Asset 14

Verliefde klimaatvluchtelingen

Verliefde klimaatvluchtelingen

De oranje zon hangt laag in de lucht, die al dagen de kleur heeft van een rijpe perzik.

Het is veel te warm voor midden november. Op de parkeerplaats deden we onze jassen uit en nu banjeren we in onze wollen truien over het strand, onze sneakers knarsend over de honderden scheermesjes die daarop liggen uitgezaaid.

'Kijk, het huisje van een zee-egel,' zegt W. Tussen zijn vingers houdt hij een halfrond wit karkasje. We rapen nog meer schelpen. Ik vind een Amerikaanse boormossel, oesters en een gevlochten fuikhoren, en stop alles in mijn tas voor mijn verzameling.

Zouden de historici van de toekomst ooit de verhalen lezen van mensen die de beslissing om voor een stijgende zeespiegel te vluchten, maakten op een romantische middag, met 17 graden in midden november, schelpen rapend op het strand?

'Nijmegen is ook wel een leuke plek.' W. is even stil en kijkt mijmerend voor zich uit. We staan hand in hand, uitkijkend over de grauwe zee. Links aan de horizon steken de gedaanten van witte schoorstenen af tegen de pastelkleurige lucht. 'Of Arnhem,' voeg ik toe.

We lopen verder fantaserend terug naar een bescheiden strandtent, waar mensen met hun hoofd opgeheven naar de herfstzon zitten, hun honden kwispelend over het terras, voor hen op de tafels halflege glazen bier met stilliggend, lobbig schuim.

Aan mijn hart trekt iets van vaag verdriet (ik kan niet geloven dat het zover is gekomen).

Nadat we groentekrokketten op brood en cola hebben besteld, haalt W. zijn telefoon tevoorschijn om door Funda te scrollen. Ik leun naar voren om mee te kijken en slaak een kreet bij het zien van een groen boothuis op de Veluwe.

W: 'Ja leuk, maar ligt dit boven NAP?’ Ik probeer de kaart met de blauwe vlek als toekomstig ondergelopen gebied voor de geest te halen. 'Weet ik niet eigenlijk, vast wel,’ antwoord ik. ‘Ze zouden op die huizensites een nieuwe functie moeten toevoegen, zodat je op NAP kunt filteren.’ Ik zeg het met een mild genoegen (wat spannend dat het zover is gekomen), maar aan mijn hart trekt iets van vaag verdriet (ik kan niet geloven dat het zover is gekomen).

We rijden terug voor het donker wordt. De mooie route, langs reusachtige ronde gashouders en slierten aan roestbruine cargo wagons. Aan de reflectie op de ramen van de negentiende-eeuwse bakstenen fabrieken zie ik dat de lucht inmiddels nog dieper roze kleurt.

'Hoe snel wil je weg uit de stad?' vraag ik zo luchtig mogelijk, om mijn opwinding te verbergen. 'Hmm… nouja, we kunnen eerst een tussenoplossing zoeken in de buurt van Amsterdam, zolang we er werken,’ antwoordt W. ‘De grote uitstroom is toch niet binnen 10 jaar.’

De enorme windmolens langs de kant van de weg zwaaien ons traag tegemoet.

Zit ik in een film? Ik draai aan de radioknopjes in de hoop dit surrealistische gesprek met iets kalmerends als zaterdagmiddagjazz of seventies softrock bij te zetten, maar ik blijk niets meer te kunnen vangen dan een sliert aan ruisende stemmen en hoge piepjes. Dan hoor ik de schelpen rinkelen in mijn tas, hoopvol en aards. Ik zit niet in een film.

Achter ons puffen de fabrieksschoorstenen onvermoeibaar door. De enorme windmolens langs de kant van de weg zwaaien ons traag tegemoet. ‘Ik vind windmolens geruststellend,’ vertel ik W. Hij kijkt vluchtig uit het zijraam en zegt: ‘Ze zijn inderdaad wel mooi, maar zo omineus.’

Ik weeg zijn woorden en zie flitsen van de middag - de rare warmte, de roze lucht, een zee-egel karkas, een boothuis boven de zeespiegel, en trage, rustgevende windmolens. ‘Wel mooi, maar zo omineus.’ Precies als onze toekomst.

Mail

Aisha Mansaray (zij/haar, 1988) studeerde Engelse taalwetenschappen en interculturele communicatie. Nieuwsgierigheid naar mensen en de wereld is haar stuwende kracht. Houdt van een Socratisch gesprek (soms ook met zichzelf) en onderzoekt door middel van schrijven hoe de werkelijkheid gevormd wordt door taal, gedachten en ideeën.

Anna June (1994) is een illustrator uit Leiden en werkt voor verschillende opdrachtgevers. Haar tekeningen gaan vaak over ‘hoe mensen doen’, dieren, identiteit en ongemak. Ze is oprichter van het Leidse makerscollectief ROEM, een stichting die jonge makers ondersteunt en samenbrengt.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
Lees meer
het laatste
Automatische concepten 55

Mijn vader en ik, mijlenver uiteen

Hoe blijf je strijdvaardig als misstanden generatie na generatie niet worden opgelost? Marthe van Bronkhorst reflecteert op de relatie met haar vader en hoe ze verschillend met onrecht omgaan. Lees meer

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

Een koetjes-en-kalfjesgesprek tussen Eva en een collega in de trein wordt ongemakkelijk wanneer hij ongefundeerde aannames doet over haar privéleven. Lees meer

een persoon die naar hun eigen vervormde gezicht staart in de weerspiegeling van een telefoon

AI-angst

Wanneer Aisha in het bibliotheekcafé ineens met een human robot hybrid wordt geconfronteerd die rechtstreeks uit the Uncanny Valley schijnt te komen, lijkt het toppunt van haar industrialisatieverwarring bereikt. Lees meer

Baas in eigen brein

Baas in eigen brein

Marthe van Bronkhorst loopt in haar werk als psycholoog tegen een dilemma aan - is medicatie wel echt altijd de oplossing voor psychische problemen? Lees meer

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Eva slaapt de laatste tijd slecht. De nachtelijke hersenspinsels die ze compulsief noteert 'rieken een beetje naar waanzin'. Lees meer

Welkom in het circus van de dood

Het circus met één wild dier

Marthe van Bronkhorst verbaast zich tijdens een circusact die verkeerd afloopt over hoe laconiek het publiek reageert: "We hadden met zijn allen bij de galg kunnen staan, een standrechtelijke executie, een heksenverbranding – de popcorn was rondgegaan." Lees meer

Onthouden dat ik het even moet vergeten 1

Onthouden dat ik het even moet vergeten

Heeft iedereen zo'n fabelachtig goed geheugen voor schijnbaar onbenullige details, of ligt het aan Eva? Lees meer

Vriendschapsverdriet

Vriendschapsverdriet

Marthe van Bronkhorst worstelt met de abrupte beëindiging van een vriendschap. Lees meer

Automatische concepten 86

De lelijke waarheid van het wachten

Wachten is niet Eva's sterkste kant, zeker wanneer er hartstocht in het spel is. Lees meer

22 dingen om te onthouden uit 2022

22 dingen om te onthouden uit 2022

Marthe van Bronkhorst combineert plaktivisten, het WK en boze boeren in haar muzikale terugblik op 2022. Lees meer

Automatische concepten 84

Het probleem van degenen met een baarmoeder

Eva denkt terug aan alle keren dat haar bedpartners ervan uitgingen dat zij wel maatregelen zou treffen ter voorkoming van een zwangerschap. Lees meer

Automatische concepten 83

Je bent onironisch goed

Een muzikaal jaaroverzicht drukt Marthe van Bronkhorst met haar neus op het feit dat ze een onironische wansmaakhebber is. Lees meer

Mensen uit een ander leven

Mensen uit een ander leven

Tijdens een schrijfretraite op het Noord-Franse platteland ontmoet Eva van den Boogaard twee mensen met wie het meteen klikt. Maar zo snel het contact was gelegd, zo snel is het weer verbroken bij het afscheid. Of ziet ze ze nog terug? Lees meer

Column Marthe

De liefde tegen het systeem

Kan de liefde alle verschillen tussen mensen overwinnen? Marthe van Bronkhorst betwijfelt het na een vurig debat tijdens een date. Lees meer

Monddood

Schrijven is eigenlijk monddood maken

Je kan altijd over de rug van de ander schrijven, toch? Marthe van Bronkhorst raakt hierover in discussie op een literaire avond die steeds absurdistischer wordt. Lees meer

Een docent met een lichaam

Een docent met een lichaam

Ook wanneer Eva voor de klas staat is ze in de eerste plaats een mens met een lichaam dat behoeftes kent. Maar dat blijkt minder vanzelfsprekend dan het lijkt in het onderwijs. Lees meer

Stadsmens (v, jong, cynisch) zoekt boer

Stadsmens (v, jong, cynisch) zoekt boer

Marthe van Bronkhorst wordt in een sprookjesachtig eilanddorp geconfronteerd met haar cynisme. Lees meer

Een mens zoals alle anderen

Een mens zoals alle anderen

Eva probeert zich in de metro te gedragen op een manier die voor normaal moet doorgaan, maar dat valt nog niet mee. Lees meer

Dé vluchteling bestaat niet

Dé vluchteling bestaat niet

Marthe van Bronkhorst hoort bij de huisartsenpraktijk verhalen van vluchtelingen. Ze raakt gefrustreerd, omdat de politiek niet ziet 'dat een individu meer is dan twee vierkante meter ruimte en een lichaam dat gevoed moet worden'. Lees meer

Column: Objectief gelukkiger met onszelf

Objectief gelukkiger met onszelf

Ook op vakantie blijkt de tijd niet stil te staan, merken Eva en haar vrienden in Zuid-Frankrijk. Gelukkig gaan ze er qua uiterlijk alleen maar op vooruit, vindt één van hen. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel