Als de verhalen van Raymond Carver schilderijen zouden zijn, dan zouden ze er uitzien als heel snel opgezette schetsen, een paar potloodlijnen maar, waarvan hier en daar details zeer nauwkeurig zijn ingeschilderd. Neem het verhaal ‘Feathers’: Een kinderloos echtpaar gaat op bezoek bij een echtpaar met kind. Het etentje is ongemakkelijk, de gevolgen zijn verstrekkend. De spanning is ondefinieerbaar en de lezer mag uitvogelen wat er precies gebeurd is, maar een paar dingen zijn helder: de baby van echtpaar nummer 2 is absoluut de lelijkste baby die ooit de pagina’s van een boek heeft opgesierd, en hun kalkoen de brutaalste.
Carvers leven en loopbaan waren vol hindernissen. Halverwege de jaren zestig werkte hij als nachtwaker in een ziekenhuis en schreef hij tijdens zijn diensten. Eind jaren zestig werd hij door een uitgever van wetenschappelijke boeken aangenomen als editor, maar in 1970 werd hij ontslagen vanwege zijn schrijfstijl. In de jaren daarna raakte hij verslaafd aan alcohol. In 1977 kickte hij af en kort daarna ontmoette hij zijn toekomstige vrouw, de dichteres Tess Gallagher.
In de jaren dat hij dronk schreef hij onder andere voor Esquire Magazine. Carvers schrijfstijl is zwaar beïnvloed door zijn editor bij dit blad, Gordon Lish. Deze was rigoreus, niet alleen in het kneden van Carver als schrijver -korter korter korter- maar ook in het redigeren van zijn teksten -ook korter korter korter. In het boek Cathedral waar ‘Feathers’ in staat, staat ook ‘A small, good thing’. De ongeveer veertig pagina’s die dit verhaal telt werden door Lish teruggebracht tot een paar pagina’s en de titel werd veranderd in ‘The Bath’. Toen Carver zijn leven op orde had is het origineel gelukkig nog uitgegeven.
Het is interessant om de chemie tussen Lish en Carver in gedachten te houden wanneer je Carvers boeken leest. De kracht van Carvers schrijfstijl zal zeker deels zijn oorsprong vinden in het redigeerwerk van Lish. Hoe het ook zij, Carvers personages zijn uit zijn eigen leven gegrepen. Op het eerste gezicht komen ze er niet goed vanaf: ze zijn kleingeestig, egocentrisch, beschadigd. Emoties die je als lezer zelf liever wegstopt, worden genadeloos blootgelegd. En toch, met al hun gebreken zijn ze menselijk. De schoonheid zit verborgen, maar soms stoft Carver ze even af, en dan verbazen je ze. Ze zijn meestal niet zo sympathiek, maar toch hield hij van ze.
