Asset 14

Aangifte doen

Op Goede Vrijdag stak een jongen zijn penis naar mij uit. Het was iets voor achten, ’s ochtends, ik had net hardgelopen en wandelde het laatste stukje. In een smal straatje achter mijn huis kwam de jongen (een jaar of 26, donker kort haar, hij leek op Tighadouini van NAC maar had een minder lange baard) naast me lopen met zijn fiets. Steeds iets dichterbij. Ik dacht dat hij verdwaald was, vroeg wat er was, hij keek me wazig aan en zweeg. ‘Kan ik je helpen?’ drong ik aan. Hij keek naar beneden, ik volgde zijn blik.

Bij het politiebureau was dat het enige signalement dat ik met absolute zekerheid kon geven: hij was groot geschapen. Het beeld van zijn enorme stijve penis kreeg ik die dag niet meer van mijn netvlies, maar of hij nu een spijkerbroek droeg of een joggingbroek, en welke kleur zijn fiets was? Ik wist het niet zeker. Een blauw sportjasje dacht ik me te herinneren, en hij had grote, donkere, wazige ogen. Zijn kapsel leek een beetje op dat van mijn vriend. De vrouw achter de balie (blond lang haar, mijn leeftijd, eyeliner) maakte notities in haar blauwe Moleskine-boekje en riep haar collega’s op. Ik moest naar de Zedenpolitie op het hoofdkantoor voor aangifte, zei ze. Op dat moment kwam een mannelijke agent (eind 50, kalend, zonnebankbruin, lang postuur, ‘Amsterdams gezicht’) naast haar staan. ‘Nee, dat doen we niet hoor. Bij Zeden doen ze alleen verkrachtingen. Voor dit soort dingen heeft aangifte helemaal geen zin. Met zo’n signalement is de kans dat we hem pakken klein… Een aangifte belandt meteen in het archief. Ga jij maar lekker naar huis om te douchen.’ Hij bedoelde het ongetwijfeld heel vriendelijk.

Die middag ben ik nog een keer naar het politiebureau gegaan. Op mijn vraag waarom ik geen aangifte kon doen, het was, had ik gegoogeld, tenslotte 'schending van de eerbaarheid' wat mij was overkomen, kreeg ik een omslachtig antwoord.

Ja, nee, het kon wel, ze mochten mij natuurlijk niet weigeren, maar het had totaal geen zin. Ik zou een afspraak moeten maken en het zou veel tijd kosten. Echt, dat ze mijn melding hadden genoteerd was meer dan voldoende, zei dezelfde agent als die ochtend. Gedesillusioneerd droop ik af.

Ik had aangifte willen doen, niet omdat ik dacht dat het verschil zou maken, maar zodat het genoteerd werd. Dit voorval moest in het archief belanden, om te bewijzen dat dit soort dingen gebeuren, dagelijks. Om alle keren dat ik geen aangifte had gedaan te compenseren. De keer dat ik (15, rode krullen, onzeker) voor het eerst alleen door Amsterdam liep en een man (eind 40, bierbuik, leren jas) op mij af stapte met de woorden: ‘Zo lekkere tietjes heb je, zal ik die eens even lekker vastpakken?’ En de keer dat ik (16, rode krullen, extreem onzeker) bij Parkpop in het publiek stond en door een man (40? halflang haar, band T-shirt) in mijn kruis werd gegrepen. Die agressieve gravende vingers. De keer dat een man (eind 20, vale polo) zich tegenover mij in de trein zat af te trekken achter een pornoblaadje. Alle keren dat er schunnige dingen naar me werden geroepen tijdens het hardlopen. Dingen die als grapjes bedoeld waren, maar niet grappig zijn en zelfs behoorlijk intimiderend als je in je eentje in het donker loopt. Zo vaak had ik geen aangifte gedaan van deze kleine vergrijpen. Omdat ik wist dat het geen zin had, en omdat ik twijfelde aan de strafbaarheid.

Een week na de schending van mijn eerbaarheid werd ik gebeld door de Zedenpolitie. Mijn melding was opgedoken in hun systeem, of ik naar het bureau wilde komen om aangifte te doen. De agenten van Zeden zijn het tegenovergestelde van hun collega’s bij het bureau in mijn buurt: vriendelijk, intelligent, accuraat. Ik leerde dat het doen van aangifte altijd zin heeft. Omdat mijn signalement dan misschien niet heel nauwkeurig was, maar het wel enigszins overeen kwam met de andere drie aangiftes die waren gedaan van hetzelfde vergrijp in mijn buurt. Ik leerde dat vooral vrouwelijke hardlopers vaak worden lastiggevallen. Dat potloodventen in eerste instantie onschuldig lijkt, maar dat plegers van ernstige zedendelicten vaak beginnen met kleine vergrijpen. Door juist van deze kleine dingen aangifte te doen kan de Zedenpolitie een probleem signaleren voor het escaleert.

Anderhalve week later mocht ik opnieuw naar het kantoor komen om twee foto’s van verdachten te bekijken. Het waren pasfotoportretten, dus ik kon het niet met zekerheid zeggen.

Door geen aangifte te doen zeggen we indirect dat het oké is, dat elke man zich op ons mag aftrekken als we ’s ochtends aan het hardlopen zijn. Dat een buurtagent mijn melding wegwuift als ‘geen verkrachting, dus niet ernstig’ illustreert dat we dit soort egoïstische zelfbevrediging als maatschappij gedogen. Ook als je geen smartphone hebt – tip van de buurtagent: neem de volgende keer gewoon een foto van je potloodventer, dan hebben we een signalement waar we iets mee kunnen – is het feit dat je bent lastig gevallen meer dan genoeg reden om aangifte te doen.

Mail

Maartje Smits Maartje Smits is schrijvend detective en imker. In 2015 verscheen haar dichtbundel Als je een meisje bent bij uitgeverij De Harmonie.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 juli aan als kunstverzamelaar en ontvang in juli je eerste kunstwerk, een unieke print van kunstenaar Lois Cohen!

Word kunstverzamelaar