In een wereld waarin het gemakkelijk is om grenzen te overschrijden, per trein, vliegtuig of internetverbinding (laten we het globalisering noemen), lijkt het een ritueel uit een ander tijdperk om je paspoort te laten zien aan een mannetje in een douanekantoor.
Tegenwoordig ben je een aantal kilometer eerder al welkom geheten per sms in het land van bestemming, terwijl de douanebeambte langs de snelweg nog zoekt naar de verschillen tussen de levende 3D- en de onscherpe 2D-versie van jou.
Ha, wie heeft er nog douanebeambten nodig?
Sterker nog, wie heeft er nog officiële landsgrenzen nodig?
De Nieuw-Zeelandse kunstenaar Julian Oliver verzamelt in zijn grijze caravan data van telefoons die landsgrenzen overschrijden. Aan de hand van de grenzen die de telefoonnetwerken hanteren, tekent hij een nieuwe wereldkaart. Het (voorlopige) resultaat: zijn project Border Bumping
Border Bumping
Het resultaat is een indrukwekkend precieze kaart, die laat zien dat landsgrenzen vele malen flexibeler zijn dan je in eerste instantie denkt. Bij het Franse Calais bijvoorbeeld ligt er ruim twintig kilometer tussen de officiële en de telecomgrens.
“In GSM we trust” is de slogan van Border Bumping. Het is misschien een beetje lullig dat de autoriteit van douanebeambten moet concurreren met de grillen van een telefoonnetwerk. Maar juist in Calais, waar dagelijks zoveel mensen en spullen al dan niet legaal de Franse grens oversteken, wordt het duidelijk dat de offline en de digitale wereld niet meer los van elkaar te zien zijn. Hoeveel bestaansrecht hebben de officiële grenzen nog, wanneer in het dagelijks leven van de inwoners zo gemakkelijk andere grenzen worden gehanteerd?
Iedereen met een smartphone is welkom om data te verzamelen, met een klik en download bouw je mee aan deze nieuwe wereldkaart. Hoe completer deze kaart, hoe duidelijker het wordt dat de huidige grenzen hopeloos zijn verouderd en toe zijn aan een update.