Ik ben een zeer gematigd mens. Voor schrijven onder invloed voel ik dan ook vrij weinig. Ik zie mezelf al schuimbekkend achter mijn laptop zitten en sterven. Mijn cursor knipperend halverwege de laatste strofe van een matig gedicht over bestaansrecht en masturbatie. Het is het soort dood dat ik mijn ouders niet aan kan doen. Het is ook het soort dood dat ik niet zo snel zal sterven.
De laatste keer dat ik een klein beetje stoned was keek ik mijn twee lievelingsafleveringen van Ik vertrek, dat zegt genoeg. Waar anderen zich naar psychedelische maanlandschappen laten vervoeren, begin ik in mijn wildste fantasieën een chambre d’hôtes in Zuid-Frankrijk, met een zwembad en ‘n hompje brie voor ontbijt. Een lekkage of miscalculatie in de begroting is het gruwelijkste dat me kan overkomen, dat valt te overzien.
Toch droom ik stiekem van extase. Van losstaan van tijd, ruimte, hemel en aarde. Een achtbaanrit door mijn hersenbanen. Maar dan wel eentje waar ik, zelfs volgens het internet, niet dood aan kan gaan. Eentje zonder zwarte gaten in mijn geheugen, zonder verandering van gedrag. Alleen de lusten, niet de lasten. Ik heb het gevonden, ja. Ik heb mijn onderbewustzijn herontdekt door Youtube-repeat. De meest zachtaardige trance die er is.
Het gaat als volgt: je luistert een nummer minstens dertig keer achter elkaar. Dit doe je door repeat achter youtube te typen, er onstaat dan iets als: http://youtuberepeat.com/nummer-naar-gelieve. Verder hoef je niks te doen. Dat klinkt makkelijker dan het is. Niet ieder nummer is namelijk geschikt om minstens dertig keer achter elkaar geluisterd te worden. Niet alles brengt in vervoering. Gitaartokkelliedjes maken lui. Nummers met een te diepe tekst leiden af. House-hitjes irriteren. Opera’s imponeren. Techno is te doelgericht. Wat je nodig hebt, is over-de-top epische muziek. Bij mij uit zich dat in: panfluit- en nightcore versies van jaren-negentig-hits, Marilyn Manson en iedere mogelijke hardcore-cover van The conquest of paradise.
Om het even met wat getallen te illustreren: Nine Million Bycycles nightcore luisterde ik 111 keer achter elkaar, Mad World Instrumental Panflute 132 keer, The Mephistopheles of Los Angeles 223. Tijdens deze megalomane luistersessies knalde ik uren door, en had ik niemand anders nodig. Het was alleen mijn laptop, ik en de dingen.
Ik ben niet veel gewend, misschien dat dat het is. Misschien treedt de gewoonte later in en is dit de eerste stap richting afkickkliniek, ik weet het niet. Voor nu luister ik een nightcore-versie van Losing my religion, voor de achtendertigste keer, en lijkt de dood nog erg ver weg. Alles is goed. Ik schuimbek nog lang niet.
