Asset 14

Magma in mijn onderbuik

Magma

'Vandaag wil ik magma in mijn onderbuik, dus denk ik aan Cas. Aan hoe hij me vastpakte, aan het kleine beetje borsthaar waar hij zo trots op was en aan hoe hij in mijn billen beet.' Terugdenken aan een periode van nachtelijke escapades en vrijheid om uit rolpatronen en verwachtingen te stappen. Een kort verhaal van Joanne van Beek.

Een app had ons op basis van onze locatiegegevens aan elkaar gekoppeld. Cas was dichterbij dan ik dacht: vanuit zijn keukenraam aan de overkant kon hij rechtstreeks bij mij naar binnen kijken. Ik stelde me voor dat hij dit deed terwijl ik niet oplette. Elke dag wachtte ik op een teken, een berichtje.

‘Jezus Philou, wat ben je mooi vandaag.’

Het signaal dat zijn huisgenoot weg was, dat ik mijn spullen voor de nacht mocht pakken en de deur achter me op slot kon doen. Ik was opgelucht. Tot er opeens een laatste keer was.

Ik wist het niet en misschien was dat maar goed ook. Maar zelfs nu, een jaar later projecteer ik mijn gedachten aan hem nog op de witte muur boven mijn bed.

Ik lig al een tijdje op mijn rug, mijn knieën gebogen, voeten plat op het oranje dekbed. Mijn knieholtes zijn nat van het zweet. Af en toe glijdt er kriebelend een druppel langs mijn bovenbeen naar beneden. Met mijn vingertoppen beweeg ik over mijn buik, in de richting van de enige mooie onderbroek die ik achterin mijn kast vond. Ik heb hem voor de gelegenheid maar aangetrokken. Het witte kant schuurt in mijn liezen. Vandaag wil ik magma in mijn onderbuik, dus denk ik aan Cas.

Aan hoe hij me vastpakte, aan het kleine beetje borsthaar waar hij zo trots op was en aan hoe hij in mijn billen beet. Plakkerige lucht stroomt door het raam naar binnen en strijkt langs mijn borsten. Ik voel hoe mijn huid daar samentrekt. Er loopt een rilling over mijn rug. Net als mijn hand aarzelend de rand van mijn onderbroek aanraakt, hoor ik het gezoem van mijn telefoon.

Negeren,’ denk ik, terwijl ik mijn gedachten weer richting Cas dwing.

Met onze handen en monden hielden we elkaar hele nachten wakker. Als één van ons toch in slaap viel, glipte er altijd wel ergens een vinger naar binnen waardoor het spel opnieuw begon. Het was rauw en vochtig, maar in de kern van wat er zich tussen ons afspeelde, zat de onschuld van twee kinderen die naakt en gillend van pret door het ronddansende water van een tuinsproeier rennen in de zomer.

Het gevoel in mijn onderbuik heeft plaatsgemaakt voor schaamte

Opnieuw gezoem. En nog eens. De gedachten aan Cas lossen op in mijn hoofd en tegen beter weten in pak ik mijn telefoon. Ik zie een selfie van mijn zusje met mijn ouders. Een bericht dat ik er de volgende keer echt bij moet zijn, want dat is gezelliger. 

Betrapt laat ik mezelf achterover vallen, met mijn handen op veilige afstand van mijn halfnaakte lichaam. Zolang ik mezelf niet voel, kan ik ontkennen waar ik mee bezig was, is het niet mijn huid die brandt en zeurt om aanraking. Het gevoel in mijn onderbuik heeft plaatsgemaakt voor schaamte.

Ik mis Cas, juist op dit soort momenten. Zonder hem snoerde ik mezelf vast in verzonnen rollen, met eindeloze verwachtingen: de aardrijkskundedocent, de  verstandige vriendin, de dochter die voor eeuwig kind blijft. Altijd onschuldig.

Aan de overkant van mijn huis was dat anders. Cas speelde met mijn lichaam alsof het een videospel was, legde zijn handen om mijn borsten en draaide met zijn duimen cirkels om mijn tepels, terwijl zijn gezicht al kussend in de richting van mijn venusheuvel bewoog. Vaak als ik op bezoek was, duwde hij me voorover in de vensterbank en trok dan mijn jurk opzij. Ik zorgde er altijd voor dat er zo min mogelijk tussen mijn huid en de zijne zat. Lingerie was een obstakel waar we allebei geen zin in hadden. Haastig hielp ik hem bij mij naar binnen. Hij hijgde zachtjes in mijn oor terwijl ik met mijn vrije hand over het glas veegde. Ik wilde naar buiten kunnen kijken als hij aan mijn haren trok. Zo met hem in me leek het onwaarschijnlijk dat het kleine appartement aan de overkant van mij was. Het leven dat ik daar leidde, paste niet bij deze scène in het keukenraam. Bij die gedachte krulden mijn tenen om.

Bij Cas dacht ik alleen aan hoe zijn vinger voelde als hij in me kwam.

Het bezorgde me een gevoel van vrijheid, magma in mijn onderbuik. Alle rollen smolten samen, waardoor het niet meer uitmaakte wie ik was. Ik betrad een andere wereld. Een wereld waarin druppels zweet langs mijn schouders gleden en zich in de kuiltjes van mijn gekromde onderrug verzamelden, waarin ik bij mijn billen werd gepakt en Cas lachend bij zijn kruis greep zonder me vies te voelen. Zonder dat ik me constant bedacht dat ik een dochter ben en dat dochters dit niet doen. Bij Cas liet ik los dat het drie uur ’s nachts was, dat ik morgen om acht uur op mijn werk moest zijn. Het maakte niet uit dat hij kringetjes sigarettenrook in mijn navel blies of net te hard in mijn bovenbenen kneep. Bij Cas dacht ik alleen aan hoe zijn vinger voelde als hij in me kwam, hoe ik klonk als ik nat was en hoe al mijn spieren zich samenspanden om alles daarna los te laten.

Overdag droeg ik mijn nachtelijke escapades mee als een stil verzet. Als ik ’s ochtends doodmoe en met bloeddoorlopen ogen op de universiteit aankwam, had ik het gevoel dat ik die nacht al meer bereikt had dan ik gedurende de rest van de werkdag zou doen. Ik worstelde mezelf op de automatische piloot door colleges heen, hoorde de vragen van mijn studenten amper en belde aan het einde van de dag plichtsgetrouw met mijn ouders om zo toch even dochter te zijn. Terwijl ik aan de telefoon mijn dag doornam, en de rollen in mijn hoofd langzaam weer vaste vorm aannamen, zorgde ik ervoor dat ik zo ver mogelijk van het keukenraam verwijderd bleef, zodat ik tijdens het gesprek niet per ongeluk bij Cas naar binnen zou kijken. Terwijl ik met mijn moeder praatte, wilde ik niet herinnerd worden aan die andere wereld. Ik was bang voor de leegte en walging die op de loer lagen als dat wel gebeurde. Dan begroef ik me later onder de dekens totdat het donker was en een nieuwe avond zich aankondigde met het zachte gezoem van mijn telefoon.

Hij is een jaar geleden samen met zijn vriendin naar Amstelveen verhuisd. Ik vraag me af of hij ook in haar billen bijt

Ik schrik op van stemmen en gelach. Voorzichtig schuif ik het gordijn iets opzij, op zoek naar de bron van het geluid. Aan de overkant steekt een silhouet scherp af tegen het licht op de achtergrond. Ik knijp mijn oogleden samen. Bijna verwacht ik de eigenwijze krullen van Cas in het raam te zien, maar Cas is weg. Hij is een jaar geleden samen met zijn vriendin naar Amstelveen verhuisd. Ik vraag me af of hij ook in haar billen bijt.

De jongen in het raam is kaalgeschoren en hangt nonchalant over de vensterbank. Op zijn lip bungelt een sigaret. Plots vouwt een arm zich om zijn schouder. Een klein, gezet meisje komt vanachter zijn brede rug tevoorschijn. De jongen draait zich om en grijnst. Zonder te kijken gooit hij zijn sigaret naar beneden, zoent haar en laat zijn handen over haar borsten glijden. Haar tepels priemen door de dunne stof van haar spaghettitop heen. Al kussend beweegt hij zich naar beneden, rommelt wat met de rits van haar broek. Net voor ik het gordijn dichtschuif, zie ik nog hoe zij haar hoofd naar achteren laat vallen. Een tijd lang zit ik in het donker. Ik denk aan het stel, daar in mijn oude wereld aan de overkant, aan zijn hoofd tussen haar benen. Ik draai mijn telefoon om met het scherm naar beneden. Dan trek ik de gordijnen weer open. Ze zijn er nog. Zij leunt met haar ellebogen op de vensterbank, terwijl hij met gesloten ogen achter haar staat. Ik knip het lampje naast mijn bed aan. Het plotselinge licht in het raam trekt haar aandacht en even lijkt ze geschrokken. Ik ben bang dat ze hun gordijnen sluiten, weg gaan bij het raam, maar er gebeurt niets. Ik glimlach, voel magma in mijn onderbuik. Het meisje houdt me in de gaten. Zonder haar blik te verliezen, zak ik achterover op het matras en steek een hand in mijn onderbroek.

Mail

Joanne van Beek schrijft verhalen en gedichten en werd in 2019 geselecteerd voor de Lage Landen Schrijfweek. In maart 2020 richtte ze samen met Roddia Rumahloine, Nicole Kaandorp en Nora van Arkel het online magazine VIRUS / verhalen om te lezen in quarantaine op. Joanne woont en werkt in Amsterdam, studeerde aan de Schrijversvakschool en volgde de lerarenopleiding geschiedenis aan de Hogeschool van Amsterdam.

Daan Timmer Daan Timmer (1990) is al van kleins af aan bezig met illustratie en ontwerp. Hij timmert hard aan de weg als freelance illustrator waar hij zijn eindeloze fascinatie voor lichaamsdelen en de verhalen die erachter schuilgaan probeert bloot te leggen. Deze verhalen spelen samen met zijn gemixte achtergrond een grote rol in zijn werk.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Auto Draft 6

ode aan de lepismA saccharinA

Lieke van den Belt neemt je mee in de wereld van de zilvervis. Met lichte en vervreemdende beelden schetst ze in twee gedichten een dialoog tussen deze beestjes en hun slachtoffers. Lees meer

Enterprise, Alabama

Enterprise, Alabama

Charlotte Duistermaat neemt je mee in de enigszins absurde culturele en historische impact van een snuitkeverplaag op een Amerikaans dorpje en de vergelijkbare migratiestromen van mens en dier. Lees meer

Auto Draft 5

Verpopping

Wanneer een rups zich in de sombere wintermaanden in haar keukenraam nestelt, koestert de hoofdpersoon in dit verhaal van Esther De Soomer voor het eerst weer gevoelens van liefde en tederheid. Lees meer

Huizen, omhulsels 1

richtingen, ruimtes, rijping

Anne Ballon schreef drie gedichten over een innerlijk dialoog. Met zachte, precieze en lichamelijke beelden neemt Anne ons mee in een conflict tussen een ‘jij’ die naar geborgenheid in seksuele ervaringen zoekt en een ‘ik’ die aan dit zoeken probeert te ontsnappen. Lees meer

Stilte

Stilte

Haren wassen bij de kapper, of een ochtendkoffie in een treincoupé. Angelika Geronymaki neemt je in dit gedicht mee langs vormen van stilte. Lees meer

Schieten op de maan

Schieten op de maan

'I shot the moon, and I’ll do it again if I have to.' Julien Staartjes vindt het moeilijk te bevatten hoe de wereld letterlijk in brand staat, maar er toch vooral ogen zijn gericht op wie de grootste raket kan bouwen. Daar kan geen fictie tegenop, maar je moet het toch proberen. Lees meer

Ik was elf

Ik was elf

In dit verhaal onderzoekt Jochum Veenstra waar de grens tussen fictie en werkelijkheid ligt voor kinderen. En tot welk punt kan je als ouder je zoon beschermen? Lees meer

 1

De zee

Mariska Kleinhoonte van Os schrijft met groot mededogen en rauwe eerlijkheid over degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen, in de verhalenbundel 'Tussen de mazen' die op 14 februari verschijnt. Op onze site lees je alvast een voorpublicatie. Lees meer

De rattenkoning

De rattenkoning

Een schoolreis naar Praag klinkt als een feestelijke afsluiting van de middelbare school: slapeloze busritten, sigaretten in de schaduw van kasteelparken en stiekeme plannen om absint te drinken in hotelkamers. Maar in dit verhaal van Nick De Weerdt eindigt de reis voor een onafscheidelijke vriendinnengroep met een onverwachte confrontatie: de rattenkoning. Lees meer

Even zweven de levende wezens

Even zweven de levende wezens

Voor Hard//hoofd dicht Pim te Bokkel over de verschillende facetten van water: de kalmte en geborgenheid ervan, of juist de dreigende weidsheid. Dit is een voorpublicatie uit de bundel 'Even zweven de levende wezens' die op 16 januari bij uitgeverij Wereldbibliotheek verschijnt. Lees meer

Een echte vis

Een echte vis

In dit verhaal van Maartje Franken dreigt er meer dan alleen een storm. Kinderen gaan op zomervakantie in de regen, ontdekken een verzonken stad en proberen te documenteren zoals Bear Grylls. Lees meer

Lichamen en monden

Lichamen en monden

Hoelang blijf je toekijken? Wanneer dondert alles in elkaar? Waar zit de zwakke plek van passiviteit? Pieter van de Walle neemt je in dit kortverhaal mee als apathische visverzorger in een Berlijns aquarium. Lees meer

De Groep

De Groep

'Ik ben Jane en Kevin is een lul die te veel ruimte inneemt.' Amal Akbour schreef een verhaal over Jane, een narcistische jonge vrouw die voor het eerst deelneemt aan groepstherapie. Dit is een voorpublicatie van het verhaal dat Amal schreef als onderdeel van het Veerhuis Talentenprogramma. Lees meer

Auto Draft

Rooilijnen

Rik Sprenkels schrijft (als dichter en medewerker bij het Kadaster) over de beleidsregels achter de openbare ruimte: voor de gewone sterveling zijn ze onzichtbaar, terwijl ze wel veel invloed hebben op hoe hun wereld werkt en eruitziet. Lees meer

Verboden toegang 8

Verboden toegang

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In woord én beeld dicht Maaike Rijntjes over iemand die terugkeert naar het bungalowpark waar die opgroeide. Lees meer

Momentum

Momentum

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Sanne Lolkema dicht op drie levels over de prestatiemaatschappij: van micro-, naar macro- en mesoniveau. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer