Asset 14

Waarom activisten de ‘zomer van trans woede’ uitroepen

Op zaterdag 26 juni protesteerden honderden demonstranten in Amsterdam tegen de vernederende en dehumaniserende zorg voor transgender personen. Ze eisen hervorming van het zorgsysteem en riepen een ‘zomer van trans woede’ uit. Nilin (achternaam bij de redactie bekend) gaf een openhartige toespraak.

Dit is een gereviseerde en vertaalde versie van Nilins speech. De volledige Engelstalige speech is hier te lezen. Voor beide versies geldt een leeswaarschuwing voor transfobie en racisme.

Voordat ik accepteerde dat ik transgender ben, haatte de wereld me al omdat ik niet wit ben. Ik groeide op in een racistische buurt, kreeg racistische scheldwoorden naar mijn hoofd geslingerd, ofwel door de kleur van mijn huid, ofwel door die van mijn moeder. Op het schoolplein werd ik in elkaar getrapt. Nu willen mensen mij dood vanwege mijn genderidentiteit. Mijn eigen moeder kan me geen vrouw noemen. Op straat wordt me gevraagd ‘wat ik ben’. Waar ben ik veilig? Waar kan ik mijn eigen gang gaan? Waarom projecteren anderen hun problemen en hun onzekerheden op mij? Heb ik een toekomst in dit land?

‘Transgender zijn is een eindeloze cyclus van ontdekking en herontdekking’

Transfobie is geworteld in kolonialisme. Op hun schepen namen de kolonisten hun gendertweedeling mee, hun patriarchaat en natuurlijk hun geweld. Door de eeuwen leerden niet-Europeanen de mythe van universaliteit te accepteren: alle kunst, wetenschap en cultuur ter wereld was universeel, met het Europese voorbeeld als middelpunt. Volgens het Europese model was de wereld opgedeeld in mannen en vrouwen, gescheiden door wat de Europeanen ‘biologische verschillen’ noemden. De bijbehorende genderrollen waren bijzonder streng: vrouwen waren niet welkom in de politiek, de wetenschap, de kunsten et cetera. Daarbovenop legden de Europeanen uiteenlopend racistisch beleid op. Slavernij, het kastensysteem, noem maar op.

In de 21ste eeuw zeggen we in het Westen dat trans personen ‘transities’ ondergaan. Als een onomkeerbaar proces waarin iemand van gender verandert alsof diegene een knopje omzet. Ik stel een andere benadering voor: transgender zijn is een eindeloze cyclus van ontdekking en herontdekking. Het is een eindeloos ontmantelen van de koloniale gendertweedeling om je eigen, unieke verbintenis met gender tot uiting te laten komen. De vraag moet niet langer zijn: ‘Ben je [een man, een vrouw, vul maar in]?’ Veel belangrijker is de vraag wat het genderlabel waar jij bij thuiskomt voor jou betekent.
Speech: Waarom activisten de ‘zomer van trans woede’ uitroepen 2

Demonstranten trekken langs het Amsterdam UMC op de De Boelelaan in Amsterdam-Zuid (26 juni 2021).

Transgender zijn vraagt om het doorbreken van de binaire mythe. Het vraagt om het afwijzen van koloniale standaarden die ons zijn opgelegd. Het vraagt ons de rijke menselijke diversiteit te omarmen, net als onze zogenaamde mannelijkheid, vrouwelijkheid en menselijkheid. De hormonen die ik sinds enkele maanden krijg zijn voor mij een middel om mijzelf beter te leren kennen, en om me daarnaast ook gewoon beter te voelen. Want ik voel me beter dan ik me ooit heb gevoeld. Ik word niet meer zo depressief of nerveus als vroeger en ik heb het gevoel dat ik meer dan ooit de touwtjes in handen heb.

De psychoactieve gevolgen van een hormoonbehandeling worden vaak over het hoofd gezien. Natuurlijk: het is geen wondermiddel tegen al je kwaaltjes. Ik heb nog steeds slechte dagen, maar voor mij en vele anderen betekent het een enorme vooruitgang. Veel fysieke veranderingen laten nog op zich wachten, maar tot nu toe is mijn proces geweldig.

‘Je hormonen bepalen jou niet; jij bepaalt wie je bent’

Maar hoe belangrijk ze ook voor me zijn, de hormonen definiëren mij niet. Hoe zouden ze dat ook kunnen? Als ik hormonen een middel noem, bedoel ik dat in de breedste zin van het woord. Oestrogenen, testosteron en welke overige middelen je ook gebruikt maken je geen man of vrouw, en hetzelfde geldt voor het minderen van je dosering of zelfs het volledig stopzetten van hormoontoediening. Jij bepaalt wie je bent. Je hormonen moeten er boven alles voor jou zijn, en iedereen heeft op dat gebied recht op zorg op maat.

Maar waarom dan die diagnose: ‘genderdysforie’? Waarom moeten vreemden ons vragen stellen over zaken die hun niet aangaan? Hoe gaan ons seksleven, onze jeugd en onze trauma’s ooit onze ‘transheid’ bewijzen? En waarom zou er eigenlijk bewezen moeten worden, als we tegelijkertijd een samenleving wensen die van genderrollen ontdaan is? Waarin mannelijkheid en vrouwelijkheid niet wordt gemeten aan de hand van stereotypen, maar worden gedeconstrueerd? Hebben we dan geen post-patriarchale samenleving voor ogen?

‘De wereldwijde community biedt transgender mensen meer veiligheid dan de instituten die beweren dat ze er voor hen zijn’

Het antwoord is eenvoudig: er is geen enkele reden voor het in stand houden van de ‘diagnose’ genderdysforie. Iedereen die het wenst, zou toegang moeten hebben tot een hormoonbehandeling. De wereldwijde transgendergemeenschap steekt meer tijd en moeite in het onderzoeken van hormoonbehandelingen en alternatieve, bio-identieke hormonen dan geleerde endocrinologen ooit zullen doen. De gedecentraliseerde, wereldwijde community biedt ons meer veiligheid dan de instituten die beweren dat ze er voor ons zijn, dat ze om ons welzijn geven. De ongereguleerde handel in hormonen is beter gereguleerd dan de officiële kanalen, en belangenorganisatie Transvisie biedt in haar eentje meer betrouwbare informatie dan het gehele transzorgsysteem samen.

Toch weigert het Nederlandse zorgsysteem en in het bijzonder het Amsterdam UMC – de grootste aanbieder van transgenderzorg – om met onze gemeenschap samen te werken, of om ons überhaupt als gelijken te behandelen. In plaats daarvan is de distributie van ‘off-the-shelf’ hormonen gecriminaliseerd en het gebruik ervan strafbaar. Huisartsen zijn weliswaar gerechtigd hormonen voor te schrijven, maar het Amsterdam UMC voert een ontmoedigingsbeleid dat hen daarvan weerhoudt. Zelfs gerenommeerde chirurgen, die naar het UMC bellen ter voorbereiding van een operatie, worden gewaarschuwd voor het zogenaamde ‘specialisme’ dat nodig zou zijn om ons te helpen, en de ‘ethische vraagstukken’ die rond onze zorg bestaan. De volgende dag belt de chirurg je op om de operatie af te zeggen.

‘De Volkskrant zag geen enkele reden om excuses aan te bieden voor een artikel waarin trans vrouwen ‘omgebouwde mannen’ werden genoemd’

Dit is niets anders dan mishandeling. Transgender mensen – trans vrouwen en transfeminiene mensen in het bijzonder – worden bestookt met transfobie en transmisogynie. Dit broeide al lang in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, en krijgt nu voet aan de grond in Nederland. Grote Nederlandse kranten als Trouw en NRC bieden graag een podium aan transfobe opvattingen, en de Volkskrant zag geen enkele reden om excuses aan te bieden voor een artikel waarin trans vrouwen ‘mannen die zich lieten ombouwen’ werden genoemd. Zelfs een politicus van een grote partij als de PvdA durft zich openlijk af te vragen of transgender mensen mee mogen doen in de sport, en liket transfobe South Park-afbeeldingen. We zagen je wel, Sophia. Je partij, die nota bene aanwezig was bij een demonstratie tegen de Hongaarse anti-lhbt+-wet, heeft met geen woord over je uitspraken gerept.

Ten slotte wil ik mijn solidariteit uiten met andere bewegingen elders ter wereld. Naar lhbt+’ers in Oost-Europese landen (Hongarije, Polen, etc.) waar men gebukt gaat onder heftige anti-lhbt+-wetten en -beleid. Naar de trans vrouwen in Zuid-Azië en met name India die het onder de Covid-pandemie zwaar te verduren hebben. Naar onze kameraden in Bolivia en Peru, waar men strijdt tegen door het Westen gesteunde coups. Naar Kashmir, Palestina, Kurdistan, en alle andere gebieden waar mensen strijden voor hun vrijheid. Naar allen in het mondiale Zuiden waar men nog steeds in grote hoeveelheden vaccins en zuurstof tekortkomt met vele doden tot gevolg. Elke dag is een strijd tegen Eurocentrisch neokolonialisme en kolonialiteit, een strijd die op verschillende manieren slachtoffers maakt, binnen en buiten Europa. Een strijd die we alleen samen kunnen voeren. Dank jullie wel.

Beeld: @zaziliecurrie

Op maandag 5 juli organiseert de organisatie achter de demonstratie van 26 juni een manifestatie op Het Plein in Den Haag (14.00 uur), waar gelijktijdig een commissiedebat gevoerd wordt over de stand van de specialistische gezondheidszorg.

Mail

Nilin is een non-binaire trans vrouw en lesbienne van kleur, in haar werk voor verschillende organisaties leerde zij al vroeg over hoe de transgenderzorgwereld weinig geeft om de belangen en belevingswereld van trans mensen.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer