De Israëlische schrijver Etgar Keret (Tel Aviv, 1967) is de zoon van twee Holocaustoverlevers. Zijn vader veranderde na de oorlog om de zeven jaar van baan, omdat hij zoveel mogelijk verschillende levens wilde leiden. Zijn moeder kwam na de verschrikkelijke eerste jaren van haar leven tot de simpele conclusie dat het leven dan wel steeds beter zou moeten worden. Zijn broer is een linkse activist in Israël, die onder andere voor het legaliseren van softdrugs is. Zijn zus is een ultraorthodoxe Jood die lange tijd in een nederzetting woonde en Keret’s boeken niet mag lezen van haar geloof. De familiefeestjes zijn heel gezellig.
De korte verhalen van Etgar Keret zijn net zoals zijn leven: ze staan bol van de sprookjesachtige elementen, smachtende melancholie en bizarre tegenstellingen, maar zijn ondanks dit alles toch alledaags en geloofwaardig. De toon is licht, met veel humor en de zware thema’s komen vooral tussen de regels door naar voren. Hierin verschilt Keret van andere grote magisch-realistische schrijvers als José Saramago en Gabriel Garcia Marquez, die veel bombastischer schrijven. Bij Keret zijn de hoofdpersonen vaak jongemannen, nietsnutten die met hun vrienden over meisjes praten en jointjes roken. Maar dan betreden ze een huis dat vol met foto’s van al hun ex-vriendinnen hangt of begint de geserveerde vis opeens te praten.
Daarnaast biedt Keret een klein kijkje achter de schermen van de Israëlische samenleving, hoewel zijn verhalen nooit expliciet politiek zijn. Zijn bekendste verhaal, ‘Nimrods flip’, gaat over drie lamlendige vrienden die om de beurt aanvallen van gekte krijgen nadat ze uit het leger komen, waar het vierde lid van het groepje zelfmoord heeft gepleegd. Het verhaal is grotendeels waar gebeurd: Keret’s beste vriend doodde zichzelf toen ze samen in het leger diende. Nog steeds is depressie en zelfmoord een groot probleem in het Israëlische leger. Keret is zelf zeer politiek actief (hij schreef samen met de Palestijnse schrijver Samir El-Youssef het dubbelboek ‘Gaza Blues’) en een groot criticaster van de verharding van de Israëlische politiek.
In Israël is Keret een grootheid en ook in de VS wordt hij gewaardeerd (hij is goed bevriend met schrijver Jonathan Safran Foer). In Nederland kreeg hij echter veel negatieve recensies waarin geklaagd werd over hoe ‘raar’ en ‘overdreven postmodern’ zijn boeken zijn. De Nederlandse mentaliteit heeft nooit echt bol gestaan van de fantasie. Mocht jij je daar niet in kunnen vinden, lees dan Etgar Keret.
