'Ik heb een onstilbare behoefte mensen van hier te ontmoeten / op zoek naar een bewoonbare waarheid.' De gedichten van Angelika Geronymaki worden bevolkt door bietjes, bralhonden en bulderende koeien: lijfelijke poëzie die je voelt en proeft.
Bevlieging
op het blauwe bord liggen bietjes met komkommer,
voedzame zilvervliesrijst, 75 gram ongekookt,
vitamines B1, B6,
fluitje, bestek
ik dek de zielige maaltijd
ben de geknakte ziel naast de geslachte koi karper
hangend over de rug van de stoel, weerspiegel
in het sap druipende lemmet
gelijk het gladde oppervlak van de kroot, is het
alsof mijn huid vuurrood bloost van mijn snijkwaliteiten
ik hecht geen waarde aan kwaliteiten
het glas kan ik beter laten staan
iets anders kiezen om te kunnen voelen
de verre vreemde in huis halen, of, meeslepender; er naartoe
een weekend blijven,
dan is het geen vreemdeling meer
(heeft mijn ingewikkelde naam onthouden)
mijn tanden verpest,
die worden het hele weekend niet gepoetst
had ik net zo goed dat glas kunnen eten
knisperend tussen de kiezen, het vlees laten bloeden
glimlach roze
als bij slikken van tandplakverklikker
als bij bijten in rauwe biet
Dorst
iedereen van hier drinkt uit de Dordtse grond,
het Haringvliet, de Maas, uit de bodem van de Brabantse Wal
ik heb een onstilbare behoefte mensen van hier te ontmoeten
op zoek naar een bewoonbare waarheid
actiejongen in Gifgrond verheft zijn stem, spuwt in mijn oor
dat hij als masterdemonstrant moest kiezen
of dynamiet in de teflonfabriek, of naar de pers
de kranten spraken elke dag van vergif uit onze kranen
verkoop van Bar-le-duc schoot omhoog
iedereen wilde in Utrecht wonen
(wilden we al lang al, het is een paradijs, we bleven hier)
ik had weken het nieuws niet gekeken,
maar dit monster had ik niet gemist;
GenX geloosd in de Beneden Merwede!
kinderen van de oliecrisis, vertier in de rivier!
ik ontmoet avontuurlijke borderlinemeisjes,
stellen die molens kopen, boulderaars,
een tegelzetter, 5 mannen die Vincent heten,
veganisten, hobbyisten
ik ontmoet actiejongen
een jaar na zijn actiejaar
GenX is uit het nieuws verdwenen,
niet uit het drinkwater
beter gif in de maag, dan wraak als honing in de mond
we drinken nog altijd, nu tijdelijk zonder tegenspraak
wat doe je eraan
De avond at
aan tafel langs de Maas
aten bralhond en ik
kalf met meteoormossels
gedrenkt in beenmerg
vol lof mijn strot in gedwongen
toen hij begon te lachen om mijn huis, sloeg ik op de vlucht
lachende honden bijten vaker, ook al zeggen ze van niet
het uur van de wolf; hond bonkt op de deur
ik schrik, de verlaten bovenverdieping knalt
van de bulderende koeien
had ik liever uiers in de mond gehad
gele biest voor mijn gemoedsrust
zuigend op hun kinders zwezerik
een fijn ogenblik van eerder die avond
om krampachtig vast te houden
leegstaande zolders vermijden
in tijden van statistisch woningtekort
alombekend, maar ik had niet om koeien,
honden, hardnekkig gehijg in de nek,
laat staan om oplossen van woonnood gevraagd
we blijven de dieren koken
de huizen melken
het zal ook niet beter worden
met bralhonden op straat
(smekend om mijn slaapplaats)
of met mij, opgehokt
laat ik mijn benen ongeschoren binnen
schichtig als een kat op oudejaarsavond
om het grijnzende gebijt te ontwijken en
winter is coming ook dit jaar
uit sociale overwegingen
bevolk ik daarom toch de zolder
Angelika Geronymaki (1986) vergroot in poëzie de absurditeit van het leven uit, probeert het te vatten of draagt juist een nieuwe werkelijkheid aan. Met haar activistische dromen en fantasiefilosofie stond ze in de finale van het NK Poetry Slam en publiceerde in allerhande tijdschriften. Ze maakt naast poëzie theaterprogramma's en is cultuureducator.
Marieke Luthart (1996) is illustrator. Met haar werk wilt zij inzicht geven in werelden van anderen om zo meer begrip voor elkaar te ontwikkelen. Op deze manier wilt zij bijdragen aan een meer inclusieve samenleving. Ze gebruikt hiervoor simpele technieken als linoleumsnedes, acrylschilderingen en lijntekeningen met een heldere en platte beeldtaal.
