Er staat veel op het spel tijdens de klimaattop in Kopenhagen. Maar er is ook een hoop scepsis en onderling wantrouwen. Het zijn dus twee gespannen weken, met aan het eind de hamvraag: wat gaat Obama zeggen?" /> Er staat veel op het spel tijdens de klimaattop in Kopenhagen. Maar er is ook een hoop scepsis en onderling wantrouwen. Het zijn dus twee gespannen weken, met aan het eind de hamvraag: wat gaat Obama zeggen?" />
Asset 14

Wat gaat Obama zeggen?

Er staat veel op het spel tijdens de klimaattop in Kopenhagen. Het is de hoogste tijd voor een goede vervanger van het Kyoto-verdrag uit 1997; dat verdrag loopt in 2012 af en kent een groot aantal tekortkomingen. Bovendien zijn de internationale verhoudingen flink veranderd. Zo zijn landen als China, India en Brazilië sterk in opkomst en leveren zij dus ook een steeds grotere bijdrage aan de toename van CO2 in de atmosfeer. Het is aan ‘Kopenhagen’ om te zorgen voor een goede opvolger.  

Centrale vraag is natuurlijk: gaat het lukken? Voordat die vraag beantwoord kan worden, is het goed te kijken naar de ‘specs’ van de klimaatconferentie. In Kopenhagen – voor de gelegenheid omgedoopt tot Hopenhagen – zijn zo’n 15.000 onderhandelaars uit 192 landen bijeen om een opvolger voor het Kyoto-verdrag uit de grond te stampen. Alle ogen zijn natuurlijk gericht op de Verenigde Staten en China. Die twee kunnen de conferentie maken of kraken. China heeft de VS inmiddels ingehaald als grootste uitstoter van CO2 en een succesvol nieuw klimaatverdrag kan niet zonder een handreiking tussen beide landen. Ze maken samen met de VN en Rusland deel uit van het kamp der ‘grote jongens’. Daar tegenover staan opkomende economieën als India en Brazilië. En dan zijn er nog de Afrikaanse landen als Zuid-Afrika en Ethiopië, waar de belangen minstens even groot zijn. Zuid-Afrika is dankzij de eigen kolenindustrie een van de meest CO2-intensieve landen ter wereld, en Ethiopië – dat kampt met grote droogte en armoede – voelt de gevolgen van de klimaatverandering hard. 

Maar gaat het lukken? Zij die denken van wel, weten zich gesterkt door een klimaatbewustzijn dat het afgelopen decennium enorm gegroeid is. Dat komt door de media, die gretig hierover berichten, maar ook door de populaire cultuur. Kijk naar regisseur Roland Emmerich, die met films als The Day After Tomorrow en 2012 miljoenen bioscoopbezoekers voorzag van apocalyptische klimaatvrees. Al was het maar voor een paar uur. Gesterkt door dat gegroeide bewustzijn zou je denken dat de heren in Kopenhagen niet anders kunnen dan rigoureuze maatregelen nemen, dat ook de wereldleiders hun ego’s en belangen opzij zullen zetten voor een betere wereld.  
 
Aan de andere kant heeft die grotere aandacht voor het klimaat ook gezorgd voor meer klimaatmoeheid en een flinke hoeveelheid cynici. Inmiddels woedt er een ware oorlog tussen klimaatfundamentalisten en zij die denken dat het allemaal wel meevalt. Vorige week lekte een serie e-mails van klimaatwetenschappers waarin ze het manipuleren van onderzoeksresultaten bespreken. Koren op de molen van de tegenstanders, die meteen riepen dat de opwarming van de aarde een fabeltje is.  
 
Bovendien spelen er enorm veel verschillende belangen die misschien niet in een compromis te vangen zijn. Grootste twistpunt is hoeveel er gesneden moet worden in de eigen CO2-uitstoot. Snel groeiende landen als Brazilie, India en China zijn huiverig om daarin grote beperkingen te accepteren. Zij beginnen tenslotte net lekker mee te doen. Die groeiende economie bestrijdt de armoede in hun land, zullen ze beweren, en dat argument is moeilijk te weerleggen. Als bijvoorbeeld China teveel beperkt wordt in de eigen CO2-uitstoot dreigt het, net nu het leuk mee gaat in de vaart der volkeren, de deksel op de neus te krijgen. Geen wonder dat verscheidene Chinese topeconomen al wekenlang in koor heel hard ‘nee’ richting Kopenhagen aan het schreeuwen zijn. Het land is bang met een time-out opgezadeld te worden die een verlammende werking op de eigen groei zal hebben. 

barack-obama-bw

Barack Obama's speech werd verplaatst van het begin van de klimaattop naar het einde ervan. Is dit goed of slecht nieuws?

En dat is een sentiment dat in iedere opkomende economie speelt. Dat de wereldwijde industrialisatie grootschalige negatieve gevolgen heeft voor de gezondheid van onze planeet staat buiten kijf – en met het intensiveren van die industrialisatie intensiveert ook de aftakeling. Dat zullen de ‘nieuwelingen’ niet tegenspreken. Maar een pas op de plaats zullen ze niet snel maken. Gisteren lekte de conceptovereenkomst van de klimaattop. Vooral de ontwikkelingslanden schrokken zich rot, omdat de tekst hen dwingt akkoord te gaan met een flinke afname van de CO2-uitstoot, in tegenstelling tot de grote landen die meer mogen blijven uitstoten.  

Toen bekend werd gemaakt dat de Amerikaanse president Obama niet aan het begin, maar aan het eind van de top zou spreken, wakkerde de hoop kortstondig aan. Die wijziging van de plannen was voor sommigen een teken dat ook de VS een mooi akkoord verwacht. Een overeenstemming die Obama met een van zijn sterke speeches luister bij zal kunnen zetten. Die hoop sloeg gisteren om in onrust. Men zag in dat Obama juist wel eens zou kunnen worden ingezet om een verdrag te verkopen dat voor veel landen buitengewoon ongunstig is.  

Deelnemers aan de conferentie proberen de indruk te wekken dat de sfeer in Kopenhagen er één is van ‘de schouders eronder’. Maar de manipulatieve e-mails van vorige week, en de gelekte concepttekst hebben het onderlinge wantrouwen vergroot. Dat er iets moet gebeuren is evident. Maar een oplossing daarvoor is onmogelijk te realiseren in het overvolle mierennest dat Kopenhagen dezer dagen is. 

Laten we Kopenhagen zien als een soort grote netwerkborrel, waar landen nader tot elkaar kunnen komen, met elkaar blijven praten en onderling bilaterale overeenkomsten gaan sluiten. Zo gingen Burkina Faso, Soedan en Frankrijk onlangs een deal aan om bestaand bos te beschermen, zo valt op weblog Sargasso te lezen. Het blog hoopt op een ‘waaier van bilaterale overeenkomsten’. Mocht dat het resultaat van Kopenhagen zijn, dan is dat al heel wat. In dat geval zal er in 2010, hoogstwaarschijnlijk in veel kleinere kring, een opvolger van Kyoto uitgedokterd worden. Maar voor nu zijn het twee gespannen weken en moeten we afwachten welke boodschap de messias uit Washington uiteindelijk de wereld in zal sturen.

-Tim Fierant (Hoogeveen, 1981) is journalist. Begin 2009 studeerde hij af aan de masteropleiding Journalistiek aan de Rijksuniversiteit in Groningen. En hoewel Groningen zich tijdens zijn zes zonovergoten studiejaren aldaar diep, diep in zijn hart wortelde zag hij al snel in dat er op media- en journalistiek gebied meer te halen viel in de randstad. Daar woont hij nu, in een woonboot. Of, in de woorden van zijn huisbaas/buurman: aan het ‘gouwe raandje van Amsterdam’.-

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Wat als

‘Even eufy checken.’ In ‘Wat als’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

een interview met Abel Kamps

Interview met Abel Kamps: 'Ik hou ervan als mijn werk meer een ervaring wordt en minder een object.'

Aucke Paulusma gaat in gesprek met kunstenaar Abel Kamps: Hoe verweef je absurditeit of humor in je kunst, en welke rol spelen deze elementen in het creëren van de impact die je werk op de toeschouwer heeft? Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer