Kasper gaat verhuizen en dat betekent, treurig genoeg, dat hij afscheid moet nemen van zijn Turkse bakker." /> Kasper gaat verhuizen en dat betekent, treurig genoeg, dat hij afscheid moet nemen van zijn Turkse bakker." />
Asset 14

Verhuizen

Een jongen met een Turkse pizza in zijn hand leidde ons rond in ons toekomstige huis. "Moest nog ontbijten," verontschuldigde hij zich voor de rol in zilverfolie waar knoflooksaus uit droop. Het was drie uur ’s middags, maar wij waren studenten onder elkaar en begrepen dat daarom best. Mijn vriendin liep inspecterend door elke kamer en vertelde hoe we het gingen inrichten, maar ik had meer aandacht voor de geurende lekkernij. "Beste Turkse bakker van het westelijk halfrond," vertrouwde de jongen mij smakkend toe. "En maar dertig meter hier vandaan, wat dat betreft is deze locatie ideaal." Toen mijn vriendin en ik naar buiten liepen waren we beiden extatisch. "Wat fantastisch toch!" riep zij uit. "Ja," beaamde ik, "laten we er meteen een kopen, het zal de eerste zijn van velen." Haar gezicht betrok. "Heb je het nou over die stomme pizza? Lekker belangrijk zeg! Heb je gezien wat we allemaal met die woonkamer kunnen doen?" Ik begreep niet goed wat er te doen viel. Eigenlijk had ik helemaal niet willen verhuizen, want dat leek me maar een hoop gedoe. Maar mijn geliefde vond dat mijn studentenkamer, waar zij een jaar daarvoor was ingetrokken om niet meer af te hoeven spreken, te weinig bewegingsvrijheid voor ons beiden bood. “Ik heb er geen enkel probleem mee om de bank nooit te verlaten”, opperde ik nog, maar mijn vriendin was onvermurwbaar. De Turkse pizza zorgde er echter voor dat ik de veranderingen positief tegemoet zag.

De komende jaren aten wij op gezette tijden een Turkse pizza als lunch. Ik was meestal degene die ze haalde en die dus de onvermijdelijke twee vragen van de Turk moest beantwoorden. De ene vraag luidde “eten of meenemen?” en dat was nog eenvoudig te beantwoorden, maar tegen de andere vraag zag ik steeds weer op. “Alles erop?” was die vraag. Met ‘alles’ werd sla, knoflooksaus en hete saus bedoeld. Ik wilde dat allemaal wel en mijn vriendin ook, alleen wilde zij maar een beetje hete saus. “Op beide alles, maar op een niet te veel hete saus”, probeerde ik dan, of “op de ene alles en op de andere ook alles maar dan slechts een pietsje hete saus”, of “op de ene alles en in reguliere hoeveelheden, op de andere ook alles maar dan wat betreft de hete saus slechts een minimale portie”. Welke zin ik ook koos als antwoord op zijn vraag, steeds weer vormde dit een moment waarin de wereld uit elkaar leek te kunnen vallen. Maar ook al zou blijken dat op de ene pizza de normale hoeveelheid hete saus terecht was gekomen en op de andere extra veel, of een andere variatie die ons middagmaal naar Russische roulette deed smaken, ik wilde er niet te veel woorden aan vuil te maken. De vragen van de bakker waren een onderdeel van een routine die niet doorbroken mocht worden. Met zijn behaarde handen sloeg hij het deeg plat en veegde dan die handen af aan het schort dat om zijn dikke buik gespannen zat, waarbij van ver achter uit zijn keel een melodie klonk. Ik stelde mij voor dat het een lied was waarmee zijn moeder hem als kind in slaap wiegde. Misschien lag het aan mij, maar met de jaren begon dit lied steeds weemoediger te klinken. “Dag buurman”, zei de Turk als ik zijn zaak verliet, maar hij keek me nooit aan.

Illustratie: Tejo Verstappen

In het jaar dat het uit was tussen mij en mijn vriendin, en zij een andere woning betrok waardoor ik opeens meer bewegingsvrijheid kreeg dan ik ooit had gewild, werd het halen van een Turkse pizza opeens een doodeenvoudige aangelegenheid. “Eén pizza, om mee te nemen, met alles erop”, zei ik dan en hoefde vervolgens alleen maar te wachten. Soms vroeg ik mij af of de Turk zich afvroeg wat er met die andere persoon gebeurd was, de persoon die niet te veel hete saus wilde. In deze periode kwam de zoon van de Turk steeds vaker in de winkel te werken. Zijn vader richtte zich op het bakproces, de zoon verzorgde het contact met de klanten. Met zijn vlotte babbel en bijdehante lach leek hij hier veel plezier in te hebben. Toen mijn vriendin en ik weer bij elkaar kwamen was ik bang dat het halen van een pizza opnieuw zwaar zou worden, maar de jongen begreep meteen wat ik met mijn bestelling bedoelde en kwam zelfs met het idee een extra servet om een van de twee pizza’s te doen zodat wij ze makkelijk uit elkaar konden halen.

Het was duidelijk dat de vader het bij het bakken van pizza’s wilde houden, maar de zoon meer mogelijkheden zag. “Maandag hebben we kapsalon” zei de jonge Turk op een dag en ik zag een glundering in zijn ogen. “Zo zo,” zei ik “dat is niet mis, dan kom ik hem zeker uittesten”. Maar die maandag keek hij me schuldbewust aan. “De frituur voor de friet moet nog geleverd worden”, zei hij. De volgende paar keer dat ik een pizza haalde bleek de frituur om een andere reden vertraagd te zijn. Op een gegeven moment vroeg ik er niet meer naar, maar het was duidelijk dat de frituur tussen ons in was komen te staan. Ik had alleen een kapsalon willen kopen om hem een plezier te doen, maar ik was bang dat hij nu de meest ingewikkelde vergunningen aan het aanvragen was om mij als klant tevreden te kunnen houden. Wat had ik ooit anders gewild dan zijn vaders pizza’s, de beste van het westelijk halfrond? Steeds vaker versnelde ik mijn pas als ik de zaak passeerde en smeerde ik tussen de middag een boterham met kaas.

Volgende week gaan mijn vriendin en ik verhuizen. Sinds we ons hebben voortgeplant is er meer bewegingsvrijheid nodig. Mijn vriendin is de hele dag aan het klussen in het nieuwe huis. Ik zit in het oude huis en pas op mijn dochter. Vandaag ben ik afscheid gaan nemen van de Turk. Zijn zoon was er niet. “Ik heb de afgelopen vijf jaar genoten van jouw pizza’s,” zei ik tegen de man, “en daar wil jou voor bedanken.” Ik was bang voor het effect dat mijn mededeling op zou roepen. Misschien zou de man mij voor het eerst echt aankijken, misschien zouden er tranen vallen op zijn schort. In plaats daarvan schoof hij twee pizza’s in de oven en zei: “Buurman ga verhuizen, isj goed.” Met een tintelend gevoel liep ik de winkel uit. Ik kan verder.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Tot morgen

Tot morgen

Na bijna vier jaar als columnist voor Hard//hoofd is het voor Eva tijd voor iets nieuws, maar afscheid nemen is niet haar ding. 'Dus lieve lezers: voor jullie nu een kus op de wang, en tot morgen!' Lees meer

Wat je niet zult zien op het nieuws

Wat je niet zult zien op het nieuws

Marthe van Bronkhorst beschrijft dat wat ongezien blijft op het nieuws over de demonstaties bij de UvA. 'Maar het is wel gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.' Lees meer

Mooi weer spelen

Mooi weer spelen

Als Aisha’s eerste therapiesessie niet voelt als de warme deken waar ze op hoopte, mist ze groepsgenoot S., die haar een spiegel voorhield. Lees meer

Verdomme, ik heb wel geleefd

Maar verdomme, we hebben wel gelééfd

Marthe van Bronkhorst schreef in 2019 een toneelstuk dat bijna volledig werkelijkheid is geworden. Kan ze de slotscène nog weren uit de realiteit? Lees meer

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Alles wat ik wil en absoluut niet nodig heb

Wanneer Eva op bezoek is bij haar zus, vraagt die of Eva haar eicellen al in heeft laten vriezen. Het laat Eva nadenken over hoe ze de vraag 'Wil ik een kind?' überhaupt kan beantwoorden. 'De vraag omtrent het ouderschap is bij uitstek een gevoelskwestie, en mijn gevoel volgen is nooit mijn sterkste punt geweest.' Lees meer

Niet

Niet

'Naarmate die vakantie vorderde, begon ik die ‘niet’ te bezien in het licht van een oude angst die soms omhoogkomt. Wanneer namelijk mijn vriendin zei: ‘dat is een lantaarnpaal’ en ik zei ‘niet’, begon ik me af te vragen of we inderdaad wel dezelfde lantaarnpaal zagen.' In deze column schrijft Anne Schepers over het woord 'niet' en de gevolgen die het kan hebben voor een discussie. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Mijn week met morele ambitie: wat ik leerde ondanks Rutger Bregman

Marthe van Bronkhorst probeerde morele ambitie een week uit en leerde ervan - ondanks Rutger Bregman. Lees meer

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva heeft u toegevoegd aan een nieuwe groepschat

Eva nodigt twee vrienden uit om bij haar te komen eten. Ze hoopt dat dit het begin zal zijn van een nieuwe vriendengroep. Lees meer

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn 1

Links, wees niet zo bang om hypocriet te zijn

Marthe van Bronkhorst bekijkt hypocrisie als spectrum: hoe hypocriet ben jij op een schaal van Frans Bauer tot Johan Derksen? Lees meer

In je eentje achterblijven

In je eentje achterblijven

Als vriendin K. op een date gaat, denkt Eva van den Boogaard na over hun onuitgesproken pact. Zo lang ze beiden ongelukkig in de liefde zijn, hebben ze elkaar. Maar wat als er iemand dat pact uitstapt? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer