Asset 14

Met je moeder op vakantie

Het paswoord van de simkaart – geleend van een vriendin – waarmee ik in het buitenland goedkoper kan surfen, is ‘jemoeder202’. Mijn eigen moeder heeft me ooit verboden ook maar één letter over haar te schrijven. ‘Doe dat maar als ik dood ben’, zegt ze. ‘Jemoeder202’, tik ik in, waarop het verbond voor de komende vier dagen begint.

Je moeder en ik zitten die vier dagen op een eiland. Het is een vakantie-eiland dat zijn voorvoegsel anders invult dan je zou vermoeden. De bars zijn gesloten, de restaurants (behalve één) zijn gesloten, de winkels (behalve één, waar er weinig van nut wordt aangeboden – potten Nutella, gedroogde abrikozen, zakken chips, we kochten een zak chips) zijn gesloten. Op straat geen ziel te bekennen en ook de lucht is afgesloten door zware, donkere wolken. Is het de crisis? Is het de dreiging van de kale berg achter ons huis, waarvan de top verborgen blijft onder een gigantische pikzwarte wolk, die alles en iedereen achter slot en grendel houdt?
Het is een eiland, en wij zijn er op vakantie.

Het huis is ingesteld op hitte. De airco kan warme lucht blazen, maar als je wifi wilt, moet je buiten zitten, dicht bij de wifibron aan de bar bij het zwembad, die ook gesloten is. Daar zitten je moeder en ik dan soms, op het terras achter een plastic wering, met onze jassen aan, zodat we de krant kunnen lezen of het weerbericht checken.
Je moeder geeft het internet als eerste op. Gezeten in bed, de warmste plek van het verder kale vertrek, verslindt zij achter elkaar de twee boeken die ze bij zich heeft. Daarna neemt ze het boek waarin ik halfweg was geraakt tot zich, genoeglijk nippend aan de lokale wijn.
Nadat ik in één dag tijd 25 euro over de internationale roamingkling heb gejaagd (jemoeder202 belooft veel maar geeft weinig), en mijn handen te verkleumd zijn geraakt door de wifibron, volg ik.

 

Je moeder en ik hebben het natuurlijk niet altijd makkelijk gehad. Dat ik geen dreadlocks mocht, dat ik lang nadat ik mijn rijbewijs had gehaald nog ongeschikt werd geacht om een auto te besturen, dat de vriendjes die ik meebracht niet voldeden aan de eisen, die dingen waren ooit grond voor ernstige conflicten. Dat ik op een dag al mijn spaargeld had geïnvesteerd in een Afrikaanse kapperszaak in Brussel-Noord om mijn haar in duizend vlechtjes te laten leggen, vond je moeder hoogverraad. Hier op dit eiland ben ik allang voorbij het besef dat ook ik aan dodelijke bezorgdheid en een onaantastbare set principes lijd.

Je moeder vindt het best als ik ’s morgens weinig te vertellen heb. Ik hoef geen moeite te doen een beeld van mij op te hangen, het beeld van de toffe reisgezel. Ze kookt spaghetti die door snobs afgekeurd zou worden: on-Italiaans veel grofgesneden groenten in on-Italiaans veel tomatensaus. Er is een tijd geweest dat ook ik commentaar had op de on-Italiaansheid van deze spaghetti, maar intussen heb ik geen manier bedacht om het anders te doen.
Ik zeg: vroeger mocht ik zo niet eten (elleboog op tafel), en nu mag ik alles. Gek is dat toch? Je moeder zegt: "Nu mag je alles." Later op de dag spreek ik haar vermanend toe dat ze haar rugoefeningen nog niet heeft gedaan.

We cruisen wat in ons rode huurautootje over het eiland (ik achter het stuur, je moeder trapt op een denkbeeldig rempedaal, maar houdt zich verder gedeisd), en wandelen door doodse dorpjes. Ook hier is alles potdicht en je moeder krijgt de slappe lach.

Ik bekijk je moeders profiel, terwijl ze op blote voeten het gaspedaal ingeduwd houdt, en vind het opeens onrechtvaardig dat ze geen beroemdheid is geworden.

Op de dag van ons vertrek breekt de zon door. De zwarte wolk rond de kale berg wordt eerst wit, om vervolgens te verdampen. We rijden naar de luchthaven (je moeder had gezegd dat ik heel goed kon rijden, maar wilde nu toch liever zelf) en raken klem te zitten in een steil hellend, claustrofobisch dorp dat onze gps niet kent. Aan weerszijden van de auto hebben we ongeveer twee centimeter speling. Voor ons een scherpe bocht, vlak achter ons ligt het miniatuurdorpsplein, met in het midden een boom van normale proporties.
Hier staan je moeder en ik. Immobiel tussen twee witgekalkte muren. Ze zegt: zullen we volgend jaar weer op vakantie gaan, wij samen? Ik knik.
Voor onze auto doemt een man op, met lang grijs haar. Hij wijst naar boven, gebaart dat vlak achter de bocht het dorp eindigt.

Mail

Joyce de Badts is Hard//hoofd-redactielid.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
het laatste
Komiek schreeuwt tegen wolk

Komiek schreeuwt tegen wolk

Of je vertelt de waarheid, bent grappig en wordt vervolgens gecanceld, óf je bent ‘politiek correct’ en daarmee helemaal niet meer grappig. Daar wil Jihane Chaara het even over hebben. Lees meer

illustratie van een meisje in een tent waarin ze leest en veel spullen om zich heen heeft staan, in contrast met de paarse lucht buiten

De magen zagen bleek in dit licht

'Ik heb een onstilbare behoefte mensen van hier te ontmoeten / op zoek naar een bewoonbare waarheid.' De gedichten van Angelika Geronymaki worden bevolkt door bietjes, bralhonden en bulderende koeien: lijfelijke poëzie die je voelt en proeft. Lees meer

Automatische concepten 55

Mijn vader en ik, mijlenver uiteen

Hoe blijf je strijdvaardig als misstanden generatie na generatie niet worden opgelost? Marthe van Bronkhorst reflecteert op de relatie met haar vader en hoe ze verschillend met onrecht omgaan. Lees meer

Illustratie van twee bomen. De bomen zijn wit en kaal, en je ziet hun wortels en takken voor een achtergrond van een groene en paarse gradiënt.

Van bladeren tot wortels: liefhebben zonder te verliezen

Hoeveel van jezelf lever je, dan wel niet onbewust, in om samen te kunnen zijn met een geliefde? Stefanie Gordin onderzocht wat Rainer Maria Rilke, Herman Hesse en bell hooks hebben geschreven over deze dynamiek. Ze probeert een antwoord te vinden op de vraag: Wat ging er mis in haar vorige relatie, waar ze juist zo duidelijk hadden afgesproken elkaar niet te verstikken? Lees meer

Over het lijk van Picasso

Over het lijk van Picasso

Ferenz Jacobs onderzoekt, vijftig jaar na het overlijden van Picasso, hoe groot de prijskloof tussen commerciële kunst van mannen en vrouwen nog is. Lees meer

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

'Ik dacht dat je met je vriend ging'

Een koetjes-en-kalfjesgesprek tussen Eva en een collega in de trein wordt ongemakkelijk wanneer hij ongefundeerde aannames doet over haar privéleven. Lees meer

Illustratie van een vrouw die een deur opent en daarachter een wereld van verschillende kleuren ziet

Rust Roest

Met dit verhaal waarin surrealisme en de werkelijkheid op een poëtische manier in elkaar overlopen, won Chris Kok de Debutantenschrijfwedstrijd van Editio. Lees meer

een persoon die naar hun eigen vervormde gezicht staart in de weerspiegeling van een telefoon

AI-angst

Wanneer Aisha in het bibliotheekcafé ineens met een human robot hybrid wordt geconfronteerd die rechtstreeks uit the Uncanny Valley schijnt te komen, lijkt het toppunt van haar industrialisatieverwarring bereikt. Lees meer

Kamer aan zee

Kamer aan zee

Twee mensen ontmoeten elkaar: de een werkt in een hotel en de ander wordt niet vaak tegengesproken. Wat volgt zijn een strandopgang, cocktails en een gedeelde sigaret. Lees meer

Baas in eigen brein

Baas in eigen brein

Marthe van Bronkhorst loopt in haar werk als psycholoog tegen een dilemma aan - is medicatie wel echt altijd de oplossing voor psychische problemen? Lees meer

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Met welke zin begin ik de laatste zinnen?

Vivian Mac Gillavry schreef een reeks korte verhalen over de vragen waarmee we achterblijven vlak na de dood van een dierbare, van 'Wanneer besloot hij dat hij gecremeerd wilde worden?' tot 'Welke schoenen zijn gepast voor de uitvaart?'. Lees meer

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Een versie van mezelf die ik liever niet wil leren kennen

Eva slaapt de laatste tijd slecht. De nachtelijke hersenspinsels die ze compulsief noteert 'rieken een beetje naar waanzin'. Lees meer

De tastbare droom van Escher

De tastbare droom van Escher

Ferenz Jacobs schreef over Espai XC, het Escher-achtige huis van kunstenaar Xavier Corberó: fotogeniek, maar ook verwarrend. Lees meer

Verliefde klimaatvluchtelingen

Verliefde klimaatvluchtelingen

Het is midden november en 17 graden. Twee geliefden kuieren het strand af en aanschouwen de vreemde schoonheid van het industriële landschap. Waar zullen ze gaan wonen als het water komt? Lees meer

Mijn buurjongen 1

Mijn buurjongen

"In hun vriendschap waren ze onaantastbaar, als een groep soldaten voor een veldslag." Een kwetsbaar kort verhaal van Lars Meijer waarin tractors worden opgegeten, kleedkamers vol stoom hangen en geheimen worden ontdekt. Lees meer

Welkom in het circus van de dood

Het circus met één wild dier

Marthe van Bronkhorst verbaast zich tijdens een circusact die verkeerd afloopt over hoe laconiek het publiek reageert: "We hadden met zijn allen bij de galg kunnen staan, een standrechtelijke executie, een heksenverbranding – de popcorn was rondgegaan." Lees meer

Een ongelukje in Niemandsland 3

Een ongelukje in Niemandsland

Hoe weet je of dat wat je kiest het juiste is? Een kort verhaal van Stefanie Gordin over liefde, zwangerschap en autonomie. Lees meer

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

Er is jarenlang gestreden, maar onlangs werd bruinkooldorp Lützerath hardhandig door de Duitse politie ontruimd. Een gesprek over representatie, politiegeweld en de kernboodschap van ‘Lützi Lebt'. Lees meer

Onthouden dat ik het even moet vergeten 1

Onthouden dat ik het even moet vergeten

Heeft iedereen zo'n fabelachtig goed geheugen voor schijnbaar onbenullige details, of ligt het aan Eva? Lees meer

Stuur je pitch in voor Hard//hoofd Magazine #3! 2

Stuur je pitch in voor Hard//hoofd Magazine #3!

Stuur uiterlijk 28 februari je pitch in voor de derde editie van Hard//hoofd Magazine, met als thema: ‘Aaah!’. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel