Hoe goed ken jij je buren? Samen met BesteBuren organiseerde hard//hoofd de schrijfwedstrijd Gluren naar de buren. Deelnemers werden uitgedaagd om na te denken over nabuurschap tussen Nederland en Vlaanderen, nabij en over de grens. Robin Coolen won met dit verhaal over haar Vlaams-Nederlandse afkomst de publieksprijs van de wedstrijd.
Ik zei ooit tegen mama: 'Mama, ik ben een individu'. Sindsdien plaagt ze me er altijd mee.
In Weert ben ik geboren: Robin, dochter van Hub (Nederlander) en Anita (Belgische), halfom.
Enkele dagen later mocht ik naar huis, over de grens, niet ver, naar Molenbeersel, mijn hometown.
'Welkom in Vlaanderen. Snelheid autobaan 120, gewestweg 90, bebouwde kom 50.'
Als ik in Weert ben, is het als thuiskomen: het station, de lange parking bij dat station waar de fietsen zo mooi strategisch op rekken van 2 verdiepingen staan – ik vraag me nog steeds af hoe ze dat doen, hoe krijg je zo’n fiets daarop? – het St. Jans Gasthuis, waar ik geboren ben. In 1992. Gelukkig ’92. 'Was je een jaar vroeger geboren, dan was je Nederlander.' Nu had ik uiteindelijk een luxeprobleem. Mama beloofde altijd: 'Als je 18 bent, mag je kiezen.' Ik was al blij met die gedachte: het zou heel officieel zijn en ik zou een blad gepresenteerd krijgen een beetje in de achtergrondstijl van een Belgische pas of was het een Nederlandse paspoort (?).
Robin Coolen bij de finale in De Brakke Grond. Foto © Reinier Klok.
Natuurlijk wou ik wel Belg blijven, maar ik had nog minder dan 18 jaar de tijd om me te bedenken. Ik kon mama plagen en ‘Hollander’ worden. Op mijn 18e kwam er geen majestueuze akte. Er gebeurde… niets. Blijkbaar had ik me wel kunnen aanmelden.
Ik droomde altijd een loopwedstrijd te winnen en met mijn vlag voor een juichend publiek te lopen. Maar liep ik met de Belgische driekleur, dan hield ik geen rekening met mijn Nederlandse familie. Liep ik met rood-wit-blauw, dat voelt ook niet goed. Oplossing: ik knoop ze aaneen – de Belgische vlag houd ik vast en de Nederlandse wappert aan het uiteinde. Ik blij, iedereen blij. Ik ben ze allebei.
Als ik in Nederland ben, wil ik mij aanpassen. Hebben ze het door? Nieuwe Belgen in Italië zullen ook (h)erkend worden als Belg. Maar… België en Nederland zijn toch bijna hetzelfde. Neen. Ze hebben me door in Nederland: 'Dich keums toch oet Belsch, neet?'. 'Joa…'
Soms droom ik van het eenvoudige leven. Geen ruim huis, weiden zoals thuis, maar een rijtjeshuis in Stramproy. Daar lijkt alles op elkaar. Geloof me, het is niet groot, maar je kan er verdwalen. Lang leve de diverse Vlaamse architectuur! Maar toch daar is er zo’n samenhorigheid. Dat mis ik in België.
Even geleden was ik eruit: Ik was Vlaams, want ik sprak Vlaams. Niet helemaal. Goesting zou nog niet over mijn lippen komen. Raar woord. Toch, me gusta in het Spaans vind ik wel leuk. Geen frigo, camion, embrayage, maar koelkast, vrachtwagen en koppeling. Het heeft lang geduurd voordat ik wist wat een embrayage was.
We moeten rennen, springen, vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Maar in Vlaanderen lopen we.
Eigenlijk leerde ik dat ik noch Vlaming, noch Nederlander ben. Ik ben niet puur. Misschien ben ik wel Spaanse, Griekse, Engelse. Wie weet wie mijn voorouders waren? Ik ben gelukkig – gelukkig – gemengd. België en Nederland zijn maar een deel van wie ik ben, Robin.
-
Robin Coolen is winnaar van de juryprijs bij de schrijfwedstrijd Gluren bij de buren.
