Twee geliefden die niet in elkaar opgaan blijven individuen en in Duo Penotti is eigenlijk best veel van jezelf terug te vinden. Marthe van Bronkhorst neemt een kijkje in haar ijskast, denkt na over wat je bewaart in je vriezer en komt tot de conclusie dat er voor sommige dingen geen oplossing bestaat.
Sommige dingen kun je niet oplossen. Neem paracetamol in water. Telkens ontstaat er een tornadootje paracetamol in het midden en een grote drab klei op de bodem, hoe hard ik ook roer. De laatste slok is altijd genadeloos bitter.
Ik kom vaak dingen tegen die ik niet kan oplossen.
Scheidingen, de vleesconsumptie, de blokkade in de luchtwegen van een oude man op de IC, de zweetdruppels van zijn dochter, cryptogrammen en schaakposities, het plastic in de oceaan, het feit dat plastic scheiden in mijn buurt weer is afgeschaft omdat robotsystemen dit beter kunnen dan mensen, de arbeidsmarkt voor mijn broertje en zijn leeftijdsgenoten. Mezelf in het luchtledige na een bepaalde opmerking.
Had ik maar beter opgelet bij scheikunde, dan was me dat misschien gelukt.
In een oplossing zitten de verschillende molecuultjes keurig om en om verdeeld. Zoals jongens en meisjes in het scheikundelokaal, als de juf de tafelindeling heeft gemaakt. Er zijn geen jongensgroepjes of meidensamenklitterij. Genderfluïde personen lossen, vloeibaar als ze zijn, overal moeiteloos in op. In theorie.
Als de ene stof weigert in de andere op te lossen, dan vormen zich kliekjes. Er ontstaan vaste brokjes (een suspensie) of vloeibare laagjes (een emulsie) in het glas.
Suspensies staan in mijn ijskast bij de smoothies. Aardbei-sinaasappelsap met pulp: in suspensies drijven vaste deeltjes in vloeibare deeltjes. Sommige hebben ‘thixotrope’ eigenschappen: je hoeft ze alleen maar even goed te bewegen en ze worden smeuïger, schenkbaar. Zoals spieren. Als je ze veel beweegt, worden ze beweeglijk. Zo niet, dan verstijven ze en doet ieder gebruik pijn. Daar kwam ik deze week achter, toen een melkzuur-suspensie zich in mijn kuit nestelde. Suspensies moet je schudden voor gebruik, leerde ik. Een oplossing voor het onoplosbare.
Sommige dingen kun je niet schudden voor gebruik.
Handen. Baby’s. Lege portemonnees. Vet. Bier. Huidskleur. Vooroordelen.
Uiteindelijk ontstaan er altijd twee laagjes. Emulsies zijn twee vloeibare stoffen die niet mengen, zoals olie en water. Emulsies bewaar ik in mijn koelkast achterin. In een lang vergeten boterpakje staat een waterlaagje op de olie. In het kastje ernaast staat Duo-Penotti. Twee identiteiten die niet mengen blijven aanwezig: vormt de ene identiteit, en in een andere context de andere de bovenlaag: Mijn vriendin voelt zich Nederlands in Turkije en Turks in Nederland. Twee geliefden die niet in elkaar opgaan blijven individuen.
In mijn vriezer vind ik vaste stoffen ingemengd in ijs. Daar bewaar ik problemen in een vakje ‘langetermijnoplossingen’.
In de sneeuw lag een gestempelde engel
Ze zeggen dat ik geen hart heb
Toen ze me vonden in de sneeuw waren drie houwelen niet genoeg
Waar het zich zou moeten bevinden troffen ze
een stuk soldeertin aan
het was warm
en het klopte
Wonderlijk abnormaal ontzagwekkend nog nooit vertoond
Ze hakten me uit
Ze namen me mee naar congressen en wezen me aan
met stramme handen dooraderd marmer
Vanaf dat moment gebeurden er slechte dingen.
Jarenlang lag ik hier in kristal ongebroken
Op jou wachtte ik niet
Waar het ijs mij uitspaart, groei ik, waar een hand mij laat kan ik mezelf bewaren
Ik sla vierduizendvijftig jaar op in koude ogen
Het steen dat hen gewaarschuwd had
negeerden ze keer op keer - waarom breken we wat hard is
Liefste die eerste tijd
schoof tussen twee aardlagen, ongemerkt
perste zich langzaam, verhitte tot magma
Wist je dat stenen ademen?
Waarom ik dan niet
Pas op geef nooit iets prijs, wist je dat er edelsteen van komt
Wie weet dat iemand ooit kwarts uit ons hakt
Nooit gedacht dat het zo kostbaar was
Nooit geweten dat het beeldhouwen was
en gebeeldhouwd worden
Marthe van Bronkhorst (zij/haar) is schrijver, theatermaker en psycholoog en studeerde aan de VU Amsterdam en Harvard Medical School. Ze schreef voor onder meer Theater Ins Blau, Sonnevanck, Over het IJ festival, Kluger Hans, Meander, De Revisor en werkt aan een roman over duikers bij uitgeverij De Geus.
Jessica Bacuna (1996) vindt de wereld een vreemde plek die ze niet altijd begrijpt. Dat inspireert haar om op een speelse manier te illustreren in combinatie met vervreemdende elementen.
