Asset 14

Warm Vlees

Warm Vlees

De zwakte van een man, dat is wat haar drijft. Zij zet haar klauwen in de zwakste prooien en trekt ze mee de duisternis in. Kansloos zijn ze. Maar ze vragen erom. Een kort verhaal van Werner de Valk.

Ze had nooit gedacht dat het voor echte problemen zou zorgen. Een hoog libido was voor een vrouw iets goeds. Enkel bij mannen werd het echt vervelend, die waren pervers, dat waren de seksverslaafden, zij niet. Eerst dacht ze dat het een onschuldige uitlaatklep was, de ontslagen die er dankzij haar vielen. Het was een plezante bijkomstigheid dat ze opgewonden werd van het sippe gezicht van een man die net van haar te horen had gekregen dat hij nieuw werk moest gaan zoeken. Die opwinding was een extraatje, meer niet.

Eric, de manager, doet voor haar open. Ze had de nodige achtergrondinformatie verzameld; een knappe nonchalante man met meer passie voor zijn eigen ideeën dan voor zijn personeel. Dat zag ze vaker binnen de ICT-wereld, waar dit type werknemer ‘warm vlees’ wordt genoemd: een resource op een stoel. Hij brengt haar naar de koffiehoek. Een man staat onhandig tegen een hoge tafel geleund, hij kijkt even op en dan snel weer naar beneden. Ze ziet een fles cola op de tafel en donkere kringen rondom zijn ogen. Ze weet: nu moet ze oppassen. De laatste tijd is Anna bang dat de mensen het kunnen zien: de zweetplekken van haar oksels en de warmte in haar kruis. Dat ze haar perverse wensen kunnen afluisteren. Toen ze gisteren na een niet eens zo zielig ontslag even naar het toilet was gegaan, zag ze rode vlekken in haar hals.Ze moet extra oppassen omdat dit een maagd is, die herkent ze meteen. Als ze hem zou ontslaan weet ze niet of ze het daarbij zou kunnen laten.

Met rust laten.

Ze probeert diep adem te halen terwijl Eric een kopje koffie voor haar inschenkt. Zodra hij klaar is wil ze meteen de koffiehoek uitlopen, maar Eric stelt haar voor aan de man met de cola.
‘Heb je gehoord waarvoor Anna komt?’ vraagt Eric.
‘Nee.’
‘Is er sinds de laatste meeting over onze bedrijfscultuur iets veranderd?’ vraagt Eric.
‘Jawel,’ zegt de man.
Ze moet het met rust laten maar ze kan het niet met rust laten. ‘Ja?’ vraagt ze. ‘Waaraan merk je dat?’Hij staart langs hen heen naar buiten, lijkt haar niet aan te durven kijken.
Ze vervolgt: ‘Je hoeft geen antwoord te geven. Het spijt me als dit een beetje rauw op je dak komt vallen, maar er zal een kleine reorganisatie plaatsvinden.’
Ze gaat iets te dicht bij hem staan.
‘Ik ben hier om naar jullie te luisteren, en vervolgens iemand te ontslaan,’ verduidelijkt ze.
Nu kijkt hij haar wel aan.
‘Ik ga met iedereen een gesprekje voeren. Morgen horen jullie wie naar huis mag,’ zegt ze. ‘Misschien jij wel.’

’s Avonds, tijdens het eten van haar eenpersoonsmaaltijd, probeert ze zichzelf te kalmeren door het gehele personeel langs te gaan. Aan werk denken maakt haar rustig. Helaas zat er niets interessants tussen. Ze stelde varianten op dezelfde vragen en kreeg de gangbare afgezaagde antwoorden terug. Twintig man passeerde die dag. Louter warm vlees: de één nog meer vervangbaar dan de ander. Maar geen van hen was geschikt. Ze pakt haar laptop, bekijkt haar aantekeningen. Hier is ze goed in, dat weet ze. Ze behoorde tot de beste van haar bedrijf – totdat de kicks die ze van die ontslagen kreeg uit de hand begonnen te lopen. Maar hoe gestructureerd ze ook door haar aantekeningen gaat, ze blijft maar aan hem denken. Aan de donkere kringen onder zijn ogen, het wegkijken, de slappe antwoorden die hij gaf.

Ze krijgt het zo warm als ze zich voorstelt hoe dat gezicht eruit zou zien als ze die magische woorden zou laten vallen. En nóg warmer als ze hem daarna zou meenemen naar haar huis, om hem op te sluiten. Ze prakt alle aardappelen plat, maar dat helpt niet. Ze moet het op een andere manier van zich afschudden. Ze doet de gordijnen dicht en gaat op de bank liggen.

Meestal helpt de porno om haar fantasieën te verdrijven, maar nu lukt het niet: zijn gezicht blijft zich opdringen. Bij haar in huis. Haar permanente slachtoffer, het chronische ontslag. Iemand die ze altijd bij zich heeft, als een hondje dat gehouden wordt om in het geniep tegen te kunnen schelden.

En met het idee dat ze ziek is, een ziekte is, komt ze klaar.

*****

‘We hebben een negen,’ zegt Rudolf.
Zijn collega’s blijven turen naar hun schermen, een enkeling kijkt op.
‘Die met dat rokje,’ verduidelijkt hij.
Hij wijst naar een blonde vrouw aan de overkant van de straat die wacht totdat ze kan oversteken. De rok is van leer, haar hakken hoog. Martin komt naast hem staan.
‘Nee man,’ zegt hij, ‘hoogstens een zes. Je moet aan je standaard werken.’
Rudolf haalt zijn schouders op.

Ze kruipen weer achter hun schermen, terug naar hun programmeercode. Hij heeft een standaard nodig, maar hij werkt met variabelen. Hij voert veranderingen door in het computersysteem, wijzigt de variabelen aan de hand van de gebruikelijke methode. Hij is geen schaap dat de kudde volgt; hij is een plukje wol dat meegaat omdat het vastzit.

Rudolf loopt naar de koelkast en pakt zijn eigen fles cola.

Eigenlijk zou hij gewoon voor een drie moeten gaan, dat is beter dan niks. Op je dertigste nog steeds niks. Maar dat zullen ze merken: zit hij daar met zo’n lelijkerd in een restaurant, komt er toevallig een collega langs, zal je net zien.

Hij kijkt op als hij zijn naam hoort, en bevriest als hij ziet wie hem heeft geroepen. Ze leunt, haar armen gekruist, tegen de deurpost.
‘Rudolf,’ zegt ze nog een keer.
Hij volgt haar, gaat tegenover haar zitten en ze is wél een negen.
‘Ik val meteen met de deur in huis,’ zegt ze. ‘Waarom zou jij hier moeten blijven werken?’
Hij wil het niet over werk hebben, hij wil het over háár hebben.
‘Het gaat niet om wat je precies doet,’ zegt ze, ‘dat kunnen anderen ook. Wat gebeurt er met de sfeer in de groep als jij er niet bent?’
‘Dat weet ik niet,’ zegt hij. ‘Ik heb het hier alleen meegemaakt als ik er zelf bij ben.’ Hij probeert te lezen wat ze opschrijft maar kan zich door de sierlijkheid van haar vingers niet focussen op de letters.
Ze legt haar pen neer. Kijkt hem aan. ‘Waarom blijf je hier?’
‘We hebben toch een gesprek?’
Ze zucht. ‘Ik bedoel: waarom blijf je hier werken?’
‘Zodat...’ zegt hij, en dan komt er iets los. Iets in haar ogen doet hem geloven dat hij een kans maakt. Hij is geen stukje wol dat nodig afgeschoren moet worden, hij is een stier die recht op zijn doel afgaat. ‘Zodat ik nu met jou kan praten en...’
‘We proberen het anders,’ onderbreekt ze hem. ‘Wie heeft hier het meest ongunstige effect op de werksfeer?’
‘Dat weet ik niet,’ zegt hij.
‘Laatste poging. Wat als ik jou laat ontslaan?’
‘Dan… dan heb ik geen baan meer.’

De volgende ochtend staat hij bij de bushalte. Trillend zwaait hij naar de ramen van het kantoor aan de overkant, waarachter mannen staan die een kwartier geleden nog zijn collega’s waren. In een flits ziet hij zichzelf ertussen staan, druk bezig met het uitdelen van cijfers aan vrouwen die hij nooit zal aanraken. Maar dat is nu niet meer nodig, want naast hem staat een negen. Een negen die hem gisteravond zomaar opbelde voor een drankje. Misschien wil ze wel met hem zoenen.

De overdracht van zijn werk was zo gepiept, net als het afscheid. Hij ging alle taken bij langs die nog op zijn naam stonden en legde helder uit wat er moest gebeuren, er waren nauwelijks vragen. Daarna schudde hij iedereen de hand. Behalve Eric, die zat in een vergadering.

Het maakt niet uit. Hij kijkt opzij: ze staat er echt. Ze kijkt terug, met een blik alsof ze iets stouts van plan is. Hij glimlacht.

Mail

Werner de Valk (hij/hem, 1988), deels opgegroeid op Ameland, is kunstenaar en schrijver. Hij bracht zijn jeugd door op Ameland, studeerde neurowetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam en vervolgens Unstable Media aan de Gerrit Rietveld Academie. Zijn korte verhalen zijn verschenen in de longlist van de Grote Lowlands Schrijfwedstrijd, finales van Het Rode Oor, bij de Optimist en in Tijdschrift EI.

Jesse Strikwerda is illustrator en één van de drie winnnaars van de Fiep Westendorp stimuleringsprijs 2015.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te zien? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Auto Draft 6

ode aan de lepismA saccharinA

Lieke van den Belt neemt je mee in de wereld van de zilvervis. Met lichte en vervreemdende beelden schetst ze in twee gedichten een dialoog tussen deze beestjes en hun slachtoffers. Lees meer

Enterprise, Alabama

Enterprise, Alabama

Charlotte Duistermaat neemt je mee in de enigszins absurde culturele en historische impact van een snuitkeverplaag op een Amerikaans dorpje en de vergelijkbare migratiestromen van mens en dier. Lees meer

Auto Draft 5

Verpopping

Wanneer een rups zich in de sombere wintermaanden in haar keukenraam nestelt, koestert de hoofdpersoon in dit verhaal van Esther De Soomer voor het eerst weer gevoelens van liefde en tederheid. Lees meer

Huizen, omhulsels 1

richtingen, ruimtes, rijping

Anne Ballon schreef drie gedichten over een innerlijk dialoog. Met zachte, precieze en lichamelijke beelden neemt Anne ons mee in een conflict tussen een ‘jij’ die naar geborgenheid in seksuele ervaringen zoekt en een ‘ik’ die aan dit zoeken probeert te ontsnappen. Lees meer

Stilte

Stilte

Haren wassen bij de kapper, of een ochtendkoffie in een treincoupé. Angelika Geronymaki neemt je in dit gedicht mee langs vormen van stilte. Lees meer

Schieten op de maan

Schieten op de maan

'I shot the moon, and I’ll do it again if I have to.' Julien Staartjes vindt het moeilijk te bevatten hoe de wereld letterlijk in brand staat, maar er toch vooral ogen zijn gericht op wie de grootste raket kan bouwen. Daar kan geen fictie tegenop, maar je moet het toch proberen. Lees meer

Ik was elf

Ik was elf

In dit verhaal onderzoekt Jochum Veenstra waar de grens tussen fictie en werkelijkheid ligt voor kinderen. En tot welk punt kan je als ouder je zoon beschermen? Lees meer

 1

De zee

Mariska Kleinhoonte van Os schrijft met groot mededogen en rauwe eerlijkheid over degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen, in de verhalenbundel 'Tussen de mazen' die op 14 februari verschijnt. Op onze site lees je alvast een voorpublicatie. Lees meer

De rattenkoning

De rattenkoning

Een schoolreis naar Praag klinkt als een feestelijke afsluiting van de middelbare school: slapeloze busritten, sigaretten in de schaduw van kasteelparken en stiekeme plannen om absint te drinken in hotelkamers. Maar in dit verhaal van Nick De Weerdt eindigt de reis voor een onafscheidelijke vriendinnengroep met een onverwachte confrontatie: de rattenkoning. Lees meer

Even zweven de levende wezens

Even zweven de levende wezens

Voor Hard//hoofd dicht Pim te Bokkel over de verschillende facetten van water: de kalmte en geborgenheid ervan, of juist de dreigende weidsheid. Dit is een voorpublicatie uit de bundel 'Even zweven de levende wezens' die op 16 januari bij uitgeverij Wereldbibliotheek verschijnt. Lees meer

Een echte vis

Een echte vis

In dit verhaal van Maartje Franken dreigt er meer dan alleen een storm. Kinderen gaan op zomervakantie in de regen, ontdekken een verzonken stad en proberen te documenteren zoals Bear Grylls. Lees meer

Lichamen en monden

Lichamen en monden

Hoelang blijf je toekijken? Wanneer dondert alles in elkaar? Waar zit de zwakke plek van passiviteit? Pieter van de Walle neemt je in dit kortverhaal mee als apathische visverzorger in een Berlijns aquarium. Lees meer

De Groep

De Groep

'Ik ben Jane en Kevin is een lul die te veel ruimte inneemt.' Amal Akbour schreef een verhaal over Jane, een narcistische jonge vrouw die voor het eerst deelneemt aan groepstherapie. Dit is een voorpublicatie van het verhaal dat Amal schreef als onderdeel van het Veerhuis Talentenprogramma. Lees meer

Auto Draft

Rooilijnen

Rik Sprenkels schrijft (als dichter en medewerker bij het Kadaster) over de beleidsregels achter de openbare ruimte: voor de gewone sterveling zijn ze onzichtbaar, terwijl ze wel veel invloed hebben op hoe hun wereld werkt en eruitziet. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer