Asset 14

Waterlanders

Waterlanders

Om te blijven ontwikkelen als schrijver, legt Annelies van Wijk zichzelf opdrachten op. Iedere maand vraagt ze iemand uit haar vriendenkring om haar iets te laten schrijven binnen een bepaald thema. Dit keer: een tragische familiegeschiedenis in de vorm van een kort verhaal.

Voor Niels,

Je vroeg me een puur zintuigelijke verhandeling uit te schrijven over het wel en wee van een familie. Ik deed een poging. Ik hoop dat je er een beetje om moet snikken, al is het vanbinnen.

Snel weer zandtaart.

Liefs,

Annelies

Waterlanders

Als hij de rook door zijn neus uitblaast, adem ik diep in. Ik snuif de rook op tot het prikt in mijn neusvleugels. Adem uit. Adem in. Brandaris Zwaar. Adem uit. Adem in. Een slof per week. Adem uit. Pakjes melancholie.

Melancholie die leidt naar een tijd waarin het geluid van de deinende zee hem in slaap wiegde. Een tijd waarin hij bij stormachtig weer alleen op het strand was om te kijken naar de regen die in druppels zichtbaar bleef in zijn baard. Ik stel me voor dat hij iets verlangde. Liefde, geluk. Lege begrippen nog, zonder tastbaar gezicht.

Alleen de mannetjes zingen een melodietje.

Nu heeft mijn vader handen waar vier vogels in passen. Is hij iemand die zaadjes in het kuiltje van zijn hand strooit voor hij de volière in de tuin binnengaat. Iemand waarbij de moed niet in de schoenen is gezakt, maar in de vingers, de handpalmen. De zebravinkjes pikken erin, zoals de rook prikt in mijn neus. Hij babbelt met ze. Alsof het zijn kinderen zijn.

Hij schuifelt door de woonkamer richting de zwartlederen sofa, draagt sloffen die aan de neuzen versleten zijn. Aan de manier waarop hij het fotolijstje van mama verschuift op het dressoir, weet ik hoe hij vandaag over haar denkt.

‘Bram is een brave, zag-ie dat?’ zegt hij.
‘Zo snel gewend aan zijn nieuwe familie. Dat doen ze goed hè, die vogeltjes. Als ze maar zaadjes hebben, en een meissie.’

Zebravinkjes zingen niet, ze snorren. Alleen de mannetjes zingen een melodietje. De moeilijkheid van het melodietje bepaalt hoe slim hij is. Hoe goed hij problemen oplost. Soms kunnen ze met complexere melodietjes zelfs beter voedsel vinden, beter vrouwtjes versieren. Ze leren het van hun vader als ze oud genoeg zijn om zich voort te planten.

‘Zullen we binnenkort weer eens naar de haven gaan, samen?’ vraag ik.
‘Ik heb daar niks te zoeken.’
‘We hoeven alleen te kijken, naar de boten.’
‘Ik wil geen zee meer.’
‘Je hoeft ook niet naar zee, alleen – ‘
‘Leg me effies uit. Waarom is nee nooit duidelijk voor jou?’

Ik kijk naar mijn schoenen, zal mijn handen nooit afleren klam te worden.

‘Ik zou wel weer eens samen naar de haven willen,’ zeg ik.
‘Ouwe wonden openhalen?’

Op zulke momenten kan ik de handen van mijn moeder nog langs mijn armen voelen.

Hij plukt shag uit zijn pakje Brandaris. Door het trillen van zijn vingers valt de helft op zijn broek. Hij trekt een vloeitje uit de verpakking, legt de gevallen shag erop. Doet een poging tot het rollen van een strak sjekkie.

Ik hurk naast de bank, neem het sjekkie van hem over. Ik lik het vloeitje dicht, stop hem in mijn mond, houd een aansteker bij. Adem in. Hoest. Gadverdamme.

Hij slaat op mijn rug, als ik naast hem op de bank ga zitten.
‘Vroeger kon je ook al niks hebben. Je kotste al als je een boot zag liggen!’

Op zulke momenten kan ik de handen van mijn moeder nog langs mijn armen voelen, als ze vroeger wilde helpen zijn zinnen van me af te laten glijden. ‘Het is je vader maar,’ zei ze dan, terwijl ze de woorden van mijn schouders naar mijn vingertoppen veegde.

‘En? Is er al een meissie voor je gevallen?’ vraagt hij.
Ik zwijg.
‘Had ik je toch maar leren vissen.’
‘Jij wil nooit meer naar de haven.’

Herinneringen branden op het puntje van zijn tong, blijven daar liggen, zoals het sjekkie in zijn mondhoek rust. Hij kijkt naar de foto op het dressoir, kijkt naar haar glimlach, de afgewende blik.

‘Ik kwam de mannen tegen,’ zeg ik.
‘Zo,’ zegt hij.
‘Ze vroegen wanneer je weer eens naar de haven kwam.’
‘Nou.’
‘En hoe het met je ging.’
‘En wat zei je toen?’
‘Dat je vogels had.’

Ik wil zijn blik ontwijken.

‘Ze vroegen naar mama.’

Een kus op mijn voorhoofd, weg was ze.

Ik sluit kort mijn ogen, probeer me voor te stellen hoe mijn moeder haar handen rond mijn gezicht legt. Als ik mijn ogen weer open, laat de blik van mijn vader me niet meer los. Zie ik hoe herinneringen van het puntje van zijn tong naar zijn keel getrokken zijn.

‘Ik wil godverdomme niet dat je daar komt.’
‘Ik was er ook niet. Ik kwam ze – ‘
‘Je zit tegen me te liegen, hè? Ik zie het aan je ogen, jongen, je hebt nooit en te nimmer kunnen liegen jij. Zoals je moeder dat ook niet kon, met die kop van d’r. Met die ogen die telkens maar vroegen, vroegen, vroegen. Het gaat nu goed met me, zie je dat?’

Ze zei dat ze naar zee zou gaan, om naar de golven, de sterren te kijken. Een kus op mijn voorhoofd, weg was ze.

Toen mijn vader thuiskwam was het huis stil. Het waaklampje in de woonkamer was al uit. Ik hoorde hem alle kamers binnengaan. Hij kwam als laatste mijn kamer binnen. Ik deed alsof ik sliep. Hij schudde me zacht wakker. Toen ik zei dat ze aan zee was, stormde hij het huis uit, sloeg de deur dicht. Fotolijstjes trilden aan de muur.

Ik heb met mijn neus tegen het raam op ze gewacht. Het glas beslagen door mijn adem. Hij kwam alleen terug.

‘Het wordt tijd dat je een meissie krijgt,’ zegt hij.
‘Sodemieter op, pap.’
‘Uithuilen, opnieuw beginnen, jongen. Je moet accepteren dat het beter is zo.’
‘Is het beter zo?’
‘Je moet vooruitkijken. Gewoon met een leuk, lief meissie.’
‘Ik heb geen meissie nodig.’
‘Je moeder had het leuk gevonden.’
‘Alsof jij wist wat zij leuk vond.’
‘Krijg ik nou een grote bek?’

Ik kijk hem aan, open mijn mond. De woorden blijven steken.

‘Niet gaan huilen hoor,’ zegt hij. ‘Niet huilen. Ha!’

Zijn ogen beginnen te glanzen, worden langzaam zachtroze.
Met trillende handen pakt hij zijn pakje shag.

‘Kom, samen eentje.’

Ik peins er niet over.

Mail

Annelies van Wijk (1993) is redacteur bij Hard//hoofd, maakt podcasts, wandelingen en kletst het liefst met vreemden over vogels en het leven. // annelies.van.wijk@hardhoofd.com

Niels Sinke (1992) is een illustrator en podcastmaker uit Utrecht. Wakker te maken voor een gesprek over gebruik en misbruik van technologie en de uitwerking daarvan op de mens. Zijn illustraties nodigen uit om te denken, dwalen en dwarsverbanden te leggen, eigenlijk net zoals dat in zijn hoofd gebeurt.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Roku City/heterotopie/spiegels

Roku City/heterotopie/spiegels

Alles wat je moet weten is: Roku is een streamingdienst die in de VS ontstaan is. In 2017 bracht Roku een screen saver uit, die je zag als je niets aan het kijken was op hun service. Zoals de stuiterende DVD-screen saver van vroeger. Roku City noemden Roku de plaats die je zag in de... Lees meer

De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Tussen de randen van een aquarium

Tussen de randen van een aquarium

Wie ben je als je alles kunt zijn? In het fragmentarische afstudeerwerk van Ettie Edens veranderen mensen onder andere in een hoopje, een steen, een natuurkundedocent, water, iemand die limonade drinkt en een lantaarnpaal. Lees meer

Mycelium

Mycelium

Wat als schimmelsporen zich met iedere adem dieper in je longen graven? Met ‘Mycelium’ won Olga Ponjee de juryprijs van Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Bösendorfer 1

Bösendorfer

Bij Snelders blinkt de piano van het poetsen en de handen van de vijftigjarige eigenaar zijn door ouderdom stram geworden. Wat gebeurt er als een twintiger op bezoek komt om de Bösendorfer te bezichtigen? Met ‘Bösendorfer’ won Nick De Weerdt Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

In mijn droom besta ik uit pixels

In mijn droom besta ik uit pixels

Terra van Dorst keek maandenlang naar livestreams van pleinen en stranden. Dit vertaalde ze naar gedichten over een straat waarin ze haar ouders vindt, een man die haar een sjaal wil verkopen waar je in kan wonen en de zee. Het resultaat is de bundel 'in mijn droom besta ik uit pixels' waarmee ze deze zomer afstudeerde bij de opleiding Creative Writing aan ArtEZ. Lees meer

Pulpa

Pulpa

Ileen Rook schreef een afstudeernovelle over autoriteit, de supermarkt en een teveel aan tanden. Wie is Aline, waar komen al die tanden vandaan en hoe kan ze grip krijgen op een realiteit die steeds verder van haar verwijderd raakt? Lees meer

:Voorpublicatie Magazine Aaah: Mijn vader de eendenmosseljager

🎧 Mijn vader de eendenmosseljager

‘Dat zijn de zenuwen, die horen erbij. Een goede percebeiro is altijd bang.’ Een voorpublicatie uit Aaah!, het nieuwe magazine van Hard//hoofd. Lees meer

Notes on Ken

Notes on Ken

‘Camp is de organisator van het feestje, en strooit nog wat extra glitter over je heen wanneer je arriveert.’ In Notes on Ken analyseert Caecilia Rasch Earring Magic Ken, neonkleurige beenwarmers, Barbiecore fitc checks en de kenmerkende campy esthetiek. Lees meer

Ik kan u nergens vinden

Ik kan u nergens vinden

In dit verhaal van Werner de Valk, praten twee huisgenoten onder het genot van een glas wijn over het bestaan van God. Nooit een goed idee als je je ergert aan elkaar. Lees meer

Biecht

Biecht

‘Ik ben buschauffeur en ik rijd altijd expres de halte een paar meter voorbij zodat alle wachtende mensen een drafje moeten inzetten om de bus toch te halen.’ Een verhaal van Hanne Craye dat je leidt langs zonden, intieme geheimen en de juridische voorwaarden van een biecht. Lees meer

Een bui

Een bui

In dit verhaal neemt Tessel Veneboer je mee naar hartje Parijs. Een jonge vrouw en een oudere man treffen elkaar. Terwijl ze praten over films, de wijn en ‘de meertaligheid van zijn twee dochters’, verschuift haar blik op de stad om haar heen en op zichzelf. Lees meer

Nooit meer vliegen

Nooit meer vliegen

‘Het is een gedoe om je van de dode vogels te ontdoen. Je weet ook niet goed hoe dat moet, lichamen bergen.’ In dit verhaal van Esther de Soomer vliegen de vogels moedwillig tegen je raam, scroll je door artikelen over te vroeg bottende bomen en komt je buurvrouw langs met haar kat die gek wordt van je roofvogelgeluiden. Lees meer

:‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’ : Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Een zeer stellige manier van tegenspreken’: Een interview met Ester Naomi Perquin

‘Er is een reden waarom de meeste dichters niet kunnen autorijden.’ Julia de Dreu interviewde Ester Naomi Perquin over haar nieuwste bundel, geloven, chagrijnige kippen en porseleinkastjes. Lees meer

:Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2) 5

Poetry International X Willem de Kooning Academy: Gedicht zoekt beeld (deel 2)

Deel twee van de samenwerking tussen Poetry International en Willem de Kooning Academy. Achttien studenten lieten zich inspireren door het werk van de dichters van het 53ste Poetry International Festival. Alle illustraties zijn gedurende het festival te zien in een expositie in LantarenVenster en op de route tussen de festivallocaties op Katendrecht. Lees meer

Eén tarotlezing verwijderd van

Eén tarotlezing verwijderd van

‘Mijn navel is een portaal / Ik smeer hem in / met etherische oliën / in de hoop dat het ruimte creëert / om mijzelf in te kunnen verbergen.’ Sander Ausems schreef een gedichtenreeks over het verlangen om grip te houden op een steeds sneller veranderende wereld. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer