Liefde is te vervangen, althans dat houden dating apps ons voor. Maar wat als je iemand bent verloren waar je er maar één van had, zoals je moeder? Is ook zij te vervangen? In samenwerking met Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam (SLAA) presenteert Hard//hoofd een nieuw verhaal over rouwverwerking van Babet te Winkel, de oprichter van Verlieskunst.
‘Hoe heet je?’ vraag ik de vrouw met het grijze opgestoken haar en de gestifte lippen die aan de bar afrekent. Ondanks het leeftijdsverschil zeg ik expres geen u, om de gelijkwaardigheid te benadrukken. Ik wil dat ze weet dat we hetzelfde zijn. Haar ogen zijn licht. Mijn ogen worden altijd licht als ik gehuild heb. Eerder zat ze aan de tafel vlakbij mij, waardoor ik kon zien wat ze las. Het was poëzie van de Duitse dichter Rainer Maria Rilke, mijn lievelings.
Mensen denken vaak dat ze hun pijn goed verborgen houden. Maar eigenlijk zijn mensen net kaarsen waar ‘t verdriet vanaf druipt. Om dat te zien moet je wel opletten.
Aan de bar kom ik erachter dat ze Joyce heet, bij een opleidingsinstituut werkt en hier voor haar werk had ontbeten. Ze klinkt opgeruimd, bijna zakelijk.
De volgende ochtend kijk ik op Google Maps. Ik zie dat er een opleidingsinstituut op 0.6 km afstand van het café zit. De zon schijnt. Om kwart over twaalf ga ik de deur uit, naar het café. Iets na halfeen sta ik met koffie bij de deur van het opleidingsinstituut. Het is een gok.
Om tien voor één komt ze naar buiten. Verbaasd kijkt ze me aan. Even twijfel ik of ze me herkent. Dan loop ik met een brede lach en een kleine buiging alsof ik op een podium sta op haar af.
‘De koffie is inmiddels een beetje koud,’ begin ik, ‘maar die had je nog van me tegoed.’
Als ze me niet herkent heeft, laat ze dat niet verder blijken en ze lacht. ‘Ga je mee een blokje om?’ en ze gebaart naar het park. Ik heb haar gekozen. Vandaag kom ik er misschien achter waarom.
Babet te Winkel Babet te Winkel (1991) is opgeleid aan de Universiteit voor Humanistiek om mensen te begeleiden bij zingeving en levensvragen. Ze richtte Verlieskunst op om ruimte te creëren voor rouw en geeft rouwmassages.
Aida de Jong Aida de Jong (1995) is een illustrator en poppenmaker wonend in Utrecht. In haar werk zoekt ze vaak thema's die haar beangstigen, om er vervolgens met een nieuwe blik naar te kijken.