Asset 14

Slachtoffers van zinloos gekwel

Slachtoffers van zinloos gekwel

Welk gewricht ik in de sportschool aan het trainen ben is me nog niet helemaal duidelijk, behalve dan een spier voor zelfmedelijden. Maar ik ga sinds kort op doktersbevel naar de gym, officieel wegens “zwakke knieën” maar stiekem noteerde hij volgens mij “zwakke ruggegraat c.q. pijntolerantie”. ‘Fitness is verslavend,’ zeggen mensen (ik weet ook niet wie). ‘Op een gegeven moment geniet je ervan, vooral als je niet meer de hele tijd buiten adem bent.’ Bij binnenkomst in het sportmedisch centrum zie ik direct vier boomlange kasten in alle windrichtingen. Elk exemplaar straalt mannelijke energie en zweet in het rond, puft, hijgt en kijkt intens kwaad. Het lijkt allemaal weinig op iemand die geniet, des te meer op geweld. Vroeger, als ik een jogger voor een rood stoplicht zag pas-op-de-plaatsen met een blik op oneindig zou ik met medelijden hebben gedacht, ‘alweer zo’n slachtoffer van zinloos gekwel.’
Door de jaren heen is mijn respect voor sporters gegroeid, maar mijn verbazing gebleven. Door pijn en ongemak heen gaan, iets bereiken en zodra het lukt weer een nieuw doel stellen: je kunt het repetitief noemen, toch is het ook zelfoverwinning. Maar genieten? Ik krijg een halter, volgens mijn instructeur ‘een goeie om mee te beginnen’, niet eens van het rek af. Ik moet met mijn linkerhand bijsteunen en manoeuvreer me langs een man. Haar in een zweetknot, een lijf als een zalm in een laagje boter, bij zijn ooglid klopt een ader. Hij staat op dezelfde manier, met telkens dezelfde frustratie, een verzwaarde bal tegen de muur aan te gooien. Zonder basket. Zonder een deuk te veroorzaken. Hij doet me denken aan een Sims 2-poppetje dat telkens tegen een wand loopt omdat iemand hem per ongeluk naast de deurpost heeft geprogrammeerd en niemand move_objects_on heeft aangezet. Dat is het, dat is het leven, denk ik ineens: op dezelfde manier met dezelfde frustratie zonder basket een bal tegen de muur aan gooien. Een slecht geprogrammeerd spel met allerlei glitches. Iemand zou die sportschoolman op zijn schouder moeten kloppen: ‘Er is hier geen basket en die muur zal nooit breken. Wat je nu aan het doen bent meneer, heeft echt helemaal geen zin.’ Of wel?

‘JA, HET MOEST,’ lees ik de volgende dag op een plaquette. Ik ben weer te midden van kasten van mannen in alle windrichtingen. Waar ze eerst tracksuits droegen zijn het nu matrozenpakken, de sportschool is de kazerne, de gymtoestellen zijn kanonnen die ter frivole decoratie op het terrein staan. Ik ben bij het Monument der Gevallenen van de onderzeedienst, koninklijke marine, Den Helder. ‘JA, HET MOEST’ staat er in masculiene letters op de steen.
We zijn bij een herdenking van de marinemannen die op submarines stierven in de Tweede Wereldoorlog. Mijn oudoom Lodewijk Laan zat op één van die onderzeeërs. Hij ging in dienst omdat zijn broer al bij de groentezaak werkte en er niet genoeg ruimte was achter de toonbank voor twee. Een andere matroos, Johannes Nagelhout, viel in voor een vriend die die dag ziek was geworden. Die vriend overleefde de oorlog.. Een majoor-dominee probeert de waaromvraag van oorlog te beantwoorden. ‘Het moest. Niet zoals het oppervlakkige moeten omdat een majoor het zegt, nee, dit was het moeten vanuit een innerlijk besef,’ speecht hij. ‘Ja, het moest. Dat is wat wij antwoorden als mensen ons vragen waarom die jongens moesten sterven.’
Op die waaromvraag zou ik een heel ander antwoord geven. ‘Een error,’ zou ik het noemen, een 404. Ik zou betogen dat oorlog voeren het ultieme bal-tegen-een-muur-aan-gooien is, waarbij er af en toe iets geraakt wordt. En hoeveel mensen zijn er niet tijdens oorlogen omgekomen in glitches van friendly fire, ongelukken, 404s, persoonsverwisselingen en nonstrategische gameplay? Al dat zinloze lijden, moest dat? Geef mij maar de sportschool: duizend uur spieren trainen en ze nooit inzetten in het gevecht. Honderd keer gooien en nooit iets raken: lang leve de nutteloosheid. Dat overal ter wereld raak gegooid wordt met projectielen, is misschien wel de grootste glitch van deze hele game.

 

Slecht geprogrammeerd spel, lots of glitches, 4/10 would not recommend

 

Er zijn mensen die een sigaret roken om het af te leren

Er zijn mensen die vrijetijdskunde studeren

Er zijn vrouwen die om af te vallen kookboeken kopen

Er zijn mensen die een bedelaar voorbijlopen, twintig euro fooi geven aan de bezorger

Er zijn mensen die een waarzegger vragen of hun man nog van ze houden zal morgen

Er zijn vrouwen in de zorgen die zich blindstaren op bultjes en zonder aarzelen de hobbels van de snelweg op gaan

Er zijn mensen die per auto naar de sportschool gaan, er zijn mannen bang voor hun eigen tranen

Er zijn mensen die telkens op dezelfde manier een bal tegen de muur aan gooien zonder basket

Er is niemand die ze daarop wijst, ze rustig even uit en aan zet

Er zijn mannelijke exemplaren die de vrouwen impregneren met een virus dat hun lichaam overneemt waarna ze er voor gaan zorgen, hun geld erin steken en hun tijd, dit herhaalt zich

Er zijn mensen die dat virus willen

Er is een urban myth van een vrouw die het virus kreeg zonder eerst geïmpregneerd te worden

Er is een cultus omheen gebouwd met miljoenen volgers

Er zijn mensen, er zijn veel mensenmensen op datingsites

Er zijn veel mensen bot, er is een Mental Health-bot die met je sympathizet

Er zijn mensen die een huis met een tuin kopen en die tuin dan betegelen

Er zijn mensen die buiten staan en op hun telefoon kijken of het regent

 

Er zijn vrouwen die hun borsten namen geven maar hun eicellen niet

Er zijn mensen die liever met hun kat praten dan met de visite

Er zijn mensen die in de stiltecoupé luid en klinkend hun kelen schrapen

Er zijn mensen die geld betalen om zonder al hun spullen in de openlucht te slapen

Er zijn mensen die geld betalen

 

Er zijn mensen die dingen doen en er geen geld voor vragen

Er zijn mensen die dichten

Mail

Marthe van Bronkhorst (zij/haar) is schrijver, theatermaker en psycholoog en studeerde aan de VU Amsterdam en Harvard Medical School. Ze schreef voor onder meer Theater Ins Blau, Sonnevanck, Over het IJ festival, Kluger Hans, Meander, De Revisor en werkt aan een roman over duikers bij uitgeverij De Geus.

Hanneke Rozemuller (1998) is beeldedacteur bij Hard//Hoofd en illustrator. Met dromerige scenes met veel textuur en een beetje absurdisme wil ze een nieuw esthetisch laagje aan verhalen geven.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer