Illustratie: Irene Wiersma

De afgelopen weken bevielen zowel een twaalfjarig meisje als een vrouw van drieënzestig van een kind. Kasper vraagt zich af wie hij liever als moeder zou hebben. " />

Illustratie: Irene Wiersma

De afgelopen weken bevielen zowel een twaalfjarig meisje als een vrouw van drieënzestig van een kind. Kasper vraagt zich af wie hij liever als moeder zou hebben. " />
Asset 14

Tienermoeder of bejaardenmama

Zou je liever geboren worden uit een twaalfjarig meisje, of uit een vrouw van drieënzestig? Deze vraag houdt mij al nachtenlang wakker, terwijl mijn pasgeboren dochter rustig doorslaapt.

De afgelopen weken werd het land in de ban gehouden van twee opmerkelijke baringen. Een vrouw van drieënzestig beviel van een gezonde dochter, nadat ze naar het buitenland had moeten wijken voor een IVF-behandeling die in Nederland voor deze leeftijdscategorie om medische en ethische redenen geweigerd wordt. Een meisje van twaalf zette tot haar eigen verbazing tijdens een schoolreisje een kind op de wereld - vermoedelijk is haar vader de vader. Het ene verhaal zet ons aan het denken over de morele grenzen van de wetenschap, het andere verhaal confronteert ons met de griezeligheid van de menselijke natuur. De vraag die mij echter vooral interesseert is welk van deze twee vrouwen – tussen wie meer dan een halve eeuw levenservaring staat - de beste moeder zal zijn.

In eerste instantie ben ik geneigd voor de senior te kiezen. Zij heeft er immers voor gevochten om een kind te kunnen krijgen. Je kunt er dan ieder geval van op aan dat alle moederliefde die je babyhartje maar wensen kan, jou ten deel zal vallen. De wereld mag haar keuze en jouw bestaan dan wel belachelijk maken of zelfs afkeuren, jij bent ieder geval gewild door de persoon door wie je het meest gewild wilt worden. De junior daarentegen heeft niet gekozen voor het moederschap, zij wist niet eens dat ze het in zich had. Haar wereld zal er een zijn van grote angst en verwarring. De eerste jaren zal zij zelfs niet in staat zijn jou op te voeden. Die taak wordt overgenomen door allerhande hulpverleners, die hun uiterste best doen jou een zo normaal mogelijk leven te laten leiden, maar niet kunnen verhelpen dat jij in feite moederloos bent. De gedachte dat jouw vader jouw opa is lijkt me bovendien toch stukken lastiger te verwerken dan de constatering dat je moeder je oma had kunnen zijn.

Illustratie: Irene Wiersma

Aan de andere kant is een moeder van twaalf voor de langere termijn te prefereren. Je kunt haar zien als een investering voor de toekomst. Het meisje wordt een jonge vrouw, en hoe meer ze haar trauma’s weet te verwerken, hoe meer zij in staat zal zijn jou te zien voor wie je bent en de verantwoordelijkheden op zich zal kunnnen nemen. Die eerste levensjaren waren dan wel hoogst verwarrend en verdrietig, maar je houdt er wel iemand aan over die er haast je volledige leven voor je kan zijn. Ze helpt jou met een boekverslag, terwijl ze haar scriptie schrijft. De moeder van drieënzestig biedt jou dan wel een hartverwarmend ontvangst, maar voordat jij kan lopen heeft zij misschien al een rollator nodig en wanneer je op zekere dag thuiskomt van de naschoolse opvang denkt ze dat jij haar moeder bent. Maar tegen die tijd ben je vast al lang bij familieleden in huis genomen, jouw moeder kan jouw moeder niet meer zijn. Met andere woorden: aan de ene moeder ga je steeds meer hebben en aan de andere steeds minder.

Toch blijf ik twijfelen over mijn keuze, want er komen nog zoveel dingen bij kijken die in beide gevallen jouw ontwikkeling anders zullen laten verlopen dan in de boekjes staat beschreven. Wanneer jij vijftien bent, is je moeder zevenentwintig óf achtenzeventig. Het is maar goed dat zowel de junior als de senior van een meisje bevallen zijn, want aan een Oedipuscomplex moet je als jongen toch niet denken. In het geval van de jonge, strakke moeder kom je er nooit meer vanaf (en staan je vrienden in de rij om het huishouden te doen), in het geval van de bejaarde ben je automatisch voor het leven getekend als gerontofiel. Ook is het in de puberteit onmogelijk je af te zetten met muziek. De ene moeder kent alles waar jij mee aankomt al ‘uit haar tijd’, de andere hoort niks. Een generatiekier of een generatieravijn, beide reden tot haarkloverij.

Er zijn mensen die beweren dat wij als ronddolende zielen de ouders uitkiezen die ons gaan verwekken. Ik geloof niet in leven voor het leven. Toch probeer ik mij voor te stellen dat ik zo’n ziel ben en de keuze heb tussen twaalf of drieënzestig. Het lijkt een onzinnig dilemma, maar de extremiteiten waar het nieuws ons zo nu en dan op trakteert zijn niet zomaar fascinerend. We worden door deze berichten met onze eigen waarden geconfronteerd en gaan dieper nadenken over dat wat vanzelfsprekend lijkt, maar in feite net zo complex is.

Waarom zou je een kind op de wereld zetten? Wat heb je nieuw leven in godsnaam te bieden? Hoe belangrijk is jouw eigen geluk? Hoe belangrijk is de omgeving? Wat is de natuur? Ook als je, net als mijn dochter, een moeder hebt van achtentwintig (de leeftijdscategorie waarop je volgens onderzoek het beste kinderen kan nemen, omdat het geluk dan het grootst zou zijn), afkomstig uit een trotse familie met gezonde verhoudingen, welkom in de wereld en een leven vol mogelijkheden voor je, moeten deze vragen voor jou gesteld worden. Want als er een antwoord is, dan ben jij dat.

Mail

Kasper van Royen is Hard//hoofd-redactielid, is naast vader ook filosoof, ex-docent, ex-dichter, ex-echtgenoot, popfetisjist en postbode.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
We zijn tenminste allemaal nog mensen

We zijn tenminste allemaal nog mensen

Een zaterdag begin november, op perron 5 van Utrecht Centraal. Het is rond vijven en het perron ziet zwart van de mensen die net als ik naar Amsterdam willen. Ik zet me schrap voor het moment dat de trein arriveert en ik me tussen de lange stroom mensen naar binnen moet zien te wurmen. Als... Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Automatische concepten 71

We hebben een probleem met de derde helft

Een voetbalwedstrijd stopt officieel misschien op het veld, maar Marthe van Bronkhorst merkt in de trein dat het slinkse spel doorgaat. Lees meer

Zeker weten dat hij een super goede vader wordt

Zeker weten dat hij een supergoede vader wordt

Eva wil blij zijn voor haar vriend, die na een halfjaar weer van zich liet horen, maar merkt dat het haar moeite kost. Lees meer

Ondraaglijk gewicht

Ondraaglijk gewicht

Een opmerking van een kennis activeert bij Aisha een stroom van onzekere gedachten. Waarom wordt ons zelfbeeld zo beïnvloed door externe standaarden? Lees meer

Wegwerpliefde

Wegwerpliefde

Liefde overwint niet alles, en zeker niet het kapitalisme, merkt Marthe van Bronkhorst. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 7

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel vier. Lees meer

Une Belle Histoire

Une Belle Histoire

Als Aisha haar moeder vertelt over haar vakantieplannen in Bretagne reageert ze nuchter. ‘Dan kun je gelijk wel tante Ans uitstrooien’. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 6

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel drie. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen 3

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel twee. Lees meer

Zomercolumn: Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

Tussen swipes en onverwachte ontmoetingen

In een zinderende zomerhitte deelt Stefanie Gordin, in een reeks van vier columns, haar persoonlijke gedachten en ervaringen over liefde, identiteit en kwetsbaarheid. Dit is deel een. Lees meer

Zeggen dat ik schrijver ben

Zeggen dat ik schrijver ben

Voorafgaand aan een netwerkevenement besluit Eva dat het maar eens afgelopen moet zijn met haar heimelijke schrijverschap. Lees meer

Geesten uit mijn datingverleden

Geesten uit mijn datingverleden

In de digitale wereld komt Aisha haar ex-dates nog regelmatig tegen. Ze posten sportschoolselfies, krijgen een puppy, of een baby. Hoe zou het zijn als ze met hen samen was gebleven? Lees meer

‘Sexy, dat beenhaar’

‘Sexy, dat beenhaar’

Ongeschoren vrouwenbenen zijn voor sommige mannen 'een dingetje'. Maar Eva is wel klaar met al dat gedoe, en in het café waar ze zit blijkt ze daarin niet de enige. Lees meer

Mijn roodbewangde gezicht 2

Mijn roodbewangde gezicht

Het bekijken van jeugdfoto's dwingt Eva te reflecteren op één van haar onbewuste mechanismen: blozen. Lees meer

:De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

De on//smakelijke week: De smakelijke aarde

Sinds vorig jaar voelt Aisha soms de behoefte om zand te eten. Ze gaat op zoek naar waar dit vandaan komt en hoe cultureel bepaald is wat we eetbaar vinden. ‘Is mijn zandbegeerte niet gewoon een hunkering naar verbinding naar iets dat ik ergens ben kwijtgeraakt?’ Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer