaring en alles wat dat probeert te vergoelijken, goed te praten of zelfs uit te buiten, is bij voorbaat verachtelijk.
Probeer daarom nooit te wennen aan digitale videogesprekken. Hoe vaak je ook de muren op bent gekropen, zeg nooit dat Zoom of Meetings je levenskwaliteit verbeteren. Het ongemak van de pixelachtige afspiegelingen van mijn vrienden zal ik niet kunnen overwinnen. Ik mis hun lichamelijke aanwezigheid. Ik mis de chaos van handen en armen, van ogen en uitdrukkingen, ik mis anderen voelen in plaats van zien. Een telescoop kan helpen vanuit het ruimtestation, maar het lost de eenzaamheid niet op.
Huil. Huil hartstochtelijk en eenzaam. Want het leven in de shuttle is verschrikkelijk. En er is geen troost te vinden in een ongewisse toekomst, in een blauwe planeet, in minuscule geliefden. Er is niets wat je kunt doen aan deze situatie die het materieel, sociaal, wereldlijk beter maakt. Houd vast aan de shuttle en bid dat de reis in het luchtledige zo snel mogelijk ophoudt.
- here am I floating ‘round my tin can
far above the moon
planet earth is blue
and there is nothing I can do
Het bovenstaande gelezen en getroffen door inspiratie? Altijd al op Hard//hoofd willen publiceren? Stuur je tip op naar loren.snel@hardhoofd.com
Alex Philippa (1994) studeerde filosofie en klassieke talen aan de Universiteit van Amsterdam, is met een kort verhaal gepubliceerd in de bundel Rebel, rebel (2020) en woont in Amsterdam.
Marysia Swietlicka Marysia Swietlicka speelt graag met associaties. Ze studeert dra af aan de fotografie-opleiding van de Koninklijke Academie van Beeldene Kunsten in Den Haag. // www.marysia-swietlicka.com
