Asset 14

De Club voor Niet Zwetende Mensen

Dit verhaal is ook te lezen in het Hard//hoofd Zomerboek, waar nog veel meer lees-, puzzel- en kijkvoer te vinden is.

Er bestaan mensen die zoveel zweten dat ze voor veel geld hun poriën dicht laten schroeien en dat vervolgens declareren bij de verzekering omdat ze zeggen met grote psychische schade te kampen. Ik zweet niet. Geen druppel. Dit is erger.

Op de dag dat ik hier achter kwam, was ik een jaar of drie en zat ik samen met mijn jongere zusje aan de keukentafel van ons ouderlijk huis. We hadden net ontbeten toen onze moeder zei: ‘Jullie zweten niet. Jullie vader en ik hebben nooit gezweet en de meeste van jullie voorouders ook niet. Dit zijn genetische bewijzen. En daarmee basta.’ Vervolgens smeerde ik wat leverworst in het haar van mijn zusje en konden we naar school. Het leven was gemakkelijk in die dagen. En droog. Al wisten we toen nog niet hoe gevaarlijk dit kon zijn.

De eerste keer dat ik niet zweette en daardoor behoorlijk in de problemen kwam, was tijdens een gymles. Ik zat in groep vier en we speelden trefbal in een muf zaaltje met overal klimrekken en een dikke blauwe mat op de vloer. Vooral de jongens waren aan het einde van het spel tot op de laatste draad van hun gymkloffie doorweekt. Vanzelfsprekend was ik kurkdroog gebleven, maar mijn gezicht was zo rood en opgeblazen dat ik er serieus rekening mee hield dat het ding wel eens uit elkaar zou kunnen spatten. Dit viel natuurlijk ontzettend op en de rest van de klas vormde een dreigende kring om mij heen. Er werden vingers gewezen.

"Hij lijkt wel een aardbei", zei mijn beste vriend, "kom we trappen zijn gezicht kapot."

"Hij zweet niet want hij is onvruchtbaar", schreeuwde een meisje met een pony en een IQ van onder de 60, waarna de gymleraar mij direct naar de schooldokter stuurde. "Je kunt nooit weten", zei hij er verontschuldigend bij. En daarna: "Alles is ook besmettelijk, tegenwoordig."

Wij werden paria’s, mijn zusje en ik. Voor de volgende gymles spoot ik twee bussen deodorant onder mijn armen leeg. Als bewijs nam ik de bussen mee in mijn schooltas. Ik gebruikte deo en daarom zweette ik niet. Zo ging dat ook op de televisie.

Mijn Axe Apollo en Axe Africa werden in de kleedkamer afgepakt door jongens die eerder nog mijn vrienden waren. Jij zweet niet dus jij mag nergens meer aan meedoen, zeiden ze. De gymleraar sloot zich hier bij aan. "Dit is een heel redelijke oplossing", zei hij.

Illustratie: Agnes Loonstra

De rest van mijn schooltijd werd ik iedere pauze in elkaar geslagen omdat ik niet zweette. Mijn vroegere vrienden joegen mij over de klimrekken op het plein om aan hun klasgenoten te laten zien dat ik geen spat nat werd. Ze noemde me freak of nature, of gewoon freak. Eén pauze zag ik mijn vijfjarige zusje zich opdrukken. Een groepje moordlustige kleuters vuurde haar aan. Toen ze daarna onder dwang een stuk moest rennen, struikelde, en met haar hoofd een stoeptegel raakte, hadden we heel even oogcontact. Ergens was het een verbond, dat niet zweten.

Op de middelbare school richtten mijn zusje en ik De Club Voor Niet Zwetende Mensen op. In een café, met airconditioning en een keuken waar je je eigen tosti’s mocht maken, hielden we onze wekelijkse vergaderingen. Na een dubbele stemmingsronde werd ik voorzitter en mijn zusje vicevoorzitter en soms waren er ook andere leden, maar meestal niet. Voor een kind op de basisschool was het in die tijd al behoorlijk gevaarlijk om niet te zweten; op de middelbare school gold dit helemaal. Dit is begrijpelijk. Pubers zijn gewelddadiger dan kleuters en zweten bovendien meer door het gerommel van hormonen, waardoor Niet Zweters nog meer opvallen.

Naar buiten treden werd steeds gevaarlijker. De Club Voor Niet Zwetende Mensen ging ondergronds, waardoor we veel nieuwe leden trokken. Onze vergaderingen werden geheim en in het openbaar gebruikten we niet langer de naam van onze club. We gebruikten een afkorting.

Het was van groot belang dat er niets uitlekte. Sommige nieuwe leden namen gigantische risico’s. Jongens die zeg maar echt iets te verliezen hadden. Bekende Nederlanders meestal, van wie de identiteit koste wat het kost geheim moet blijven. Dit was een erecode.

Eén keer kreeg Jan Jaap van der Wal midden in een vergadering een verschrikkelijke bloedlip. Het bloed spoot alle kanten op en dit was, zeker bij hem, bepaald geen prettig gezicht. Maar daar werden verder helemaal geen grappen over gemaakt. Zo was de sfeer. De gemeenschappelijke vijand had van ons een gestroomlijnde oorlogsmachine gemaakt. Alle koppen stonden dezelfde kant op. We gingen guerrilla. Dit merkte je aan alles.

Een paar dagen voordat we een groot verrassingsoffensief hadden gepland op meerdere strategische doelwitten tegelijk, ging alles mis. Leo Beenhakker had de notulen van de laatste vergadering laten slingeren in een Turks badhuis waar hij in die tijd graag kwam. Die Ottomaanse zweetnichten sloegen natuurlijk onmiddellijk alarm. Niets geen verrassingsoffensief. Het einde van het liedje was dat de club zowel politiek als ideologisch gezien implodeerde, met kortstondige splintergroeperingen en langdurige schisma’s tot gevolg. De club werd opgeheven. Met droge oksels namen we afscheid van elkaar.

En de Zweters? Eerlijk is eerlijk. Die kwamen als soevereine overwinnaars uit de strijd. Om dit te gedenken vieren zij nog altijd eens per jaar De Zweetweek. Dit gebeurt in de eerste week van oktober en tijdens deze week houden wij Niet Zweters ons extra gedeisd. Maar terwijl zij zweten, zullen wij weten: ooit was er een club voor gelijkgestemden.

Mail

Derk Fangman kon als klein jongetje eerder praten dan zijn meeste leeftijdsgenoten. Meeuwvogel was zijn lievelingswoord, daar scoorde hij veelvuldig mee.

Agnes Loonstra is een illustrator uit Utrecht die, naast het maken van kleurrijke en humoristische illustraties en animaties, ook zangeres is in de Nu-Folk band Wooden Soldiers en retro-act Charmony. Ze houdt ook erg van katten en elpees.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Barcelona’s verboden kunstkabinet

Barcelona’s verboden kunstkabinet

Zoals dagtoeristen in Amsterdam naar het grachtenmuseum, het microbenmuseum en het hennepmuseum kunnen, heeft Barcelona een chocolademuseum, mummiemuseum en sinds vorig jaar ook: het Museum voor Verboden Kunst. Ferenz Jacobs bracht een bezoek en ontdekte al snel dat de werken uit deze privécollectie, afkomstig uit verschillende gebieden en tijdsperiodes, allen een gemeenschappelijke deler hebben: controverse. Lees meer

Verboden toegang 8

Verboden toegang

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In woord én beeld dicht Maaike Rijntjes over iemand die terugkeert naar het bungalowpark waar die opgroeide. Lees meer

Momentum

Momentum

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Sanne Lolkema dicht op drie levels over de prestatiemaatschappij: van micro-, naar macro- en mesoniveau. Lees meer

Herkauwen

Herkauwen

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tussen ongemak en walging in dicht Moni Zwitserloot over zowel baren als geboren worden: 'je kruipt uit je dode vel / naar buiten / de broeierige nacht in'. Lees meer

Podiumgeil

Podiumgeil

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Birsu Tamer schreef een tekst voor een acteur die als het monster van Frankenstein diens publiek bespeelt. Lees meer

Handleiding

Handleiding

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In 'Handleiding' schrijft Ettie Edens over eenzaamheid, identiteit en gezien willen worden - en over iemand die een muur van haar kamer verft en daar zo in doorslaat dat ze in de kamer verdwijnt. Lees meer

Pokon

Pokon

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Melanie Neeleman onderzoekt in haar poëzie de selectieve empathie die ze ervaart bij een bezoek aan een expositie van opgezette dieren, die allemaal op absurde wijze stierven.  Lees meer

De serre

De serre

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Johanna Loman schreef een verhaal over een jonge vrouw op een klimaatprotest: Wat als je wel moreel besef hebt, maar liever je kop in het zand steekt? Lees meer

Hertenkalf 2

Hertenkalf

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Tessa van Rooijen dicht in dit vierluik over het aangaan van verbindingen en het dragen van een dood hertenkalf: 'jongens is het sexy om een dood hertenkalf in je lichaam te hebben?' Lees meer

De tondeuse

De tondeuse

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. Jana Flekken legt in fragmenten de band en rolverdeling tussen ouders en hun kind vast, en hoe die verandert wanneer een van de ouders ziek wordt. Lees meer

Mijn huid een rekbare grens (Frontaal)

Mijn huid een rekbare grens

Afgelopen zomer kregen tien aanstormende schrijftalenten de kans om deel te nemen aan het eerste Schrijverskamp van literair podium Frontaal. Onder begeleiding van verschillende schrijfcoaches werkten ze aan teksten rondom het thema Groen. De resultaten daarvan vind je deze week op Hard//hoofd. In dit drieluik bevraagt Isa/Isa Bob van Rooy de kaders die er gesteld zijn rondom onze natuurlijke wereld. Bestaat er eigenlijk wel een verschil tussen zelf en natuur, of tussen plant en organisme? Lees meer

Whisper Heart, The Movie

Whisper Heart: the movie

Hoe ver ga jij voor De Ware? Anne Sikma onderzoekt in dit bloedstollende verhaal de grenzen op tussen fictie en realiteit. Ben je er klaar voor? Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Lief kutland // Lancering 1

Kijk de lancering van 'Lief kutland' terug

Tijdens de lancering van het vijfde Hard//hoofd magazine, 'Lief kutland', plozen we dit neokoloniale stipje op de aardbol uit. Bekijk de registratie. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

Voorland

Voorland

Hoe ga je om met de grote kans dat je, net als vele vrouwen in je familie, jongdementie zal krijgen? Yanaika Zomer bereidt zich voor in de vorm van een gedicht. Lees meer

:Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Het koloniale verleden en roofkunst: wat ga je na een spijtbetuiging dóén?

Hoe kan Nederland de schade herstellen van het koloniale verleden? Wanneer zijn excuses oprecht en zinvol? Waarom wordt niet alle roofkunst teruggegeven? In musea en cafés in Kaapstad mijmert Jorne Vriens over deze vragen en ziet hij zich geconfronteerd met zijn eigen geprivilegieerde positie. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer