Vorig jaar pleitte ik nog voor meer geflirt en minder dating-app. Achteraf gezien was dat makkelijk praten. Op dat moment waren er nog volop gelegenheden om in het echt te flirten. Inmiddels lijkt de supermarkt de enige plek te zijn waar je nog een love interest kan scoren. En hoewel ik geloof in liefde op het eerste gezicht, heb ik gemerkt hoe lastig flirten in de Albert Heijn wordt met een mondkapje op.
Daarom kom ik terug op mijn woorden. Want in tijden van corona is Tinder misschien wel het enige romantische toevluchtsoord.
Toegegeven: zelf installeerde ik de app al voordat corona uitbrak. Vanwege mijn energie slurpende studie bleven lange avonden in de kroeg en huisfeestjes uit. De kans dat ik een nieuw iemand zou ontmoeten was zo goed als nul. Aan een vriendin gaf ik toe dat ik weer op zoek was.
‘Waarom ga je niet weer op Tinder?’ vroeg ze.
Zelf was ze sinds een halfjaar single. Vanaf de zijlijn had ik toegekeken hoe ze de ene na de andere leuke man op Tinder aan de haak sloeg. Mannen met wie het soms best serieus werd en met wie ze nu nog steeds bevriend was.
‘Zie het gewoon als boodschappen doen,’ zei die vriendin nu. ‘Iets wat niet perse leuk is, maar toch bijna dagelijks moet gebeuren.’
En dus installeerde ik de app die ik een halfjaar geleden nog had verguisd.
De boodschappen metafoor hielp. Ik tinderde veel en verwachtte weinig. En toen was daar ineens Pablo*, een Colombiaanse data engineer die mij met zijn foto’s en berichtjes van mijn sokken blies.
Ons gechat mondde uit in een date op een druilerige zondagavond. Toen ik mijn fiets op slot zette en Pablo al aan een tafeltje bij het raam zag zitten, sloeg mijn hart over. Want oh my lord, ook in het echt was hij ontzettend knap. De interessante gesprekken kwamen vanzelf en de avond ging als een roes voorbij. Toen Pablo speels met zijn vinger op mijn hand tikte wist ik dat de vonk was overgeslagen.
Ik had altijd van de daken geschreeuwd dat je op datingapps geen chemie kon voelen, maar dat bleek onwaar. Vanaf het moment dat ik Pablo’s foto voorbij had zien komen op de app voelde ik een gezonde spanning. En die was er nog steeds nu we elkaar in het echt zagen.
Van twee online profielen waren we veranderd in twee mensen van vlees en bloed die elkaar blozend over hun gênantste jeugdtrauma’s durfden te vertellen. Mensen die voor even onderdeel uitmaakten van elkaars leven. De Amerikaanse auteur C.J. Hauser, die haar ex via Tinder ontmoette, schrijft: ‘We both understood how easy it is to let your life pass along, totally in book, unless you take a risk, and disrupt the expected patterns, and try to make something human happen.’
Inmiddels zie ik tinderen niet meer als boodschappen doen, maar als een grabbelton. Het leuke van grabbelen is dat het meestal geen prijs is, maar af en toe wel. Met terugwerkende kracht begrijp ik dat alle mislukte Tinder-dates er gewoon bij hoorden. Want juist na al die keren dat het niet werkte, voelde het extra bijzonder toen Pablo en ik wél een connectie hadden.
Flirten in het echt is nog altijd het spannendste, maar lastig wanneer dit alleen nog in de supermarkt kan. Gelukkig is er ook een andere manier die werkt. Een manier die misschien wel een hoop eenzame singles door de pandemie heen helpt. Dus stel je geluk op de proef door een poging in de grabbelton van Tinder te wagen. Wie weet heb je wel gelijk prijs.
* niet zijn echte naam
Toch nog een hart onder de riem nodig? Lees de tips van Esther Perel om Tinder-moeheid te voorkomen.
Beeld: still uit Sabrina (1954) met Audrey Hepburn, via Flickr
