Grote bril, onnozele uitdrukking, het onwennige puberlijf gehuld in een t-shirt met kattenprint. Onder de naam Eva van End is ze sinds een paar weken te zien in de bioscoop. Maar het is niet de eerste keer dat deze sociaal onaangepaste meisjesnerd op het witte doek verschijnt. Wie een zwak heeft voor de kneuzige tegenhanger van het boze tienermeisje kan zijn of haar hart ophalen bij Welcome to the Dollhouse. In deze Amerikaanse indiefilm uit 1995 heet ze Dawn Wiener, en ze heeft naast een kattenshirt ook t-shirts met kippen, muzieknoten en smileys erop.
De makers van Eva hebben Dollhouse-regisseur Todd Solonz meermaals als invloed aangewezen; de overeenkomsten tussen Dawn Wiener en haar Nederlandse reïncarnatie zijn dan ook talloos. Beiden wordt het leven zuur gemaakt door hun klasgenoten; beiden raken in de ban van een populaire jongen; beiden worden zo goed als genegeerd door hun ouders. En dat levert in beide gevallen een aandoenlijke, tragikomische film op.
Maar er zijn ook een paar belangrijke verschillen. In tegenstelling tot De ontmaagding van Eva van End draait Welcome to the Dollhouse vrijwel volledig om haar antiheldin, en blijft de toon tot aan het einde gitzwart. En waar Eva maar één gezichtsuitdrukking lijkt te kennen en niet verder komt dan wat gemompel, is Dawn bij tijd en wijle behoorlijk expressief. Ook al heeft het vaak verre van het gewenste effect, ze durft voor zichzelf op te komen wanneer ze met “wienerdog” of “lesbo” wordt aangesproken en ze schroomt niet om op haar object van begeerte af te stappen. Dit sensuele dansje zou Eva nooit ten beste durven geven:
