Asset 14

‘Sexy, dat beenhaar’

‘Sexy, dat beenhaar’

In het café zie ik een vrouw zitten, mijn leeftijd, ze drinkt bier en speelt fanatiek een spelletje met haar gezelschap. Onder haar spijkerbroek steekt een stukje onderbeen uit. Ik kan het niet laten om te kijken: is de huid glad? Als ze haar voeten op de stoel naast zich legt, zie ik het, niet opvallend maar net dichtbij genoeg om een dun laagje haar op haar huid te kunnen onderscheiden.

Ongeveer een jaar geleden stopte ik met het scheren van mijn beenhaar. Het was niet echt een bewuste beslissing: ik merkte dat ik er gewoon geen zin meer in had en toen bleef het staan. Nu zijn er wel meer dingen die ik doe zonder er zin in te hebben, gewoon omdat je soms dingen moet in het leven, maar toen ik met frisse tegenzin mijn scheermes van de plank pakte en mijn benen inspoot met scheerschuim om me in ongemakkelijke posities te wringen in de te kleine douchecabine, realiseerde ik me: deze handeling valt niet in die categorie dingen die moeten. Mijn oksels scheer ik nog altijd in tien seconden iedere week zonder discomfort, maar het proces van mijn onderbenen vind ik onprettig: de gladde huid die kort daarna verdoofd voelt, de stekeltjes die eruit komen groeien, de schilfers die ontstaan op de uitgedroogde laag die ik niet weggesmeerd krijg met vettige bodylotion.

Op de fiets voel ik de wind door mijn beenhaar waaien. En ik krijg soms commentaar, mensen vinden het overdreven, een statement, zelfs de term ‘vies’ passeerde de revue.

Het duurde best lang voor ik me realiseerde dat ik geen zin had om mijn benen te scheren, niet in de laatste plaats omdat ik jarenlang een relatie had met een man waarin ik alles deed wat een vrouw zou moeten doen. Een vriendin wees me op het klassieke rolpatroon waar ik me in bevond, en ik weet nog dat ik antwoordde dat ik het goed vond zo. In duidelijkheid schuilt comfort, en daar had ik graag wat oncomfortabele toeren onder de douche voor over die er nu eenmaal bij hoorden.

Nu de zon weer is gaan schijnen draag ik af en toe een jurk. Op de fiets voel ik de wind door mijn beenhaar waaien. En ik krijg soms commentaar, mensen vinden het overdreven, een statement, zelfs de term ‘vies’ passeerde de revue. Los van het feit dat mijn beenhaar van oudsher waarschijnlijk een isolerende functie had, heeft het er nu een nieuwe bij: als iemand er langdurig een probleem van maakt dat ik geen glad stuk onderbeen aan de wereld toon, dan ben ik snel weg. En zo ontstond ook de verwarrende bevestiging dat mensen altijd over een lichaam zullen oordelen toen ik op een nazomeravond op een terras zat, een flirt naar mijn onderbenen keek en zei: ‘Sexy, dat haar.’

De vrouw wint, springt op van haar stoel en steekt haar armen in de lucht. Ze staat met haar rug naar me toe, ik kijk naar haar blote schouders. Ze gaat weer zitten, ik denk aan mijn gladgeschoren oksels, weet mijn eigen nieuwsgierigheid te bedwingen en bedenk me dat we ons aan niemand hoeven te verantwoorden, behalve misschien aan onszelf.

Mail

Eva van den Boogaard is literatuurwetenschapper, docent en onderwijsinnovator bij St. Joost School of Art & Design en eindredacteur bij Hard//hoofd. Haar verborgen talent is slapen en haar minder verborgen talent twijfelen. Ze rent graag langs de Vecht, zingt met karaoke het liefst George Michael en droomt van een Heilige Birmaan als huisdier.

Eline Veldhuisen (1999) is illustrator. Inspiratie voor haar werk haalt ze uit haar directe omgeving, variërend van haar eigen gedachtes tot de verhalen van andere mensen. Met zo min mogelijk middelen brengt ze deze verhalen op een heldere manier in beeld.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer