Een vriendin observeerde laatst dat we nu misschien geen tijdsbepalende popliedjes meer hebben, zoals bijvoorbeeld het nummer Don’t You (Forget About Me) voor veel mensen het jaar 1985 bepaalde, maar dat die rol nu overgenomen wordt door YouTube video’s. Een internet-meme kan ineens over de hele wereld tot de collectieve verbeelding spreken. Zoals bijvoorbeeld de debiel dansende nerd Matt Harding in 2008. Mijn 'popliedje' van 2008 was dus Where The Hell is Matt?
Zoals elk goed popliedje gaat deze video over wat jij erin ziet. Sommige mensen zien er een statement in over de kracht van dans, anderen een oproep om meer te gaan reizen. Een reactie op YouTube pleit er zelfs voor dat Matt een Nobelprijs voor de Vrede verdient, want deze video zou bewijzen dat alle mensen hetzelfde zijn en een einde maken aan racisme. Het is allemaal waar.
Het wonderlijke aan YouTube video’s is dat ze vaak per ongeluk perfect lijken. De video begint met een kleine Matt die in een groot frame zijn genante dansje doet, maar voordat je hem kunt uitlachen starten (op precies 1 minuut) de drums en wordt hij omarmd door een massa wilde meedansers. Probeer dan maar eens geen brok in je keel te krijgen. De begeleidende muziek is net niet te sentimenteel en je kan je eindeloos vermaken door in elk shot een nog belachelijkere danser te vinden (de man met de baard op 3.45 vind ik trouwens de winnaar).
