Asset 14

Magma in mijn onderbuik

Magma

'Vandaag wil ik magma in mijn onderbuik, dus denk ik aan Cas. Aan hoe hij me vastpakte, aan het kleine beetje borsthaar waar hij zo trots op was en aan hoe hij in mijn billen beet.' Terugdenken aan een periode van nachtelijke escapades en vrijheid om uit rolpatronen en verwachtingen te stappen. Een kort verhaal van Joanne van Beek.

Een app had ons op basis van onze locatiegegevens aan elkaar gekoppeld. Cas was dichterbij dan ik dacht: vanuit zijn keukenraam aan de overkant kon hij rechtstreeks bij mij naar binnen kijken. Ik stelde me voor dat hij dit deed terwijl ik niet oplette. Elke dag wachtte ik op een teken, een berichtje.

‘Jezus Philou, wat ben je mooi vandaag.’

Het signaal dat zijn huisgenoot weg was, dat ik mijn spullen voor de nacht mocht pakken en de deur achter me op slot kon doen. Ik was opgelucht. Tot er opeens een laatste keer was.

Ik wist het niet en misschien was dat maar goed ook. Maar zelfs nu, een jaar later projecteer ik mijn gedachten aan hem nog op de witte muur boven mijn bed.

Ik lig al een tijdje op mijn rug, mijn knieën gebogen, voeten plat op het oranje dekbed. Mijn knieholtes zijn nat van het zweet. Af en toe glijdt er kriebelend een druppel langs mijn bovenbeen naar beneden. Met mijn vingertoppen beweeg ik over mijn buik, in de richting van de enige mooie onderbroek die ik achterin mijn kast vond. Ik heb hem voor de gelegenheid maar aangetrokken. Het witte kant schuurt in mijn liezen. Vandaag wil ik magma in mijn onderbuik, dus denk ik aan Cas.

Aan hoe hij me vastpakte, aan het kleine beetje borsthaar waar hij zo trots op was en aan hoe hij in mijn billen beet. Plakkerige lucht stroomt door het raam naar binnen en strijkt langs mijn borsten. Ik voel hoe mijn huid daar samentrekt. Er loopt een rilling over mijn rug. Net als mijn hand aarzelend de rand van mijn onderbroek aanraakt, hoor ik het gezoem van mijn telefoon.

Negeren,’ denk ik, terwijl ik mijn gedachten weer richting Cas dwing.

Met onze handen en monden hielden we elkaar hele nachten wakker. Als één van ons toch in slaap viel, glipte er altijd wel ergens een vinger naar binnen waardoor het spel opnieuw begon. Het was rauw en vochtig, maar in de kern van wat er zich tussen ons afspeelde, zat de onschuld van twee kinderen die naakt en gillend van pret door het ronddansende water van een tuinsproeier rennen in de zomer.

Het gevoel in mijn onderbuik heeft plaatsgemaakt voor schaamte

Opnieuw gezoem. En nog eens. De gedachten aan Cas lossen op in mijn hoofd en tegen beter weten in pak ik mijn telefoon. Ik zie een selfie van mijn zusje met mijn ouders. Een bericht dat ik er de volgende keer echt bij moet zijn, want dat is gezelliger. 

Betrapt laat ik mezelf achterover vallen, met mijn handen op veilige afstand van mijn halfnaakte lichaam. Zolang ik mezelf niet voel, kan ik ontkennen waar ik mee bezig was, is het niet mijn huid die brandt en zeurt om aanraking. Het gevoel in mijn onderbuik heeft plaatsgemaakt voor schaamte.

Ik mis Cas, juist op dit soort momenten. Zonder hem snoerde ik mezelf vast in verzonnen rollen, met eindeloze verwachtingen: de aardrijkskundedocent, de  verstandige vriendin, de dochter die voor eeuwig kind blijft. Altijd onschuldig.

Aan de overkant van mijn huis was dat anders. Cas speelde met mijn lichaam alsof het een videospel was, legde zijn handen om mijn borsten en draaide met zijn duimen cirkels om mijn tepels, terwijl zijn gezicht al kussend in de richting van mijn venusheuvel bewoog. Vaak als ik op bezoek was, duwde hij me voorover in de vensterbank en trok dan mijn jurk opzij. Ik zorgde er altijd voor dat er zo min mogelijk tussen mijn huid en de zijne zat. Lingerie was een obstakel waar we allebei geen zin in hadden. Haastig hielp ik hem bij mij naar binnen. Hij hijgde zachtjes in mijn oor terwijl ik met mijn vrije hand over het glas veegde. Ik wilde naar buiten kunnen kijken als hij aan mijn haren trok. Zo met hem in me leek het onwaarschijnlijk dat het kleine appartement aan de overkant van mij was. Het leven dat ik daar leidde, paste niet bij deze scène in het keukenraam. Bij die gedachte krulden mijn tenen om.

Bij Cas dacht ik alleen aan hoe zijn vinger voelde als hij in me kwam.

Het bezorgde me een gevoel van vrijheid, magma in mijn onderbuik. Alle rollen smolten samen, waardoor het niet meer uitmaakte wie ik was. Ik betrad een andere wereld. Een wereld waarin druppels zweet langs mijn schouders gleden en zich in de kuiltjes van mijn gekromde onderrug verzamelden, waarin ik bij mijn billen werd gepakt en Cas lachend bij zijn kruis greep zonder me vies te voelen. Zonder dat ik me constant bedacht dat ik een dochter ben en dat dochters dit niet doen. Bij Cas liet ik los dat het drie uur ’s nachts was, dat ik morgen om acht uur op mijn werk moest zijn. Het maakte niet uit dat hij kringetjes sigarettenrook in mijn navel blies of net te hard in mijn bovenbenen kneep. Bij Cas dacht ik alleen aan hoe zijn vinger voelde als hij in me kwam, hoe ik klonk als ik nat was en hoe al mijn spieren zich samenspanden om alles daarna los te laten.

Overdag droeg ik mijn nachtelijke escapades mee als een stil verzet. Als ik ’s ochtends doodmoe en met bloeddoorlopen ogen op de universiteit aankwam, had ik het gevoel dat ik die nacht al meer bereikt had dan ik gedurende de rest van de werkdag zou doen. Ik worstelde mezelf op de automatische piloot door colleges heen, hoorde de vragen van mijn studenten amper en belde aan het einde van de dag plichtsgetrouw met mijn ouders om zo toch even dochter te zijn. Terwijl ik aan de telefoon mijn dag doornam, en de rollen in mijn hoofd langzaam weer vaste vorm aannamen, zorgde ik ervoor dat ik zo ver mogelijk van het keukenraam verwijderd bleef, zodat ik tijdens het gesprek niet per ongeluk bij Cas naar binnen zou kijken. Terwijl ik met mijn moeder praatte, wilde ik niet herinnerd worden aan die andere wereld. Ik was bang voor de leegte en walging die op de loer lagen als dat wel gebeurde. Dan begroef ik me later onder de dekens totdat het donker was en een nieuwe avond zich aankondigde met het zachte gezoem van mijn telefoon.

Hij is een jaar geleden samen met zijn vriendin naar Amstelveen verhuisd. Ik vraag me af of hij ook in haar billen bijt

Ik schrik op van stemmen en gelach. Voorzichtig schuif ik het gordijn iets opzij, op zoek naar de bron van het geluid. Aan de overkant steekt een silhouet scherp af tegen het licht op de achtergrond. Ik knijp mijn oogleden samen. Bijna verwacht ik de eigenwijze krullen van Cas in het raam te zien, maar Cas is weg. Hij is een jaar geleden samen met zijn vriendin naar Amstelveen verhuisd. Ik vraag me af of hij ook in haar billen bijt.

De jongen in het raam is kaalgeschoren en hangt nonchalant over de vensterbank. Op zijn lip bungelt een sigaret. Plots vouwt een arm zich om zijn schouder. Een klein, gezet meisje komt vanachter zijn brede rug tevoorschijn. De jongen draait zich om en grijnst. Zonder te kijken gooit hij zijn sigaret naar beneden, zoent haar en laat zijn handen over haar borsten glijden. Haar tepels priemen door de dunne stof van haar spaghettitop heen. Al kussend beweegt hij zich naar beneden, rommelt wat met de rits van haar broek. Net voor ik het gordijn dichtschuif, zie ik nog hoe zij haar hoofd naar achteren laat vallen. Een tijd lang zit ik in het donker. Ik denk aan het stel, daar in mijn oude wereld aan de overkant, aan zijn hoofd tussen haar benen. Ik draai mijn telefoon om met het scherm naar beneden. Dan trek ik de gordijnen weer open. Ze zijn er nog. Zij leunt met haar ellebogen op de vensterbank, terwijl hij met gesloten ogen achter haar staat. Ik knip het lampje naast mijn bed aan. Het plotselinge licht in het raam trekt haar aandacht en even lijkt ze geschrokken. Ik ben bang dat ze hun gordijnen sluiten, weg gaan bij het raam, maar er gebeurt niets. Ik glimlach, voel magma in mijn onderbuik. Het meisje houdt me in de gaten. Zonder haar blik te verliezen, zak ik achterover op het matras en steek een hand in mijn onderbroek.

Mail

Joanne van Beek schrijft verhalen en gedichten en werd in 2019 geselecteerd voor de Lage Landen Schrijfweek. In maart 2020 richtte ze samen met Roddia Rumahloine, Nicole Kaandorp en Nora van Arkel het online magazine VIRUS / verhalen om te lezen in quarantaine op. Joanne woont en werkt in Amsterdam, studeerde aan de Schrijversvakschool en volgde de lerarenopleiding geschiedenis aan de Hogeschool van Amsterdam.

Daan Timmer Daan Timmer (1990) is al van kleins af aan bezig met illustratie en ontwerp. Hij timmert hard aan de weg als freelance illustrator waar hij zijn eindeloze fascinatie voor lichaamsdelen en de verhalen die erachter schuilgaan probeert bloot te leggen. Deze verhalen spelen samen met zijn gemixte achtergrond een grote rol in zijn werk.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
Lees meer
het laatste
Gedicht zoekt beeld (deel 1) 2

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld

Hoe kun je poëzie ook anders ervaren dan via de bundel of op het podium? Achttien studenten illustratie van de Rotterdamse Willem de Kooning Academie lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 53ste Poetry International Festival (9 – 11 juni Rotterdam). Hard//hoofd presenteert een selectie van hun illustraties in combinatie met de gedichten. Alle achttien zijn gedurende het festival te zien in een expositie in LantarenVenster en op de route tussen de festivallocaties op Katendrecht. Lees meer

De diepte in

De diepte in

Wie heeft woorden nodig als je elkaar aan kunt raken? In dit verhaal van Martien van Agtmaal lees je over liefde diep in de zee. Lees meer

:De on//smakelijke week: Hoe je spijt kan loslaten (werktitel) 2

De on//smakelijke week: Deegman

Zuiver je van jouw on//smakelijke emoties met een literaire meditatie door Kiriko Mechanicus. Op het menu: spijt. Kneed alle spijt die je voelt tot een deegman, voordat je hem op 220 graden in de oven bakt. Eet smakelijk! Lees meer

schilderij van varkenskarkassen die aan haken hangen in een slagerij

De on//smakelijke week: Waar het vlees begint

Wat is de connectie tussen het vrouwelijk lichaam en vlees? Waarom kunnen we alleen van iets houden als we het kunnen aaien? Elianne van Elderen onderzocht het in dit gedicht over donshaartjes, de smaak van wondvocht en middelgrote zwarte honden. Lees meer

Knieën

Knieën

‘Hij probeerde net zo breed te lopen als de rest, maar zijn benen bewogen anders.’ Een verhaal van Werner de Valk over een jongen zonder eilandersknieën, die de ondoordringbare mist opzoekt en er lachend in verdwijnt. Lees meer

Illustratie van twee mensen die boven elkaar hangen en elkaar aankijken

Grenslaag

‘Terwijl ik naderde, zag ik de oude man: naakt op zijn rug, ogen gesloten. Zijn neus herkende ik eerst.’ Een magisch realistisch verhaal van Lieven Stoefs, waarin de hoofdpersoon als in een droom een lichaam in een mortuarium vindt. Lees meer

hands over face hands together

hands over face hands together

Puck Füsers liet zich inspireren door het werk van Keith Haring en schreef een gedichtenreeks vol springende hondjes en grommende koelkasten. Lees meer

Digitale collage in zwart-wit van twee mannen die met hun rug tegen elkaar aan staan, de linker man heeft een leren jack aan en een petje op en kijkt voor zicht uit, de rechterman heeft een leren jack aan en heeft een lichtbol die reflecteert op zijn gezicht waardoor zijn hoofd niet zichtbaar is.

Ricky Orion

In dit verhaal van Dave Boomkens duikt er uit het niets een excentriek figuur op in het leven van ons hoofdpersonage. Wat wil hij precies? Lees meer

illustratie van een meisje in een tent waarin ze leest en veel spullen om zich heen heeft staan, in contrast met de paarse lucht buiten

De magen zagen bleek in dit licht

'Ik heb een onstilbare behoefte mensen van hier te ontmoeten / op zoek naar een bewoonbare waarheid.' De gedichten van Angelika Geronymaki worden bevolkt door bietjes, bralhonden en bulderende koeien: lijfelijke poëzie die je voelt en proeft. Lees meer

Illustratie van een vrouw die een deur opent en daarachter een wereld van verschillende kleuren ziet

Rust Roest

Met dit verhaal waarin surrealisme en de werkelijkheid op een poëtische manier in elkaar overlopen, won Chris Kok de Debutantenschrijfwedstrijd van Editio. Lees meer

Kamer aan zee

Kamer aan zee

Twee mensen ontmoeten elkaar: de een werkt in een hotel en de ander wordt niet vaak tegengesproken. Wat volgt zijn een strandopgang, cocktails en een gedeelde sigaret. Lees meer

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Vivian Mac Gillavry schreef een reeks korte verhalen over de vragen waarmee we achterblijven vlak na de dood van een dierbare, van 'Wanneer besloot hij dat hij gecremeerd wilde worden?' tot 'Welke schoenen zijn gepast voor de uitvaart?'. Lees meer

Mijn buurjongen 1

Mijn buurjongen

"In hun vriendschap waren ze onaantastbaar, als een groep soldaten voor een veldslag." Een kwetsbaar kort verhaal van Lars Meijer waarin tractors worden opgegeten, kleedkamers vol stoom hangen en geheimen worden ontdekt. Lees meer

Een ongelukje in Niemandsland 3

Een ongelukje in Niemandsland

Hoe weet je of dat wat je kiest het juiste is? Een kort verhaal van Stefanie Gordin over liefde, zwangerschap en autonomie. Lees meer

Rode sloffen

Rode sloffen

Soms begint het afscheid nemen al voordat het verlies er is. Een kort verhaal van Werner de Valk over het afscheid nemen, het gesprek daarover aangaan, en wat te doen met alles dat achterblijft. Lees meer

Meander (maar ook weer wel)

Meander (maar ook weer wel)

In het park achter het huis van haar ouders staat een plakkaatje met een gedicht van Marte Hoogenboom, dat ze schreef toen ze nog anders heette. Zo nu en dan gaat ze erlangs om het te herlezen, maar of ze er ooit écht naar terug kan? Lees meer

Stemvorken

Stemvorken

Hoe onderzoek je lesbische aantrekking als je eerste kennismaking daarmee porno is, gericht op een mannelijke fantasie? Met ‘Stemvorken’ won Leonore Spee Het Rode Oor 2022, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Ongewerveld

Ongewerveld

Kan erotiek ook schuilen in pijn, verdriet en kwetsbaarheid? Met ‘Ongewerveld’ won Jori(k) Amit Galama de juryprijs van Het Rode Oor 2022, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

De bomen in Roemenië zijn ook vaderloos 2

De bomen in Roemenië zijn ook vaderloos

'ik miste collectieve haast / treinen waar de airco nooit gewerkt heeft / de eenheid die in eenzaamheid zit'. In gedichten die geuren naar 'oostblokstank' onderzoekt Francesca Birlogeanu vervreemding en verdwenen vaders. Lees meer

Dit is ook mijn vakantie

Dit is ook mijn vakantie

"Dit ben ik, met mijn nieuwe wandelschoenen, helemaal uitgerust en braaf nog." Hij hoogtevrees. Zij onverschrokken. In dit korte verhaal van Werner de Valk pakt een hike door de bergen wel heel anders uit dan verwacht. Na afloop zijn daar gelukkig altijd nog de foto's. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel