Asset 14

Geerten Waling noemt Thierry Baudet een ‘achterlijke nazi’

Weerwoord: Geerten Waling noemt Thierry Baudet een ‘achterlijke nazi’

Julius Koetsier bindt in Weerwoord de strijd aan met de dogma’s en de dooddoeners die hij tegenkomt in de gevestigde opiniesecties. Hij fluit praatjesmakers die uit de bocht vliegen terug en voorziet hun meningen van een ongevraagd weerwoord. Deze week: Geerten Waling stelt dat een partijleider die specifiek opkomt voor de witte man terecht zou worden weggehoond als achterlijke nazi. Laat die partijleider toevallig bestaan.

Historicus Geerten Waling schreef in Elsevier over Sylvana Simons, naar aanleiding van de documentaire Sylvana: demon of diva. Zoals gebruikelijk voor met-twee-woorden-sprekend rechts benadrukt hij eerst zijn walging over de racistische reacties en geweldsbedreigingen die Simons ontvangt.

    “Wie hecht aan medemenselijkheid en beschaving moet gewoon onderkennen dat Simons een vrouw is die strijdt voor bepaalde ideeën en idealen, maar daarbij een disproportioneel grote storm aan ellendige reacties over zich heen krijgt.”

Later geeft hij een tweede reden voor zijn afkeuring: beledigingen en bedreigingen zijn geen slimme strategie.

    “Het is crimineel gedrag, maar ook nog eens oliedom. Net als radicale moslims die Wilders bedreigen, sterken de onverlaten die Simons lastigvallen haar alleen maar in haar gelijk, namelijk dat Nederland heel racistisch en seksistisch is. En daarop valt nu juist veel af te dingen.”

Hier gebeurt iets paradoxaals. Aan de ene kant lijkt Waling te erkennen dat racistische en seksistische uitingen bewijs vormen voor de aanwezigheid van racisme en seksisme. Aan de andere kant stelt hij dat hierop ‘heel wat af te dingen’ valt. Nu valt er natuurlijk te discussiëren over de vraag wanneer een land ‘heel racistisch en seksistisch’ genoemd kan worden. Ik denk echter dat Waling ook zal erkennen dat de reacties die Simons ontvangt een symptoom zijn van een probleem dat erom vraagt aangekaart te worden – anders zou hij het zelf niet aankaarten. Zijn probleem zal dus liggen bij de manier waaróp Simons te werk gaat.

    “Simons toont zich in de documentaire een eloquente en goed geïnformeerde vertegenwoordiger van identiteitspolitiek. Een ‘activist’ en ‘strijder’, noemt ze zichzelf in de documentaire – en zo opereert ze ook. Met een agressieve, bij vlagen intimiderende debatstijl zien we haar de ene na de andere ‘witte man’ de les lezen.”

In ben benieuwd wat Waling bedoelt met ‘intimiderend’. Simons is doorgaans direct en duidelijk. Dat ze, zoals Waling zegt, eloquent en goed geïnformeerd is zal ongetwijfeld intimiderend overkomen op tegenstanders die dat niet zijn – maar dat ligt meer aan hen.

Er is geen moment dat Walings identiteit hem in de weg zit bij het uitoefenen van zijn rechten en plichten.

Ook vraag ik me af waarom Waling ‘witte man’ tussen aanhalingstekens zet. Hij komt zelf met die observatie over huidskleur en geslacht. Vindt hij het onzin om die zaken te benoemen, en drijft hij de spot met identiteitspolitiek? Waarschijnlijk, maar waarom noemt hij Simons dan zonder die aanhalingstekens ‘een vrouw’? Welke identiteitscategorieën zijn voor Waling legitiem, en welke niet?

    “Deze identiteitspolitiek roept veel vragen op. Welke identiteit heeft voorrang? Onze huidskleur, ons geslacht, onze seksuele voorkeur, iets anders?”

Denkt Waling hiermee identiteitspolitiek te bekritiseren? Het lijkt me onwaarschijnlijk dat hij het begrip intersectionaliteit nooit gehoord heeft – hoewel hij zich blijkbaar niet realiseert dat deze vragen al lang onderdeel zijn van het academisch discours dat hij aanvalt.

    “Zijn wij die identiteit, of zijn wij in de eerste plaats allen burgers met gelijke rechten en plichten?”

Laten we die vraag eens specifieker maken. Is Geerten Waling een man, of is hij in de eerste plaats een burger met rechten en plichten? Die vraag is absurd. Hij is beiden, en het één hoeft geen voorrang te krijgen boven het ander. Er is geen moment dat Walings identiteit hem in de weg zit bij het uitoefenen van zijn rechten en plichten.

    “Simons stelt dat er al eeuwenlang identiteitspolitiek wordt bedreven, maar dan van één kant. Ze bedoelt daarmee die van de ‘witte, cis-gender heteroman’. Dat lijkt me aantoonbaar onjuist. (...) Simons zal geen enkele politieke partij kunnen noemen die specifiek opkomt voor de blanke heteroman.”

Volgens Waling zou het FvD duur komen te staan, als de partij ‘blanke identiteitspolitiek’ zou gaan bedrijven.

Het klopt dat er geen partijen zijn die zulks in hun programma schrijven, maar dat is dan ook een enorme karikatuur van wat Simons stelt. Ten eerste heeft ze het over ‘eeuwenlang’. En eeuwen geleden was de ongelijkheid tussen man en vrouw, wit en zwart en homo- en heteroseksueel wel degelijk expliciet in de wet aanwezig, zoals Waling natuurlijk ook weet. Als historicus zal hij tevens bekend zijn met het gegeven dat het verleden van invloed is op het heden.

    “Wie zo’n partij zou oprichten zou, terecht, worden weggehoond als achterlijke nazi. Zelfs een theoretische discussie voeren over het al of niet bestaan van IQ-verschillen tussen volken heeft al een kandidaat van Forum voor Democratie de kop gekost, laat staan wat er zou gebeuren als een partij concreet ‘blanke identiteitspolitiek’ zou gaan bedrijven.”

De kwestie die aanleiding was voor het vertrek van Yernaz Ramautarsing bij FvD lag iets anders (Ramautarsing voerde geen discussie over het al dan niet bestaan van IQ-verschillen, maar stelde dat die verschillen absoluut bestaan, waarbij hij de termen ‘IQ’ en ‘intelligentie’ inwisselbaar gebruikte en ‘volk’ gelijk leek te stellen aan ‘etniciteit’. Pas toen hij aan zijn opvattingen over IQ een vergezochte conclusie over homorechten verbond, werd de kritiek hem te veel en besloot hij zelf (!) te vertrekken). Maar dit terzijde.

Volgens Waling zou het FvD duur komen te staan, als de partij ‘blanke identiteitspolitiek’ zou gaan bedrijven. Er is dus maar één voorbeeld van zulke politiek nodig om zijn ongelijk te bewijzen. Mocht zo’n voorbeeld bestaan, dan zou dat bovendien volgens Waling voldoende reden zijn de oprichter een ‘achterlijke nazi’ te noemen. In 2015 zei Thierry Baudet: ‘Ik wil graag dat Europa dominant blank en cultureel blijft zoals het is.’ Voldoet de wens een continent ‘dominant blank’ te houden aan de kwalificatie ‘identiteitspolitiek’? Sowieso aan de definitie van dat begrip die Simons hanteerde toen ze zei dat identiteitspolitiek al ‘eeuwenlang van één kant’ bestaat. En dus ook aan de definitie die Waling hanteert in zijn reactie op die stelling. Ergo: Geerten Waling noemt Thierry Baudet een achterlijke nazi. Ik zou dat zelf niet zeggen. Baudet is een racist, maar ik weet niet of hij een echte nazi is (hoewel ik het niet uitsluit ben ik voorzichtig met dat woord). Nooit verwacht dat ik nog eens ter rechterzijde van Geerten Waling zou belanden.

    “[T]och wordt een opmars van zo’n rechtse identiteitspolitiek met de dag realistischer, nu autochtone Nederlanders in een identiteitshokje worden geduwd als inherente ‘racisten’. Of zoals de conservatieve Amerikaanse politicoloog Joshua Mitchell zei, in een interview met The Post Online-journalist Sietske Bergsma: ‘Ik vertel mijn linkse studenten ook: je hebt nu van mensen geëist dat ze het over zichzelf hebben in termen van hun identiteit. Wat verwacht je nou?’”

Blijkbaar vindt Waling het voor de hand liggend dat witte mensen aan wie gevraagd wordt kritisch over hun identiteit te denken, racistischer worden. Ik heb wat meer vertrouwen in mijn huidskleurgenoten. Het lijkt hier eerder Waling te zijn, die witte mensen in het hokje ‘inherente racisten’ duwt.

    “Zolang ze op deze manier blijft ‘strijden’ zal Sylvana Simons de polarisatie gebruiken en bevorderen. Ze vergroot wellicht haar achterban, maar hoe spijtig en onvergeeflijk ook, ook de haat tegen haar.”

Het is waar dat wie zich uitspreekt tegen racisme, haat van racisten kan verwachten. Waling zou Simons waarschijnlijk aanraden zich minder op huidskleur te richten. Maar huidskleur is het probleem niet. Het probleem ligt bij de mensen die huidskleur koppelen aan dominantie. Misschien nog een groter probleem: mensen als Waling wéten dat, maar weten niet dat ze het weten. Waling is bevriend met iemand die in zijn eigen woorden ‘een achterlijke nazi’ is.



Mail

Julius Koetsier is columnist, filmcriticus, vertaler, video-editor en zo af en toe iets anders.

Ka-Tjun Hau is beeldredacteur bij Hard//hoofd, fotograaf en kunstscout.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik toch een mannenhater?’ 6

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik dan toch een mannenhater?’

Puck Lingbeek's vader stelt dat haar boosheid richting mannen haar interpretaties van kunst beïnvloedt. Puck is het daar niet mee eens, maar het zet het haar wel aan het denken. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Aaah, het launchfeest!

Aaah, het launchfeest!

Na de lancering van ons derde papieren tijdschrift willen we onze lezers, schrijvers en makers graag uitnodigen om dit grote succes samen met Hard//hoofd te vieren op 26 oktober in Amsterdam. Lees meer

Tussen de randen van een aquarium

Tussen de randen van een aquarium

Wie ben je als je alles kunt zijn? In het fragmentarische afstudeerwerk van Ettie Edens veranderen mensen onder andere in een hoopje, een steen, een natuurkundedocent, water, iemand die limonade drinkt en een lantaarnpaal. Lees meer

Automatische concepten 71

We hebben een probleem met de derde helft

Een voetbalwedstrijd stopt officieel misschien op het veld, maar Marthe van Bronkhorst merkt in de trein dat het slinkse spel doorgaat. Lees meer

Mycelium

Mycelium

Wat als schimmelsporen zich met iedere adem dieper in je longen graven? Met ‘Mycelium’ won Olga Ponjee de juryprijs van Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer