Ik kijk nog maar zelden televisie. Tenminste, ik volg nog heel veel televisieseries en -programma’s, maar die kijk ik op mijn laptop. Ik zit bijna nooit meer voor de beeldbuis. Als ik dan eens met mijn bord op schoot tegen beter weten in de afstandsbediening ter hand neem, weet ik na een rondje zappen weer waarom ik lang geleden mijn vertrouwen in dit medium verloren heb. Het aanbod is bedroevend. Het enige kanaal waar ik weleens blijf hangen is MTV.
Je kunt je afvragen waar het woord ‘Music’ in de afkorting MTV nog op slaat. Sinds een paar jaar worden er alleen nog maar programma’s vertoond waarin mooie Amerikaanse jongeren op allerlei manieren geil tegen elkaar doen of extravagante Britse voice-overs zich verbazen over de rijkdom van celebs (“J-Lo could buy allllll the chihuahuas in the world”). Maar ik ben gek op dat soort programma’s, met name de datingprogramma’s. Het begon ooit met Dismissed, wat uiteindelijk vele variaties als Room Raiders, Wanna Come In? en Taildaters opleverde. Allemaal met hetzelfde concept: hevig flirtende jongeren wiens onzekerheid werd uitgebuit door allerlei spelregels. Je kunt je tegelijk verbazen over de schaamteloosheid van de deelnemers, ergeren aan hun domheid en toch benieuwd zijn wie er gaat winnen. Een briljant concept waar in de Verenigde Staten blijkbaar een onuitputtelijke bron van kandidaten voor bestaat.
Maar nu heb ik het ultieme datingprogramma gevonden. Domenico Nesci uit Milaan was een van de vele goudzoekers in Los Angeles. In 2007 deed hij mee aan het datingprogramma A Shot at Love with Tila Tequila. Hij werd niet gekozen door het kleine rondborstige model, maar het leverde hem wel een eigen televisieprogramma op waarin hij zelf de bachelor mocht zijn. Het resultaat genaamd That’s Amore is een van de meest belachelijke dingen die ik ooit op televisie heb gezien. Domenico, een kleine, niet bijzonder knappe jongen die eigenlijk een beetje homoseksueel aandoet, wordt aanbeden door een enorme groep beeldschone, oerdomme Amerikaanse meisjes. Blijkbaar hebben de mannen aldaar het massaal verbruid en krijgen de Ashley’s, Jessica’s en Megan’s het warm van elk willekeurig exotisch accent. Ze vliegen elkaar constant naar de keel, maar zodra Domenico de kamer binnen loopt vleien ze zich als krolse katten tegen hem aan. Bij de eliminatieronde gaan ze echt met elkaar op de vuist en verklaren ze huilend dat Domenico de ware is. ‘Wat is dit voor gekte?’ denk ik terwijl ik het volume harder zet.
Met open mond staar ik naar de tv. Ik knipper met mijn ogen. Heeft de Domenico nu echt een Amerikaanse macho met spierballen en cowboyhoed als sidekick? Beeldde ik me nou in dat hij zijn smoking in een ruk uittrok, waarna hij op sokken en in een zwembroekje met de kleuren van de Italiaanse vlag naar het zwembad rende, gevolgd door twintig gillende vrouwen? En dan heb ik het nog niet eens gehad over de opdrachten die de meisjes moesten uitvoeren. In de aflevering die ik zag probeerden de dames in drie teams met hun mond zoveel mogelijk gehaktballen uit een pierenbadje met spaghetti bolognese te halen. Domenico stond ondertussen geestdriftig op en neer te springen terwijl hij met zijn zware Italiaanse accent riep: “Yes! Get those meatballs girls! Scubadive in that spaghetti! Yes!” De meisjes worstelden in de spaghettisaus en op dat moment kwamen bij mij fascinatie, humor en opwinding samen en voor een dergelijke mix zet ik die verdomde televisie aan.