Toen ik nog in Amsterdam-West woonde, had ik geen Albert Heijn. Of, ik bedoel, ik had er zoveel dat er geen echt voelde als “de mijne”. Ik had bijvoorbeeld De-hele-kleine-Albert-Heijn, ik had de Zo-groot-dat-ze-ook-planten-verkopen-Albert-Heijn, ik had de Ik-hoop-niet-dat-ik-mijn-ex-tegenkom-Albert-Heijn en natuurlijk de Wat-een-hoop-toeristen-en-korte-lopende-banden-Albert-Heijn.
Nu heb ik mijn eigen Albert Heijn in mijn straat en verderop de Open-op-zondag-dus-alles-is-op-Albert-Heijn. Mijn straat is gevuld met obscure exotische winkels met namen als Konya Market en Vigra Cash & Carry, waar groenten en fruit heel goedkoop zijn en in potjes dingen worden verkocht die er nogal kleverig en oneetbaar uitzien. Op de dag van mijn verhuizing verzuchtten mijn ouders dat het “net Parijs” was en verkondigden wij dat we vanaf nu alleen nog maar van heel goedkope kleverige producten zouden leven.
Het liep anders.
Konya Market verkoopt geen biologische melk en ook geen biologische eieren. En bij Vigra Cash & Carry hebben ze geen lekkere espresso. Dus kom ik bijna iedere dag in Mijn Albert Heijn. Niet alleen voor melk, eieren en espresso trouwens, maar inmiddels vooral voor het bord met advertenties. Kon ik vroeger nog denken, “Ach die mensen die bij de Wat-een-hoop-toeristen-en-korte-lopende-banden-Albert-Heijn wonen zijn gek, niks mee te maken!”, nu geeft het advertentiebord waar boven staat De leukste activiteiten en advertenties van Amsterdam me een indruk van wat er zoal speelt in Mijn Straat. En dat is nogal wat. Zo zoekt een 50-jarige Surinaamse man via deze weg een 23-jarige vriendin en probeert iemand anders een Jetski te verkopen. En Vinnie prijst zichzelf aan “Dan ben ik de oplossing” om uw vloer te “twijfelen”.
Foto's: Anna van Leeuwen
